1 𝐈 𝐖𝐚𝐬 𝐇𝐢𝐬 𝐅𝐚𝐯𝐨𝐫𝐢𝐭𝐞 𝐅𝐚𝐧 » 𝐏𝐉𝐌

Chapter Twenty One

“He's lucky but not lucky enough,”

[Trigger Warning: HARASSMENT]

(Angel's POV)

“How are you?”

I woke up from my reverie when I heard Yeungmin's voice. I didn't hear any greetings from him earlier when we arrived. Parang nahihiya rin akong kausapin siya. Matagal na ring panahon ang nakalipas. Baka hindi na kami tulad ng dati.

Pinagpatuloy ko ang pag-iihaw at hinarap siya.

“I'm fine... I-I'm doing wel, oppa. How about you?” nag-aalangan ko pang tanong.

Naramdaman kong tumabi siya sa'kin. Di hamak na mas matangkad na siya ngayon sa'kin. Mas naging gwapo siya sa paningin ko. Kaming dalawa lang rin ang naiwan sa gilid at nagluluto habang yung iba naman ang nagbabantay at nakikipaglaro kay Seiichi sa tabing dagat. Aliw na aliw sa bata.

Inayos niya ang magulo kong buhok at tiningnan ako sa mata.

“I'm doing well too. pero namiss kita.”

Hindi ko na alam ang sunod na nangyari, I just found myself hugging Yeungmin tightly and saying sorry for not saying goodbye to him before. I just couldn't say goodbye to him. Nasasaktan ako.

“Ahhhh, I missed you so much. So... Let's catch up! You didn't tell me that you're already married and have a baby with you... too bad, I will not have a sister like you, anymore.” aniya at tumingin pa sa daliri kong may singsing. nauna na rin siyang umupo sa folding chair sa tabi ng tent.

Nilagay ko ang natitirang karne sa plate at nilagay muna sa mesa bago siya tinabihan doon sa upuan. Tumingin muna ako sa direksiyon nila Jia bago siya sinagot.

“Actually... This ring is a graduation ring.” paliwanag ko.

I saw how the realization hits him.

“So, you're not?!” napalakas ang tanong niya kaya napatingin yung iba pa naming kaibigan sa direksiyon namin at kalauna'y bumalik rin sa pakikipaglaro.

“Shhh... Yes I'm not. And I'm not planning to marry anyone too. Just me and Seiichi...” tumingin ako sa malayo habang iniisip kung bakit ayoko nang magpakasal at maugnay pa sa kaniya. Siguro mas mabuti nang kami nalang dalawa ng anak ko kesa mangyari pa ang kinakatakutan ko. Ayokong pangunahan pero, nakakasiguro akong hindi siya mamahalin ng mundo kapag nalamang anak siya ng lalaking yun. Maraming madidismaya kapag nalaman nila yun. Masyado na silang mataas ngayon at ayokong maging dahilan ng pagbagsak nila.

“So you mean that baby is his?” he asked, just to make sure.

Pareho lang naman kami ng tinutukoy kaya tiningnan ko siya at tinanguan. There's no point of lying to him about it again.

“Oh shitt... he must know!—” itinaas niya ang cellphone at muli na naman akong nakaramdam ng kaba.

I held his hand and stole his phone from him. Itinago ko iyon sa likod.

“Give me that back, Angel!” he shouted.

“Please Yeungmin. Don't let him know—”

“He has all the right. You know that!” ramdam ko ang bigat sa bawat salitang sinasabi niya.

“Yes— but no, please. I beg you Minssi. Please, don't do this to me. It's not the right time. Please—” I kneeled on the sand, crying.

Hindi ko alam kung bakit ko ito ginagawa ngayon. Yun na ang unang bagay na pumasok sa isip ko.

“Wait, don't do that. Stand up! Angel please, stand up.” hinila niya ako patayo at pinagpag ang dress ko.