Çok küçük yaşımdan itibaren dövüş ve silah eğitimleri almaya başladım. Yaşıtlarım hala oyuncaklarla oynarken elime gerçek tabancalar verildi. Elbette çok üzülüyordum. Doğuştan bunlara ilgili veya soğuk biri değildim. Abimle oyunlar oynamak isterken abimle konusunu bile anlayamadığım toplantılara götürülmem haksızlıktı. Yine herkes ilk aşkını unutayıp her yerde anlatırken ben ilk öldürdüğüm adamı unutamadım mesela. Hakkında kimseyle konuşamadım bile.
Ailemiz bu işi nesillerdir sürdürüyordu ve abim de bu yollardan geçmişti. O benim aksime saf bir yetenekti. Yatkınlığı fazlaydı, zekiydi. Ondan sonra sıra bana geçmişti. Benden sonra da çocuklarıma geçecekti. Bu kaçınılmaz sondu. Kanımız, soyumuzun devamı çok önemliydi. Uchihalar olarak mafya dışında da bir şanımız vardı.
Büyük lider Madara-sama evlendiğinde herkes liderliği bırakması gerektiğini söyledi. Çünkü bir erkekle evlenmişti. Hashirama-sama onu öyle etkilemişti ki çocuk sahibi olamayacak olmasını umursamadı bile. Bu yüzden ailede bir çatışma yaşandı. Neyse ki Madara-sama gücünü bir kez daha ispatlayıp yerini korudu.
Abim de böyle bir zamanda yeteneklerini gösterip genc yaşına rağmen Akatsuki'nin 2. lideri oldu. Avrupa'da yaşıyor ve mafyanın oradaki işlerini yönetiyordu. 2 sene önce ben de 3. lider oldum ve Japonya'daki işleri yönetiyordum.
Elbette işlerimizi birlikte yürüttüğümüz ve bunun için bizden yüklüce rüşvet alan birçok insan vardı. Buna bazı devlet adamları da dahildi. Ama son zamanlarda duyduğumuz kadarıyla işlerini iyi yapmıyorlardı. Mallar yurtdışına hep eksik gidiyordu. Bu durum müşterilerinki gibi bizim de canımızı sıkmıştı.
Birisi bize ihanet etmişti. Hem mallarımızı ihbar ediyor hem de insanlara hakkımızda bir takım söylentiler yayıyordu. İhbarlar önemli değildi ama söylediğim gibi Uchihalar olarak bir ünümüz vardı ve bu söylentiler adımızın lekelenmesi demekti. Kesinlikle affedilemezdi.
Yüksek güvenlik önlemleri almıştı ve asla bulunamayacağını düşünüyordu. Bir yandan da bize rolünü oynamaya devam ediyordu. Bu kişiyi bulmak tüm çalışmalara rağmen 2 ayımızı aldı. Bulduğumuz kişi Minato Uzumaki, Naruto'nun babasıydı.
Bunu öğrenince hakkında yaptığımız gizli araştırmalarla her şeyini öğrendik ve elimizden kaçmasını önleyecek bir plan kurduk. Plan basitti. Herkesten sakladığı biricik varisini kaçıracaktık. O adam kendinin ifşa olmayacağına o kadar inanmış ve bizi küçümsemişti ki doğru düzgün koruma bile takmamıştı oğlunun yanına. Hoş taksa da fark etmezdi zaten. Biz istediğimizi her zaman alırdık.
...
{Yazar}
Kapıdan çıkınca gülmesini tutamadı. Çocuk belli ki sinirlenince kendini tutamıyordu ve bu ona şirin gelmişti. Az önce duyduğu haberlerden kaçan keyfi sarışın sayesinde karnında bir kıpırtıyla beraber geri gelmişti.
Naruto kesinlikle zekiydi. Neden burada olduğunu biliyordu. Sasuke'nin anlamadığı şey 'neden kaçmaya çalışmıyordu'. İsteseydi emindi ki adamları kolayca atlatabilirdi ama buraya zorluk çıkartmadan gelmişti. Şımarık bir velet olup gün boyu ağlamasını beklemişti Sasuke ama çocuğun ilk tepkileri şaşırtıcı derecede normaldi. Sanki her gün kaçırılıyormuş gibiydi.
Planda ilk başta sadece kaçırıp Minato'yu tehdit etmek vardı. Belki dinlemezse işkence etmek vs. Fakat Naruto ilgisini çekmişti. Şimdi ise onunla ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Biraz oynamalı mıydı? Yoksa daha fazla kapılmadan kendinden uzaklaştırmalı ve sadece amacı için mi kullanmalıydı?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
