Evinden kaçmak zorunda bırakılıyorsun. Yardım çağrına sonuna kadar açık, zifiri karanlık bir kapı yanıt veriyor.
❝ Karanlıktan gelen davetsiz konuklar, renkli ışıklarla süslenmiş hayatınızı değiştirebilir. ❞
Göğüs boşluğuna dayadığın bıçağın sapını sımsıkı tutarken telefonunu sol elinle kavradın. Mutfağının geri kalanı ile aynı sadelikteki buzdolabına sırtını verdin. Solundaki camekân, çaprazında sayılabilecek kapı ve sağ tarafındaki merdiven... Üçünden de gözünü ayıramıyordun. Gözün bir saniye camekânda ise ikinci saniyede kapıda oluyordu.
Gözünü eve birinin girme potansiyeli olan noktalarda tutarken mesajın devamını okumaya başladın.
"Başkası değildi, babandı. Önce kapını sonra kollarını açtı. Sarıldın ona. Ne de olsa babandı, seni korurdu, ona güvendin. Küçük dudaklarını, burnunu babanın omzuna bastırarak gözlerinin altından sızmasını engellediğin gözyaşların babanın belindeki bıçağı gördüğünde akıverdi. Ucu sipsivri bıçak sana bakıyordu. Baban senin içeride yatan anneni gördüğünden habersiz sırtını ovalıyor, sana senin çok sevdiğin, geceleri annen söylemeden uyuyamadığın ya da uyumak istemediğin şarkını mırıldanıyordu."
Bunlar senin anılarındı. Bir yudum suyun özlemi ile yanıp tutuşan, kurşun kalem inceliğindeki dudakların mesajı okurken birbirinden çok uzaklaşmıştı. Bir mesaj daha geldi.
"Bunlar senin anıların sanırım ki umarım değildir, umarım başkasıyla karıştırıyorumdur ama yok, senin anılarınsa beni içeri almanı çok isterim. Şu an sarılacak birine ihtiyacın olabilir çünkü geçmişi hatırlamak, kötü anıları hazmetmek çok kolay olmuyor. Ben ideal bir adayım, seni senden daha iyi tanıyor olabilirim. Ne dersin?"
Gözlerini camekâna diktin. Avcunun içi tamamen terlemişti. Elindeki bıçağı tutmaya elini küçük aralıklarla havalandırarak devam ediyordun. Dışarısı zifiri karanlıktı. Mutfağın ışığı sadece birkaç adım ötesini aydınlatabiliyordu ve gözlemlerine göre yakınlarında biri yoktu.
Yeni bir mesaj yazmak için ekrana dokundun ama ellerin sırılsıklamdı, telefonunun ekranı da ıslandı. Bıçağını elinden bırakmadan telefonu dudaklarının arasına sıkıştırdın. Sırasıyla elini ve telefonunu pantolonuna silip yazmaya başladın.
"Kimsin sen?"
Mesajın iletilir iletilmez geri döndü. Sanki ne yazacağını biliyordu.
"Bunu öğrenmene sadece saniyeler var desem?"
Yukarı kattan gelen ayak sesleri ile sırtını verdiğin buzdolabından uzaklaşıp bıçağı kaldırdın ve merdivene doğrulttun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sence üçüncü bölümde ne olacak? Doğru cevap, buna senin karar vermen gerekiyor!
A) Bekle.
B) Kapıya doğru koş.
C) Tezgâhın arkasına geç ve merdivenden inene eline ne geçerse fırlatmak için hazırlan.
