Feminen | Yoonmin

Küçük Şeytan

İyi okumalar :)

"Tanrın geri döndü güzel günahkar"

Evet, boğuk sesi ve kapıya sürtünen elleriyle birlikte, tanrım geri dönmüştü.

Mantıklı bir insan, fark edilme veya vereceği zarar ihtimalini hesaplayıp ona göre hareket ederdi. Ama ben biliyordum, altıncı hissim ve kalbimdeki sızı aynı şeyi söylüyordu ; buradaki herkesi mahvedebilirdi ama beni değil, çünkü o benim ayağıma gelmişti.

Bir süre duraklasamda kapıyı araladım, kollarını sıvadığı siyah gömlek, parmak izi kalmasın diye taktığı eldivenler ve omuzlarına attığı palto. Artı olarak kapı eşiğinden üstüme eğilmesi vardı.

2 yıl boyunca bu anı düşünmüştüm, korkacak mıydım? Yoksa hiç yaşanmayacak mıydı? Belki de ondan nefret edip tiksinecektim.

Olmadı, hiçbiri olmadı. Tek bir duygu bile okunmayan siyah gözlerine rağmen yüzümde bir gülümseme oluşmuştu.

"Hoşgeldin"

-

Yatağıma oturup siyah eldivenlerini çıkaran adam, Azrail misali beni izliyordu.

Masamdaki her yere saçılmış kalemleri ve dağınık defterlerimi toplarken enseme dikilmiş gözleri görmezden gelmeye çalışıyordum.

Birden hareketlenmesiyle ayak seslerini duydum.

Neyi nereye koyduğumu bile bilmezken yanıma gelmemesini umuyorum çünkü "ellerin titriyor"

Çünkü ellerim titriyordu.

Çünkü heyecanlanmıştım.

Çünkü ondan deli gibi etkileniyordum.

Aklımdan bunlar geçerken arkamda duran ve titreyen elimi kavrayan adam bu sefer bakışlarıyla değil sıcak nefesiyle kalbimi hızlanıyordu.

"Neden geldin?" söylediği şeyi görmezden geldim ve pes ederek  kemikli parmaklarının baskı uyguladığı elimi masaya koydum.

"Geleceğimi söylemiştim."

Elini elimden çekip üstü notlarla dolu kitabı önüne çekti "ve görünüşe göre, sende bunu umuyordun.".

Beni gafil avlamıştı, onu düşünmek için oluşturduğum gizli sığınağımın kalbine dalmıştı ve zihnimi okuduğunu hissediyordum, belki de bu adam gerçek bir tanrıydı, belki de ben kafayı yemiştim ve ona tapınmak için yer arıyordum.

"Beni öldürecek misin?" kitabı yerine hafifçe fırlatıp geri çekildi "bu kadar şey okuyup hala seni öldüreceğimi düşünmen ilginç" yatağa geri dönüp eldivenlerini kemikli parmaklarına geçirmeye başladı.

"Umuyordum evet, ama geri döneceğini asla düşünmedim" onu sinirlendirdiğimi anlamıştım, ona güvenmemem ve felsefesini yanlış yorumlamam geri dönmesi için yeterliydi bu yüzden konuyu değiştirmiştim.

"Ve yanıldığın diğer nokta da bu." başarısız bir girişim, 2. yanlış cümlem ve onun derin bakışlarındaki küçük kıvılcım, kalçamı masaya yaslarken kendini açıklamak istediğini görebiliyordum. Yanlış, benim onu anlamamı istiyordu, ona tapmamı istiyordu ama aynı zamanda yanlış anlaşılmak onu sinirlendiriyordu.

Nasıl bir tanrı, günahkarının ayağına gelip ona açıklama yapardı ki?

Bu adam insanlığı ve egoyu iliklerine kadar yaşıyordu.

"Seni öldürmek isteseydim o gün öldürürdüm" yanıma gelirken masaya iyice yaslanmıştım "beni bulmanı istemeseydim, sana bilerek ipucu bırakmazdım. " üstüme eğilirken burnunu hafifçe boynumda gezdirdi ve derin bir nefes aldı "geri dönmeyecek olsaydım, o gün kokunu aklıma kazımak için yanında yatmazdım.".

İç gıdıklayıcı itiraflarının yanına küçük öpücükler eklenmişti "Ve eğer seni unutmak isteseydim Jimin, bunu çok kolay yapabilirdim".

Birden geri çekildi, dudaklarım aralanırken küstahlaştığımı hissediyordum, elim yavaşça şakağına gitti "ama sen zihninin bir kısmını bana ayırmaya karar verdin".

Hastalıklı beyninin küçük bir parçasını bana ayırmıştı, ve oradan kolay kolay çıkamayacaktım.

Çılgınca olan şuydu ki ; bu beni memnun etmişti.

Çenemi yukarı doğru kaldırıp istekli bir şekilde dudaklarına bakmaya başladım "umarım bana verdiğin gücün farkındasındır".

O da benim dudaklarıma bakarken fısıldadı "küçük şeytan". Buna cevap verememiştim, çünkü lafı biter bitmez dudaklarıma yapışmıştı.

Belime doladığı parmakları ve çekiştirdiğim saçları ise birbirimize ait olduğumuzun göstergesi gibiydi ; acaba onun şeytanı olarak, cennetinden kovulmam ne kadar sürecekti?

.