the beach

xxi

"Onun eskisi kadar güçlü olacağı fazla zamanı kalmadı Jeongguk." Bakışlarım yerden kalkmazken zihnim bomboştu. Hiçbir şey düşünemiyor olmuştum. "Hastalığı bütün bedenini ele geçirmek üzere, bu yüzden fazla yorulmasın, üzülmesin ve strese girmesin. Son günlerini mutlu yaşat ona."

Doktorun cümlelerini daha fazla dinlemeyeceğimi fark ettiğimde elimi hafifçe yukarı kaldırarak onu durdurmuş, ardından önümde yavaşça eğilerek teşekkür etmiş ve yanından ayrılmıştım.

Sevgilimin içerisinde olduğu odanın önüne geldiğimde derin bir nefes almaya çalışmıştım fakat o nefes, dudaklarımdan birkaç hıçkırık ve gözlerimden de gözyaşı olarak bedenimden ayrıldığında güçsüz bir şekilde odanın önüne çömelmiş, birkaç dakika boyunca sessizce ağlamıştım.

Bir daha ağlamama iznim olmayacaktı, bu benim kendimle baş başa kaldığım son an olacaktı. Bundan sonra her zaman ve her an Yoongi'nin yanında olacak ve onun için her şeyi yapacaktım. Bu yüzden, bu son anlarımı doya doya kullanmış ve gözyaşlarımı bir daha dökülmemeleri için uyardıktan sonra ellerimle gözlerimi temizlemiş, yavaşça ayağa kalkmıştım.

Kapının üzerinde son bir kez üzerimi düzeltip elimle saçlarımı düzenledikten sonra önümdeki kapıyı yavaşça iterek aralamış, sessizce odanın içine doğru adımlamıştım.

Daha uyanalı bir gün geçmesine rağmen eve gitmek için bana ve doktorlara fazlaca ısrar eden biricik sevgilim, Yoongi, hastanenin beyaz kıyafetlerinden kurtulmuş ve kendi kıyafetlerini giymiş bir şekilde pencerenin önünde duruyor ve dışarıyı izliyordu.

Onu gördüğüm ve onu görebildiğim için derin bir nefes dudaklarımdan kaçarken yavaşça gülümsemiştim.

"Hadi sevgilim, evimize gidiyoruz."

Bedeni hâlâ pencereye doğru dönükken başını hafifçe benden tarafa çevirmiş ve omzu üzerinden bana baktığında gözlerimiz birbiriyle kesişmişti.

"Eve gidince, sarılarak uyuyacak mıyız?"

Fısıldayarak bana yönelttiği sorusunu, başımı aşağı yukarı sallayarak onaylamıştım.