UYANIŞ (LS1)

03- Öte Topraklar

Sonunda yürümeyi bırakıp durdular, Daedalus ve Mannara hararetle fısıldaşıyordu, "Ne konuştuğunuzu bana da söylerseniz sevinirim." dedi Barlas. İkisi de sustu.

"Beş dakikamız var Barlas, kayaya dokunduğumuzda olacaklar için endişeliyiz." dedi Mannara, gözlerinde gerçekten endişe vardı.

"Ne olabilir ki? Hem neden on ikiyi bekliyorsunuz?"

"Çünkü yeni güne giriyoruz, beş dakika sonra bu topraklara ait olmayacaksın, tabii biz de. Anlayacağın yolun sonuna vardık."

Mannara, Barlas'ın sorularını cevapladığı sırada, Daedalus gözlerini gökten alamıyordu. Barlas göğe baktı, ay ışığının önünü parçalı bulutlar kapatmıştı. Orada bir yerlerde hareket vardı, hissediyordu, "Bizi bekliyorlar dimi? Kayaya dokunmamız için?"

"Evet." dedi Daedalus başını ona çevirip.

"Neden, şimdi saldırsalar ya?"

"Şimdi saldırırlarsa onları aklarız ama kaya hareket ettiği an yapmamız gereken başka şeyler olacak, bize daha kolay saldıracaklar."

"Ne kadar süremiz var?"

"Beş, eğer şanslıysak altı dakika." dedi Mannara, "Kaya kısa sürede kapanacak."

"Peki ya kapanırsa?" dedi Barlas korkuyla, kayadan ve ne olacağından bihaber olsa da içinde korku uyanmıştı.

"Bu olasılığı aklından çıkart, hep kötü şeyler mi düşünürsün!" dedi Daedalus sinirlenerek, Barlas bu duruma şaşırmıştı, daha demin sakindi oysa. Daedalus Barlas'ın gözlerindeki endişeyi görünce yumuşadı, "Araf'ta kalırız. Durduğumuz yer, iki farklı hayatın arası.

"Merak etme Barlas, merak etme Sotereas..." dedi Mannara samimiyetle, "Sana bir şey olmayacak, belki biz arada kalacağız ama sen ne olursa olsun geçeceksin." Barlas Mannara'nın solgun yüzüne baktı, ona öyle bakıyordu ki burada kalıp uzun bir zaman bakışlarını izleyebilirdi; Mannara'nın gözleri ona bir şeyler anlatıyordu, hissettiği şey umuttu, bunu görebiliyordu...

"Madem öyle, artık bunlara ihtiyacım yok." dedi Daedalus üzerindeki şeylere bakarak, gözlerinde ışık çaktı. Barlas deli gözlerle Mannara'ya baktı, Mannara gülümsüyordu. Çok geçmeden Daedalus'un üzerindeki elbiselerin yerini bembeyaz bir smokin ve pelerin almıştı, ayaklarındaki çarık da beyazdı. Beyaz gözleri daha da belirginleşmişti, siyah saçlarının arasına aklar düşmüştü, bir tek ten rengi az önceki gibiydi ki, derken teni de soldu, "Sıra sende!" dedi Mannara'ya.

Barlas gözlerini çevirip Mannara'ya baktı, Mannara Barlas'a yaklaştı, "Şey... Barlas ben biraz farklıyım, yani farklı derken sizi kastediyorum, siz insansılar gibi değilim tamam mı, sakın korkma. Ben, yine benim unutma." dedi, uzaklaştı. Bu da ne demekti şimdi! Mannara durup derin bir nefes aldı. Dudaklarının arasında bir şeyler mırıldandı. Yüzünü göğe çevirdi, ardından gökte bir şey parladı. Barlas parlayan şeye baktı, bu bir yıldızdı, onlarca yıldızın arasında parlıyordu. Yıldız hareketlendi, dönüyor gibiydi, ardından ormanın başka bir köşesinden onlara yaklaşan bir ışık görüldü. Işık yaklaştıkça büyüyüp Mannara'nın tam üstünde durdu, su misali akıp gözlerine düştü. Mannara'nın gözleri parladı. Barlas bir adım geri gitti, Daedalus beyaz eldivenli elini Barlas'ın omzuna koyup onu durdurdu. Işık gözlerden bedene doğru akmaya başladığında, Mannara'nın hatları hareketlenmeye, hareketlendikçe renk değiştirmeye başladı. Kafası küçüldü, gözleri büyüdü; öyle büyüdü ki yüzünün yarısını kapladı. Kaşları yerinden kopup, kirpiklerine eklendi. Dudak hatları yoğunlaştı, kulakları sivrildi. Saçları mora çaldı, uzamaya başladı, uzadıkça çoğaldı, bir zaman sonra bedeni saçları arasında kayboldu. Bir rüzgârla birlikte yapraklar uçuşup göğüslerini kapatırken, ayaklar küçülüp yokluğa karıştı. Mannara havada asılı kalmıştı, kolları inceldi, yapraklar arasında sarmaşıklar oluşmaya başladı, sarmaşıklar kollarından başlayıp bel aşağısına doğru indikten sonra yoğunlaştılar. Barlas'ın gördüğü şey bir kadın değildi artık; kadınsı bir yaratıktı. Havada bir yükselip bir alçalıyor, ışığı bir azalıp bir çoğalıyordu. "Bir Celden'im, yani yel parçası... Ruhum rüzgâr ve ışıkla iç içedir." dedi tiz sesiyle kadınsı yaratık. Barlas'ın dili tutulmuştu, bocaladı, ne diyeceğini bilemedi, en iyisi ona ismiyle hitap etmekti, "Büyüleyicisin Mannara..." dedi korkusunu gizleyip gü- lümseyerek.