Wounded Hearts

Chapter 10

Yesterday seems like a dream. Kaya naman pagmulat ko ng aking mga mata ay pilit kong inaalala iyong mga nangyari. At nang napatunayang hindi iyon panaginip, isang ngiti ang sumilay sa labi ko.

I'll just spend my Sunday here at home. Tatapusin ko na lang ang final revisions para sa aming research defense para sa finals. I might as well watch kdrama when I finished my things early.

Sa kalagitnaan ng aking pagta-type sa laptop ay nakita kong tumatawag si Kuya Alex sa messenger.

Kaagad ko itong sinagot. Masaya ako dahil ang mukha ni nanay ang unang bumungad. How I miss her.

Sandali ko muna siyang pinagmasdan bago ako magsalita.

"Nay, miss na kita" paglalambing ko.

"Ang Ara ko, kamusta ka anak?" nakangiti niyang bati.

"Ito po Nay, mabuti naman ang kalagayan ko. Marami lang pong ginagawa sa school"

"Ganun ba anak? Palagi mong iingatan ang sarili mo diyan, kumain ka sa tamang oras. Huwag ka magpapalipas ng gutom. Kung may kailangan ka magsabi ka agad sa mga Kuya mo anak." nag-aalala niyang sabi.

"Huwag niyo po akong alalahanin Nay, okay na okay po ako. Miss ko po kayo" naluluha kong sabi.

When it comes to her, I suddenly become so soft and emotional. She means the world to me.

"Miss ka na 'rin ng Nanay. Hayaan mo, kapag maayos na ang lahat, dadalawin kita anak. Mahal kita, Ara" paluha niya ring sabi.

"Mahal din kita, Nay. Kayo rin ho, ingatan niyo ang sarili niyo diyan."

Ngumiti lamang ito. She's already 65 but she's still pretty, and strong.

"Huwag ka ng mag-alala bunso, kami na ang bahala kay Nanay. Hayaan mo at kapag bakasyon niyo na, makakauwi ka rin ulit." ani Kuya Alex.

Mas lalo akong nakakaramdam ng excitement kapag naiisip kong malapit na ang finals. I don't mind thr load of school works, I'm just really looking forward to be at home in my mother's arms again, my sweet haven.

Mabilis lang ang paglipas ng araw. Halos hindi na kami magkasabay ni Kianna maglunch dahil inaasikaso niya ang kanilang research paper. Having a bunch of freeloader groupmates is a pain in the ass. Minsan rin ay nakakasabay ko si Miko sa lunch pero tulad ni Kianna, mas naging busy rin ito sa kanyang mga plates and other organizational duties.

I'm thankful that I landed in a responsible group where everyone has the initiative to finish their works on time.

But a bad news came and the issue spreads fast like a wildfire.

"Isang second year college engineering student, matagpuang patay sa kanyang apartment sa Sampaloc, Manila. Sa initial na imbestigasyon, lumalabas na suicide ang dahilan ng pagkasawi ng biktima."

"Antidepressant drugs has been found in the victims drawer. It is believed that the victim overdosed himself that resulted to his death. We are still waiting for the autopsy report to confirm this"

"Sa ngayon, tumanggi munang magbigay ng pahayag ang pamilya ng biktima"

As I watched the news, I suddenly felt sad. Kung ano man ang pinagdaanan niya, sigurado akong napakabigat nito. I don't understand some people putting the blame to the victims of suicide.

"It has been a tough fight, rest in peace now" iyon na lamang ang nasabi ko.

I believe that people are naturally enduring but, at some point people can easily be tired of the chaos this world can bring. He carried it well, I know. As people say, "rest when you're tired but never give up", it doesn't apply to all. People may have their different meaning of rest. And when you need rest, please always choose the rest that enables you to go back with full of strength and determination to continue.