MİRAS [CHANBAEK]

l'extrémité avant

Bölüm eheh ☺️

❣️ İyi okumalar❣️

Hastanede ki ikinci günümüz. Chanyeol ise hayla iki gün önce geldiği takımla odanın önünde oturuyor. Ne kadar eve girmesi için ısrar etsemde büyük annenin gelişmeyen durmu onu fazlasıyla endişelendiriyor. Özellikle geçen gün ne konuştuklarını bilmesemde Chanyeol o günden beri daha gergin ve nasıl desem çevresine karşı dikkatli ve mesafeli. Dün, Min Ji'yi yıkamak ve uyutmak için eve gittiğimde ona kıyafet almıştım fakat anlamadığım bir şekilde onun için getirdiğimi söyleyip vermeye utanıyorum. Şuan ise Min Ji, abonesi olan hemşirelerin kucağında gülücükler saçarken odaya Chanyeol'un yanına girdim. Yatağın başında oturmuş iki gündür gözünü bile açmamış büyük anneyi izliyordu.

"Chan?"

Kırmızı sulu gözleri, gözlerimi bulduğunda gülümseyip elimdeki çantasıyı ona uzattım.

"Sana evden kıyafet getirdim" Büyük bedenini yılmışkıkla kaldırıp yanıma geldi. Ben elimden çantayı almasını beklerken bana sıkıca sarılması bir an nefesimin kesilmesine sebep oldu. Ellerim öylece havada kala kaldı. Pis hastane kokusunun bile bastıramadığı güzel kokusunu burnuma doldu. Bir an içime dolan istekle kollarımı sırtına sardım ve gözlerimi kapatıp büyük bedenine sıkı sıkı sarıldım.

"İyi ki varsın Baek" Kulağıma fısıldayarak söylediği şeyle yarım yamalak güldüm. Benden ayrıldığı gibi çantayı elimden aldı ve odadan çıktı. Bense sersem sersem bir süre arkasından baktım. Bir sarılışın bende böylesine etki bırakması normalmiydi? Yada o kişinin Chanyeol olması? Silkekenip büyük anneye bir bakış attım ve odadan çıktım. Çünkü sessizce yatakta yatışını görmek içimi parça parça ediyor. Koridora çıktığım gibi duyduğum kıkırtılarla yolu bulup kızımı ruj izlerine boğan hemşirelerin elinden itişe kakışa aldım. Ama şimdi onlarıda anlamak lazım Min Ji gibi bir kız görsem ben direk çalarım onu!

Hızlı adımlarla odaya döndüğümde koşarak odaya giren doktorlar yüzünden gözlerim büyüdü. Odanın önüne adımlayıp camdan içeri baktığımda büyük annenin kolundaki serum ve göğsündeki kablolar çıkarılmış, doktor kalp masajı yapmaya başlamıştı. Bir an sendeler gibi olduğumda sıkıca Min Ji'ye sarıldım. Hayretle Büyük anneye yapılan müdahaleri izlerken aklımdan geçen tek şey ölmemesi, bizi bırakmamasıydı. Bir süre sonra yanımda hissettiğim karaltıyla soluma döndüğümde donuk bir şekilde içeri bakan Chanyeol'ü gördüm. Nefes alış verişkeri hızlanmış, rengi atmış yüz ifadesi göz yaşlarımın akmasına  sebep oldu. Nasıl akmasın ki? Ben ağlamaya başladığımda Chanyeol beni kendine çekip sarıldı. İkimizde nefesimizi tutmuş beklerken ekrandaki kırmızı dalgalı çizgiler düz bir şekilde arkaya başladı. Doktor kalp masajını bırakıp büyük annenin üstündeki battaniyeyi yüzüne kadar çekmesi ayaklarımın bağını çözdü. Sessizce yere çöktüm.

Gitti.

"Anne"

Chanyeol kısık sesiyle olan mırıltısı sanki beğnimde çığ gibi katlanarak bir deprem yaratmıştı. Ben ağlamaya başladığımda Min Ji'yi de ağlamaya başladı. Onu göğsüme çekip minik bir tokayla başının üstünde topladığım saçlarını koklayıp öptüm. Kendi acıma dalmışken aklıma gelenle başımı yuları kaldırdım. Chanyeol dolu gözleri ve aynı donuk ifadeyle içeri bakıyordu. Bu görüntü daha çok ağlamama neden olurken dönüp sanki içi parçalara ayrılmış gibi parlayan gözleriyle bana baktı. Bir raheketle beni yerden kaldırıp bir koluna Min Ji'yi aldı ve diğer koluyla bana sarılıp sessiz sessiz göz yaşlarını dökmeye başladı. Sıcak damlalar boynuma akarken daha kötü ağlamamak için kendimi sıktım. Doktorlar odadan çıktığında bir şeyler söyleyip gittitiler. Ah büyük anne. Umarım gittiğin yerde çok daha mutlu olursun. Chanyeol'e daha sıkı sarılıp siyah gür tutamları okşamaya başladım. Biliyorum ki ne söylersem söyleyeyim onun için bir ifade etmeyecek. Çünkü bana kim ne derse desin ne annemin acısını unutabilirim, ne Mi Cha'nın. Bu acıyla yaşanır, bu acıyla ölünür.