The Day I met Jacob Black.

1.

"We hebben allemaal wel een moment is ons leven waarvan we denken, kan het nog erger, word de pijn nog meer? Ik zit nu in dit moment en je zult zien waarom"

Victoria's moeder rijd door de natte bossen heen om aan te komen in Forks. Ze probeert niet te huilen. Regen maakt haar deppresief. Ze kijkt langzaan hoe de druppels over het raam heen glijden. Maar ze word uit haar concentratie gerukt door haar zus die een Justin Bieber lied zingt. "Rebecca, Wat stiller" Roept haar moeder. Dat was absoluut niet streng genoeg want ze ging gewoon door. Ze kijkt nog even voor zich uit. " Je krijgt vast veel vrienden in Forks " Haar moeder glimlacht. "Wilde hier nooit heen" Mompeld Victoria. Haar moeder zucht. Ze zet een koptelefoon op en valt in slaap.

Ze word precies wakker als ze aangekomen zijn. Het regent hard. Ze stapt uit en kijkt omzich heen. Hier en daar een huis en weg. Achter de huizen is bos. Ze hield wel van de natuur. Ze keek naar haar nieuwe huis. Het was niet verschrikkelijk. Wit maar wel wat versleten. Haar vader komt naar buiten en geeft haar een knuffel. Ze zegt niks en loopt verder het huis in. Ze ziet normale meubels waar ze erg blij om was. Ze keek in de spiegel naast haar. Haar glimlach veranderde in een sipgezicht. Haar lange donkere haar was nat en in de klitten, haar kleding nat en haar make-up was uitgelopen. Ze zucht even en kijkt naar buiten. Het regende zo hard zo hard wat ze nooit heeft meegemaakt. Als haar familie naar binnen komt wijst ze naar haar kleding. ''Even andere kleding aan doen'' Haar vader knikt. ''Ik zal even je nieuwe kamer laten zien'' Hij rent naar boven toe ze loopt achter hem aan. Ze kom in een best lege kamer met een bed een kast en een spiegel. Ze knikt. Zonder wat te zeggen loopt mijn vader weer naar beneden. Ze ga zitten op haar bed en pakt haar spullen uit. Dan gaat ze even liggen, en luisterd naar het getik op het raam.

Als ze zich aan heeft gekleed gaat ze weer naar beneden het is inmiddels gestopt met regenen. De hele familie zit blij met elkaar. ''Mag ik naar buiten?'' Vraagt ze verlegen. ''Ik ga mee!'' Roept Rebecca. Haar moeder knikt nee maar haar vader knikt ja. Ze glimlacht en doet haar jas aan. Voor de zekerheid doet ze een capuchon op. Haar zus ook. Ze stappen naar buiten het regent zacht. ''Zullen we naar het bos gaan?'' Ze knikt. We lopen rustig het bos in. Het is prachtig. Het was wel echt haar ding, bomen, planten. Ze werd er rustig van. Ze kijkt even naar boven en daarom struikelt ze over een tak. ''Auw'' kreunt ze. Rebecca kijkt even naar haar been ''Je hebt bloed'' Ze kijkt naar de wond. En trekt haar schouders op. Op dat moment komt er een jongen aanlopen. Geen shirt aan, met dit weer dacht ze. Ze zag Rebecca al glimlachen. '' Wat is er aan de hand?'' Vraagt een jongen. ''Ze is gestruikeld'' Zegt ze op een charmante manier. Victoria rolt haar ogen. ''Het gaat wel weer'' Zegt ze. En kijkt naar haar zus. Ze probeert op te staan maar valt weer. ''Niet dus'' Zegt de vreemden jongen. ''Je moet naar een dokter'' Hij komt dichterbij staan en probeert me op te tillen. ''Wacht hoe heet je?'' Vraagt Victoria. ''Embry'' Hij glimlacht. Rebecca ook. ''Je kunt haar niet op tillen daar is ze veel te zwaar voor'' Zegt Rebecca. Embry lacht en tilt haar in een keer op. Haar ogen worden groot. Hij loopt richting haar huis, toevallig staat haar vader voor het raam. Hij komt naar buiten lopen. ''Emby, jonge!'' Roept Victoria's vader. Embry lacht. ''Ze is gestruikeld en kan niet meer lopen'' Victoria's vader lacht. ''Dankje,son'' Hij geeft me aan mijn vader. Rebecca zwaait nog naar hem hij zwaait droog terug.

(hier verander ik het in plaatst van ze in ik)

We zitten op de bank. Ik heb verband om mijn been. Ik kijk mijn vader aan. ''Hoe ken je Embry eigenlijk'' Mijn vader hoest even ''Ken zijn vrienden en familie, hele aardige jongen'' Ik kijk naar Rebecca en zij glimlacht. ''Je moet maar een keer bij ze langs gaan'' Ik knik ''Samen met Becca'' Haar vader lacht ''Ga morgen maar!''