The Day I met Jacob Black.

12.

Ik schud mijn hoofd. "Echt niet...Maar Jared probeerde me wel te kussen en nu.. Nu is hij boos'' Leah schrikt. Iedereen keek elkaar aan. ''Zal Jake lekker blij mee zijn'' zegt Embry. Ik sta op, Ik had nog al last van mijn been. ''Je hebt een afdruk.'' Zegt Rosalie schrikkerig. Ik laat mijn pols zien. Er kwam geen bloed uit gelukkig. ''Waar is Jacob? Wat had hij?'' Vraag ik aan Sam. 'Nou hij is hard gevallen, maar het gaat goed met hem.. Maar als hij hoort dat Jared je probeerde te kussen, word hij erg boos' Ik kijk hem een beetje verward aan. ''Jacob is.. verliefd op je'' Lachen de jongens. Ik wist het al, meer mensen hadden het me vertelt maar ik was alsnog rood. Rosalie begint ook te lachen, Wat best merkwaardig was want ze lachde nooit. Esmé hielp me naar het huis. Ik ging op de bank zitten. ''Edward, Alice, Jasper, Emmet en Carlisle komen zo'' Ik knik. Bella kwam naar me toe gerend. ''Oh mijn god, gaat het?'' Ik knik. '''Nooit gedacht dat ik bijna gebeten werd door vampiers, en weer wolven zou zien.'' Bella lacht. ''Ja.. De wereld is een grote, Mysterie..'' Ik slik. ''Maar waar zijn die Victoria, En.. Uh Een andere vrouw van de Veroni Clan?'' Bella en Esme kijken elkaar aan. ''Gevlucht, Maar ze zullen ooit terug komen.. Nu ben je veilig'' Zegt Esmé. Esme had een super moederlijke persoonelijk heid. Ik dacht opeens aan mijn eigen ouders.. Hoe moest ik dit uitleggen? Die afdruk in mijn pols. Rebecca? Rebecca wist ook dingen. Ik wist nu ook de waarheid. Ik kon het natuurlijk tegen niemand vertellen..Gelukkig was ik niet zo'n roddeltante. Ik was nu veilig, En ik hoopte misschien dat ik en Jacob.. Iets konden worden. Maar altijd wanneer ik aan Jacob dacht dacht ik aan Jared. Vond het best zielig, Hij was erg aardig. Op dat moment komt Edward en de rest binnen. ''Jared is nergens meer te bekennen...Hij is gevlucht'' Ik schrik. ''Oh mijn god, het komt allemaal door mij'' Ik ben stil. Bella schud nee. ''Nee joh, Hij is van slag'' Een traan verlaat mijn oog. ''Meid, Hij komt wel terug hoor, Hij moet even weg voor een tijdje, thats all'' Ik schud mijn hoofd. ''Ik kan er ook niks aan doen, Ik ik..'' Esmé kalmeert me. ''Je moet maar gauw naar huis. Ik knik, eindelijk naar huis. . Maar toen dacht ik weer aan dat het niet mijn huis was in Italie die ik zo lief had..