Ayçiçeği / +18 {Tamamlandı}

Ayçiçeği 17

"Lanet olsun!"

Alaz sinir ile etrafı tekmeledi.

"Alaz sakin ol. Polisler bulacaktır Ela'yı."

Alaz sinir ile bana döndü.

"Hiç sanmıyorum!"

Ses oldukça sinirli ama tedirgin çıkıyordu.

Hiçbir şey söylemeden ona baktım.

O da bana bakıyordu.

İkimiz de sessizdik.

Bana bakan öfkeli ve sinirli yüzü birden yumuşadı.

Öfkeli yüzünün yerine korku ve hüzün sardı.

Yavaşça ve sessizce yanıma oturdu.

Kafama ona çevirdim.

Sessizce onun gözlerine baktım.

O ise konuşmadan, kafasını kaldırmadan halıya bakıyordu.

Dur bir dakika!

Ne?

Alaz'ın gözlerimi donmuştu?

Alaz'ın ilk defa ağladığını görüyordum.

"Alaz?"

Sesim oldukça nazik ve kısık çıkmıştı.

Cevap vermedi.

Gözlerimi onun gözlerinden ayırmıyordum.

O ise hala öylece halıya bakmaya devam ediyordu.

Sanki gözleri bana bakmıyor ama konuşmamı istiyor gibi duruyordu.

"Bulaçaklar Ela'yı."

Sessizce bana döndü.

Gözlerini gözlerime dikti.

Bana inanmak istiyordu.

Ama inanmıyordu.

Yada daha doğrusu inanamıyordu.

Sanki bir şey bana inanmasını engelliyordu.

"Benim yüzümden."

Sesi oldukça kısık ve pişmanlık ile doluydu.

Şaşkınlık ile ona baktım.

"Atakan niye bebeyi bana verdiki?"

Üzüntü ile kafasını eğdi,

"Ben ona bakamam. Her an başıma gelecek bir bela, her an bir tehlike. Bunu en iyi Atakan biliyordu. Ama o bebeğim yine bana emanet etti. Ama neden?"

"Alaz?"

Bana bakmadı.

Düşünceli bir şekilde gözlerini öylece halıdan ayırmadan yere bakıyordu.

"Alaz sen..."

Derin bir nefes aldım.

Kendimi toparladım ve konuştum.

"Alaz, Atakan Ela'yı sana emanet etti çünkü sana çok güveniyor. Alaz emin ol benim de çocuğum olsa güvenebileceğim tek kişi sen olurdun."

Alaz kafasını kaldırdı.

Bana baktı.

"Ne?"

Kendini güvende hissetmesi için gülümsedim.

"Atakan bebeği sana emanet etti çünkü ne olursa olsun o bebeği koruyacağını ve güven de tutacağını çok iyi biliyor."

Alaz ilk önce şaşkın bir şekilde ardından içten gülümseyerek bana doğru yaklaştı.