Die nacht

2. Trillen

~P.O.V. moeder van Amy~
Ik begon te vertellen "iedere 500 jaar gebeurt er op 1 plek in de wereld alle rampen die je kan bedenken. dit keer is dat hier. niets tegen je kleine broertjes zeggen, ik wil geen paniek. we gaan hier pas weg als papa thuis komt van zijn werk, oke? pak je spulletjes maar alvast."
Amy knikte en gehoorzaamde, ze rende naar boven. Wat zou ze meenemen? Ze pakje haar roze koffer van de HEMA (die had ze gekregen van haar oma toen ze in Nederland was), en stopte er een paar kleren in. Ook deed ze er haar kussen in, en haar lieveling's aap. ook nog een tandenborstel en haar haarborstel. Toen ze klaar was, ging ze op haar bed liggen, bijkomen van alle schrik. En ze verdween in een diepe droom...
Ik liep naar mijn 5 zoontjes op de bank die een Amerikaans programma keken.
"Jongens, we gaan op vakantie!" Zei ik.
"We gaan naar opa en oma toe, in Nederland. Pakken jullie je spulletjes? Mama komt zo nog wel even kijken of we alles hebben."
In de tussentijd probeerde ik mijn man te bereiken. Met de telefoon, met een mailtje, maar ik kreeg geen antwoord terug. Hij zou al thuis moeten zijn! Ik werd steeds ongeruster!
Maar toen hoorde ik wat buiten. zou dat hem zijn ?
Nee, het was een langsrijdende auto.
Ik liep weer naar binnen en opeens voelde ik wat trillen. Ik zag een bekertje water, dat op het aanrecht stond, heel erg schudden. Het klotste zelfs over de rand!
alles begint te beven en te trillen!
Toen ik net naar boven wilde gaan om mijn dochter en zoons te waarschuwen, kwam Amy al naar beneden met mijn zoontjes.
"Mam!! We moeten naar de kelder toe!" Riep Amy en ging naar de verborgen trap, klapte die uit en nam één voor één haar broertjes mee naar beneden.
Ik stond daar maar te staan.
Toen Amy mijn laatste zoontje in de kelder tilde, drong het mij pas door wat er gebeurde.
Wij zijn in levensgevaar! Ik snelde naar de trap en klom de kelder in. Iedereen was bang, behalve Amy. Zij stond haar broertjes te beschermen. Dat is erg dapper voor een meisje van 15.
"Mama" hoorde ik mijn zoontje naast mij "gaan wij dood?"
"Nee schatje" zei ik. "we gaan niet dood we blijven hier eventjes schuilen, daarna gaan wij gewoon weer naar boven toe, oké?" Probeerde ik mijn zoontje gerust te stellen.
"Waar is pap eigenlijk" vraagt Amy.
O sh*t! David is nog ergens! Ik hoop niet in de stad!
Tringgg!! Tringgg!! Tringgg!!
Mijn iPhone! Ik zie op het scherm dat het David was!
"Hey schat! Ik ben..."
"WHAAAH!!!!" Hoorde ik naast mij. De schuilkelder stortte in! Het Luik van de trap viel naar beneden en bakstenen vielen mee. Amy zag hoe 1 van haar broertjes een baksteen recht in zijn hoofd kreeg, de rest had hun ogen dicht van de angst. Amy tilde haar broertje op en begon tegen hem te praten in de hoop dat hij zou reageren. maar tevergeefs. hij was lijk bleek, zijn ogen waren gesloten en hij zat onder het bloed. Amy mompelde " als dit al bij ramp 1 gebeurt, weet ik niet wie er over blijven"
Ze begon te huilen. Niet van angst, maar om haar broertje, en de gedachte dat ze iedereen kwijt zou kunnen zijn.
Amy bedacht zich in eens dat ze hier haar oude tv had neer gezet voor het geval dat het nodig zou zijn.
"Mam..." zei ze, en ze strompelde tussen de bakstenen door naar haar moeder.
"Geef maar." Zei ze, en ze nam een van haar zonen aan. ze gaf zachtjes kleine kusjes op zijn hoofd.
"Mam, de tv. mag ik hem aanzetten?" Vraag ik.
"Ehm... ja, doe maar. kunnen wij zien of er nog nieuws is."
Ik zet hem aan en tegen alle verwachtingen in deed hij het. Ik zet hem op kanaal 4 en zag op het nieuws dat er overlevenden waren. en tot mijn grote verbazing was papa op het journaal!!!
"Ja, ik woon in deze stad, tenminste, zover je het een stad kan noemen. mijn familie is daar nog!" Zei David in het Engels, en hij had een traan op zijn gezicht...

{a/n: leuk hoofdstuk??? Vote en comment!❤️ 727 woorden, langste hoofdstuk ooit wat ik heb geschreven!}