Mike'nin Kuzeni~ [The Umbrella Academy And Stranger Thinks] Namber 08

21= Aile Fotoğrafı (Geri dönüş)

Gözlerimi kapattıktan sonra, Kapı hızlı ve sertçe kapandı. Büyük bir ihtimalle El kapıyı kapattı.
Tanrım! Aile evindeyiz! Ne yapıyorsunuz?!
Içeriden 'teyzem' seslendi.

Ava: Ne oluyor çocuklar?

Hımm... Mike ve El'i ispiyonlamam gerekiyor mu?
Tamam! Bunu yapmayacağım!

Al: uhm.. yere düştüm... Başka bir şey yok!
Ava: uh! Iyi misin? Daha dikkatli ol tatlım!
Al: Tabii! Sağolun!

Gülümsedi ve gitti...
Madem onlar meşgul, bende dışarı çıkacağım!
Odama geri döndüm. Gri kaskımı, gri patenlerimi aldım. Saçıma bir kaç tane süs astım. (Yani şöyle, takma saç, boncuk gibi.)
Dudaklarımın çatlakları belirginleşmişti.
Pembe bir Lip gloss aldım ve dukaklarıma iyice sürdüm.
Son olarak hırkamı aldım ve dışarı çıktım...
Buraları tam tanımıyordum ama gerçekten güzel bir yerdi....

Telefonumu açtım ve Simon'a mesaj attım...

Gitarcı çocuk (⌐■-■)

Simonnn!!!
Neredesinnn!?
Paten kayalım!
Lütfen!
Yalvarırım!

Şu an küçük evimin tadilatlarini hallediyorum Aleda :/
Üzgünüm, gelemem...

:(
Yardıma geleyim mi?
Birde soruyorum!
Geliyorum!

Hayır hayır!
Onun için söylemedim!
Gelmene gerek yok Aleda!
Gerçekten sen patene devam et!

Çok konusuyorsun...
Sus ve bana konum at.
Hemen!

Ahhh!
Aleda cidden!
Tanrım, peki!

**Konum**

Hemen geliyorum koca bebek!
Görüşürüz!

Görüşürüz küçük bebek :)

Konumu girdim ve ilerlemeye başladım. Yol boyunca arada sırada etraftaki insanlara nereden gideceğimi sordum. Tabi çıkmadan önce anneme haber vermeyi unutmadım.

Konuma geldiğimde karavan-ev aşırı güzeldi...
Simon, şu an hayallerimi yaşıyordu.
Evin arka tarafından çıkan Simon'a seslendim. Beni görür görmez gülümsedi.

Hızlıca yanına ulaştım.

Al= Nasılsın Simone?
SM= iyiyim küçük bebek, sen?
Al= iyi gibi...
SM= Biraz bekle... Takmam gereken bir kaç vida kaldı, sonra küçük eşyaları da yerleştireceğim.
Al= Tamam! Vida işlerini anlamam ama daha sonra sana yardım edeceğim!
SM= Seni durdurmak isterdim ama ise yaramayacağını çok iyi biliyorum, bu yüzden tamam.

Genişçe gülümsedim. Kenarda duran 3-4 büyük kutuya baktım. Simon yine arka tarafa gidince kutulardan birine yaklaştım. Içimde çerçeveler ve fotoğrafları vardı. Büyük dikdörtgen çerçeveyi elime aldım...

Onları tanıyordum...
Simon'un ailesi...
5 kişilik ailenin, Simon haricindeki tüm üyeleri korkunç bir trafik kazasında ölmüştü...
Zaten yetimhaneye böyle gelmişti. İlk hallerini hatırladım. Aşırı tatlıydı. Benden büyük olduğu her şekilde belliydi ama ben ona bebek edasıyla yaklaşıp, konuşmak istemiştim.

Konuşmuştum da... İlk benimle konuşmuştu. Biraz konuşmadan sonra ağlamıştı ve ben ne yapacağımı bilemiyordum. Sonra ona kocaman sarılmıştım...

Fotoğrafta, kendinden küçük 2 bir kız bir erkek çocuğu, güzel bir Bayan ve iyi giyimli bir Bay duruyordu...
Tüm ailesini Simon anlatmıştı bana...

Güzel aile tablosunu kenara bıraktım ve diğer fotoğraflara baktım. Beraber para biriktirip aldığımız ilk kamera ile çekildiğimiz fotoğraflar...

Fotoğraflarda, biz büyüdükçe kamera ve açı daha da güzelleşiyordu. Tabii teknoloji...