Rare mafia(Υπό διόρθωση)

Κεφάλαιο ²³

Guillen's pov.

Περπατάω με αργα βήματα προς το σπίτι της. Είναι σχεδόν βράδυ ο ήλιος αχνοφαίνεται στον ορίζοντα πίσω από τα σπίτια που εμποδίζουν το οπτικό μου πεδίο.

Αυτή η μάχη είναι άνιση. Έχω αποφασίσει πως θα παλέψω για εκείνη ακόμη κι αν αυτό φέρει το τέλος μου.

Σχεδόν κοντεύω και καθώς κοιτάζω τον κόσμο που περπατάει ανέμελος, ανάμεσα τους ξεχωρίζω ένα ζευγάρι.

Το ζευγάρι αυτό γνωστό για εμένα ρουφάει όλη τη ζωή από μέσα μου. Τα χέρια τους πιασμένα και τα σώματα τους σχεδόν κολλημένα, σαν να μην θέλουν να χάσουν ούτε δευτερόλεπτο σωματική επαφή.

Σφιγμένος στέκομαι ακίνητος σε απόσταση, με την ελπίδα πως δεν θα με προσέξουν.

Αδύνατον να συμβεί, καθώς κοιτάζουν ο ένας τον άλλον γεμάτοι αγάπη. Χαμογελάνε σαν να είναι οι πιο ευτυχισμένοι στον κόσμο. Η χημεία τους και η εικόνα που διαδραματίζεται μπροστά μου είναι τέλεια.

Παρόλα αυτά αρνούμαι να το παραδεχτώ και σκέφτομαι πως μάλλον τα μάτια μου, μου κάνουν παιχνίδια.

Όμως όταν αυτός αφήνει το χέρι της και τοποθετεί τα χέρια του στη μέση της, τραβώντας την πάνω του και ενώνοντας τα χείλη τους..τα πάντα γύρω μου μαυρίζουν.

Δεν θα μπορούσα να δω κάτι χειρότερο. Δεν θα μπορούσε ο πόνος να είναι πιο σκληρός.

Είναι γελοίο, γιατί βαθιά μέσα μου ξέρω πως η Καμέλια θα άξιζε περισσότερο τον Ιγκνάσιο παρά εμένα.

Το βλέμμα μου σκοτεινιάζει όταν βλέπω τον Ιγκνάσιο να τερματίζει το φιλί και να την κλείνει στην αγκαλιά του.

Είμαι έκπληκτος όταν το βλέμμα του είναι πάνω μου και στο πρόσωπο του υπάρχει ένα χαιρέκακο χαμόγελο, σαν να μου λέει νίκησα! Είναι δική μου!

«Όχι, όχι, όχι, όχι!» ξεκινάω να περπατάω για να τους πλησιάσω. Όμως κάτι απρόσμενο συμβαίνει. Όσο τους πλησιάζω, τόσο περισσότερο μοιάζει να απομακρύνονται.

«Όχι, όχι!» ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα και κοιτάζω τον χώρο γύρω μου. Ξεφυσάω και αφήνω τον εαυτό μου να πέσει πάλι πίσω στο κρεβάτι γεμάτος ανακούφιση.

Χαίρομαι που ήταν απλά ένας εφιάλτης και τίποτα περισσότερο. γλείφω τα χείλη μου και έπειτα δαγκάω το σκουλαρίκι μου, σκέφτομαι τα χθεσινά γεγονότα.