(Unicode)
အိမ်ကိုရောက်ရောက်ခြင်း ကြိုဆိုပုံစံလေးက သိပ်တော့အဆင်မပြေလှဘူး။
နွေးထွေးတဲ့ ထွေးပွေ့မှုအစား အေးစက်တဲ့ ရေတစ်ပုံးကိုသာ လက်ခံရရှိလိုက်တယ်။
ဒီလိုဖန်တီးပေးတဲ့ ကျွန်တော့်ယောက္ခမ ကိုကျေးဇူးတင်ရမှာလား။
"အမေ!!"
"ငါ နင့်ကိုပြောထားတယ်မလား မင်ယွန်းဂီ အဲ့အကောင်ကို အိမ်ပြန်ခေါ်မလာနဲ့လို့ နင်ဒီလောက်ထိ အပြောခံထားရတာတောင်မမှတ်သေးဘူးလား"
"ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ဘူးလို့ ပြောပြီးပြီလေ အမေ "
Minက သူ၀တ်ထားတဲ့ Long Coatကိုချွတ်ကာ ကျွန်တော့်ကို ၀တ်ပေးပြီး
"လာ ငယ်အထဲ၀င်ရအောင် အေးတယ်မလား"
"နင် အဲ့အကောင်ကို အထဲခေါ်လာရင် ငါဒီအိမ်မှာ မနေဘူး"
"အမေတို့ ဒယ်ဂူမှာလုပ်စရာရှိတယ်မလား ကောင်းကောင်းပြန်ပါ"
"Min"
"လာ သွားမယ် ငယ်"
အနုနည်းနဲ့ နှင်သလိုဖြစ်သွားတဲ့ Minကြောင့် ကျွန်တော် အမေတို့ကို အားနာရသွားသည်။
တကယ်လည်း Minက နှင်လွှတ်နေတာဘဲလေ။
အနောက်မှာ 'သားမိုက်' ဆိုပြီး အော်ငိုနေတဲ့ အမေ့ကို အဖေကအခန်းထဲခေါ်သွားတဲ့ ပုံကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်၀မ်းနည်းရသည်။
ကျွန်တော့်ကြောင့် Minတို့ သားအမိတွေ ပြဿာနာတတ်ရသည်မလား။
"Min ခုန အမေတို့ကိုပြောလိုက်တာMinလွန်တယ်နော်"
ငယ့် ကိုကုတင်ခြေရင်းမှာထိုင်စေပြီး မခြောက်သေးတဲ့ ဆံပင်တွေကိုသုတ်ပေးနေ
တုန်းပြောလာတဲ့ စကားကြောင့် ငယ့်မျက်လုံးတွေကိုစေ့စေ့ကြည့်လိုက်သည်။
"ကိုယ်က အမေတို့အလုပ်ရှိတာကို မေ့နေမှာဆိုးလို့ပါ"
"ဒါမဲ့ Minပြောသလိုကြီးက အတင်းကြီး ပြန်ခိုင်းသလိုဖြစ်နေတယ်လေ"
ငယ် ပြောတဲ့ စကားတွေကို နားထဲမရောက်။ ပန်းနှရောင်သန်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုသာကြည့်နေမိသည်။
YOU ARE READING
Sympathy
Fanfictionနာကျင်ရလား... ခံစားနေရလား... ဝမ်းနည်းနေလား...လို့မေးရင်... ကျွန်တော့်နေရာမှာ တစ်ချက်လောက်ခံစားကြည့်ပါ..ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပါလို့သာ ပြောလိုက်မယ်... နာက်င္ရလား... ခံစားေနရလား... ဝမ္းနည္းေနလား...လို႔ေမးရင္... ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ တစ္ခ်က္ေလာက္ခံစားၾကည့္ပါ...
