(Unicode)
မူးမိုက်ပြီး လေးလံနေတဲ့ ခေါင်းကိုအံတုကာ မျက်လုံးတွေကို အားယူပြီး ဖွင့်ပစ်လိုက်တယ်။
ရောက်နေတဲ့နေရာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဟန်ဆိုရာ့ အခန်း။
ညောင်းကျင်နေတဲ့ လက်တွေဆီ အာရုံရောက်သွားတော့ လက်နောက်ပစ်ကာ ကြိုးတုတ်ခံထားရတဲ့ လက်တွေ ။
စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ကြိုးပြေလို ပြေငြား အားနဲ့ ရုန်းလိုက်တော့ နာကျင်နေတဲ့လက်ကောက်ဝတ်တွေ။
ကြိုးကို ဘယ်လောက်တောင် တင်းအောင်ချည်ထားလဲ မသိဘူး။
ဖြန်း***
ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားကာ ထိတ်လန့်မိသည်။
အသံကြားရာဘေးဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ပါးနှစ်ဖက်လဲနီရဲကာ အင်္ကျီ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ဟန်ဆိုရာ။
သူ့မြင်တော့ လူကနှစ်ဆပိုလန့်သွားကာ ချည်တုတ်ခံထားရတဲ့ လက်တွေကိုပိုရုန်းမိသည်။
"ဟေး မရုန်းပါနဲ့ ပြီးရင်လည်းလွတ်ပေးမှာပါ"
"ဘာလုပ်တာလဲ လွတ်ပေးအခု "
"ခဏဘဲစောင့်ပါ ဟဟ"
"Minသိသွားမှာမကြောက်ဘူးလား"
"ပြီးရင်လည်းသိမှာဘဲ စိတ်မပူနဲ့"
🚨🚨
အောက်ထပ်က ရဲကားသံတွေကြောင့် လူကကြောင်သွားသည်။
"ရဲတွေက ဘာလာလုပ်တာလဲ"
"သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းထားတာ ဖုန်းဆက်ထားဖို့"
"ဘာ ဘာအတွက်လဲ"
"သိလာလိမ့်"
တစ်ခွန်းသာဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်မှာရှိနေတဲ့ ကျွန်တော့်အနားလာကာ ကုတင်တိုင်မှာချည်ခံထားရတဲ့လက်တွေကို ကြိုးဖြေပေးလိုက်သူ။
သူမကတော့ ကုတင်ပေါ်မှာဝင်လှဲကာ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ သူမအင်္ကျီကို ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်သည်။
သူမ အပြုအမှုက လန့်သွားကာ ကုတင်ပေါ်ကပြေးဆင်းပြီး တံခါးဆီဦးတည်မိသည်။
YOU ARE READING
Sympathy
Fanfictionနာကျင်ရလား... ခံစားနေရလား... ဝမ်းနည်းနေလား...လို့မေးရင်... ကျွန်တော့်နေရာမှာ တစ်ချက်လောက်ခံစားကြည့်ပါ..ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပါလို့သာ ပြောလိုက်မယ်... နာက်င္ရလား... ခံစားေနရလား... ဝမ္းနည္းေနလား...လို႔ေမးရင္... ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ တစ္ခ်က္ေလာက္ခံစားၾကည့္ပါ...
