Outta My Head-[HyunHo]

아마 다 잠깐일지도 몰라 우린 무얼 찾아서 헤매는 걸까?

Sindiğim yerden çekip çıkarılırken hayatım gözlerimin önünden geçmeye başladı. Yaptığım tüm hataları, eksik olduğum tüm konuları, tüm başarısızlıklarımı sanki dün yaşanmış kadar iyi hatırlıyordum. Ve bu sırada taktığı siyah şapkadan dolayı yüzünü göremediğim ve zihnimde bana zorbalık yapan kişi beni dudağının kenarına yerleştirdiği ürpertici gülümsemesi ve alaycı bakışlarıyla inceliyordu.

"Eğlenmene bak derim. Son anlarını kimse ağlayarak geçirmek istemez değil mi Jinnie? Dolmuş gözlerinle o kadar acınası görünüyorsun ki ben bile özgüvenimi kaybediyorum karşında."

Bu durumda yapabileceğim en mantıklı şeyi yaptım. Pencereye doğru koşup kendimi camdan dışarı atacaktım. Eğer bunu başarabilirsem kasaba sakinlerinden de yardım isteyebilirdim. Zeminden çok yüksekte olmadığımız için sadece cam kesikleri ve birkaç morluk sahibi olurdum. Fakat pencereye ulaşmamla belimden tutulup geri çekilmem bir oldu. Soğuk nefesini boynumda hissedince ürperdim ve titrememe engel olamadım.

"Burada kimse sana ben istemedikçe yardım edemez Jin. Çünkü burayı ben yarattım. Hatta sana bir sır vereyim mi? Beni de sen yarattın."

Sorgular bakışlarımı ona çevirdim ve kaşlarımın çatılmasına engel olamadım. Titrek bir nefes aldım ve sesimin güçlü çıkmasını umarak aklımda oluşan sayısız sorudan bir tanesini sordum.

"Nasıl yani?"

Ayaklarımın yerden kesilmesi ve boynumda hissettiğim ellerle çırpınmaya ve nefes almaya çalışıyordum. O ise derin bir nefes aldı ve boynumdaki ellerini gevşeterek konuşmaya başladı.

"Cidden hatırlamıyor musun Hyunjin? Beni zihnine sen koydun. Her davranışından, her sözünden ve hatta kendinden bile şüphe ettirmemi istedin senden. Bir şeyleri yanlış yapma korkun yüzünden hiçbir şey yapamamaya başladın. Kendine diğer insanlardan daha acımasız davrandın. Kendini olduğun gibi kabullenemedin, hep bir şeylerin eksik veya hatalı olduğunu düşündün. Peki ya neye göre Hyunjin? Senden daha iyi olduğunu düşündüğün insanlara göre mi? Senin yaşamana neden izin vereyim? Kendini yeterli hissetmek için delicesine yıpratman için mi? Psikolojik problemlerini görmezden gelip zihninin derinliklerinde kendine daha çok acı çektirmen için mi? Sen kimseyi sevmemelisin diyorum, çünkü her zaman etrafındaki insanlara kendinden daha fazla değer veriyorsun. Neden bu kadar yalnız olduğunu sorgulamadın mı hiç? Onların hepsini sen kendinden uzaklaştırdın. Çünkü birisine kendinden fazla değer vermek her ne kadar sen bunu kabullenmesen de çok yıpratıcı. İnsanlara sanki bir şey borçluymuş gibi kendinle ilgili hep en iyi şeyleri göstermeye çalışıyorsun. Onlara sunduğun şey sen değilsin Hyunjin, onlara sunduğun şey dışarıdan mükemmel görünmek için iç dünyasını yıkan ve benim tahammül edemediğim Hyunjin. Bu şehri ben yarattım, hepsi senin kendine dair şüphelerinden oluştu. Zihninde şüphelerden oluşan koca bir şehir oluştu ve sen bunu fark edemeyecek kadar dikkatsizdin.Üzgünüm, kendine bu kadar acı çektirmene izin veremem. İyi birine benziyorsun, ama hiçbir zaman bu dünyaya ait olmadın ve olamayacaksın da."

Az zamanımın kaldığını nefes alamamaktan morarmış yüzümden ve damarları belirginleşmiş gözlerimden anlayabiliyordum. Ve o ise sanki mümkünmüş gibi boynumdaki ellerini daha fazla sıkılaştırıyordu. Ne kadar çırpınırsam çırpınayım yerinden milim kıpırdamıyordu. Sanırım gerçekten ölüyordum. Şayet ölürsem bundan kimlerin etkileneceğini düşündüm. Minik kedim Minnie dışında aklıma kimse gelmedi. Gerçekten onun da dediği gibi, etrafımdaki herkesi kendi ellerimle uzaklaştırmıştım. Aklıma gelen isimle donakaldım. Ben olmasam Minho ne yapardı? Çok üzülür müydü? Onu öylece bırakıp gitmeli miydim? Her sabah şemsiyesini almasını ona kim tembihlerdi? Veya soğuk havalarda kalın giyinmesi gerektiğini kim söylerdi? Öğünlerini ona kim hatırlatırdı? Ardı arkası kesilmeyecek olan sorularıma kararan ve istemsizce yavaşça kapanan gözlerimle son vermek zorunda kaldım. Vücudumun bir çuvalmışçasına yere fırlatıldığını hissettim. Evet, sanırım yolun sonuna gelmiştim.