Mijn aangeboren geheim [ON HOLD]

Luna

Ze wierp me een smekende blik toe en ik slikte.
"We zijn hier naar je toe gekomen omdat we je iets moeten vertellen. Het kan ons eigenlijk niet echt schelen wat je er tegen te zeggen hebt want we doen het toch zo is zo. Maar we willen het je we komen zeggen.", zei ik.
"We vertrekken na dit gesprek naar Belgie naar onze vrienden we zullen optijd terug zijn voor de kroning waarschijnlijk zelf eerder. Onze vrienden verdienen de waarheid nadat ze zo ruw uit onze wekelijkheid zijn gehaald.", zei Sterre die al meer kleur op haar gezicht had dan daarnet.
"Dus jullie gaan zo maar met jullie tweetjes naar Belgie. Hebben jullie al aan jullie veiligheid gedacht?", reageerde mama.
"Ja, natuurlijk hebben we dat daarom gaan Finn en Tobias mee. Aangezien ze ons toebehoren kan dat wel.", reageerde Sterre daarop.
"En we gaan dus nu naar Belgie daarna komen we terug met onze vrienden en gaan we genieten van Finland. Ik denk dat we dat wel verdiend hebben. Ik denk dat we ons land, de toestand in ons land moeten kennen voordat we goed kunnen regeren.", vulde ik aan.
"Tot slot willen we jou de kans geven om je te bedenken want weet dat als jij ons kroont er geen weg meer terug is. Wij zijn de prinsesen en we zijn met twee. Ik vraag me af waarom je nog nooit bang van ons bent geweest. Misschien kunnen we wel meer verwezenlijken dan je denkt zoals papa meer macht geven dan jou.", zei Sterre. Ze zat met iets, ik wist dat ik het op dit moment niet kon vragen maar ik wou het wel weten. Als we even met zen tweeën waren zou ik het haar gaan vragen. Zonder op antwoord te wachten liepen we de deur uit, we sloegen rechts af naar het koninklijke vliegveld. Waarschijnlijk zou dit in het nieuw komen met een kop als: 'Waar is de koninklijke familie naar toe?' of iets in die gerne.

Ons vliegtuig stond klaar, we hadden ervoor gezord dat we meteen konden gaan. Mama was te verteld geweest van Sterre's woorden dat ze ons niet achterna is gekomen. Ik was ook nogal geshokt eigenlijk maar als ik er een beetje beter over nadenk weet ik dat ze gelijk heeft. We zouden haar van de troon kunnen stoten ofzo. Maar daar dacht ik op dit moment niet aan. Ik was opgewonden dat ik Jenna,Maarten en al de rest terug zou zien. Als ik daar was kon ik me weer Laila voelen en niet prinses Luna van Fin. We waren allemaal stil toen we instapte, allemaal verzonken in onze eigen gedachten.
We waren nog niet zo lang in de lucht voordat ik in slaap viel.

Een uur voordat we aankwamen werd ik wakken. Ik had tante Annemie nog niet laten weten dat we eraan kwamen. Snel keek ik om me heen en zag dat iedereen nog in slaap lag. Ik glimlachte. Ik toetste de code van mijn iPad in en opende facetime. Ik belde Tante. Het was echt zalig om in dit vliegtuig te zijn. Internet hebben en zalige zetels en naturlijk was er ook best wel veel loopruimte.
"Hé, nichtje waarom bel je me?", deed haar stem me opschikken.
"Hallo, tante ik laat je even weten dat ik binnen een uurtje voor je duer zal landen als het goed is vertel ik het hele verhaal dan wel?", vroeg ik. Ik had mijn tante maar een paar keer in haar leven met haar mond vol tanden zien staan dit was één van die momenten. Als dit niet zo dringend was dan had ik misschien wel gelachen met haar gezicht.
"Mogen we komen en een nachtje blijven? Daarna gaan we weer weg we zijn niet van plan om lang in belgië te blijven. Als je niet wilt blijven we wel in een hotel overnachten en voor ik het vergeet we zijn met vier. Sterre, Finn, Tobias en ik."
"Natuurlijk mag je komen. Maar ik wil wel het hele verhaal horen want ik denk dat ik iets moet weten dat ik nog niet weet." Ik knikte.
"Als we geland zijn zal ik je alles vertellen wat je maar wilt weten maar eum zouden we misschien je tuin mogen landen?" Ze knikte. Ik wist dat ze hat niet graag had maar ze was te verbaasd om mijn verzoek. Ik hoorde geluiden dat mijn metgezellen wakker aan het worden waren. Ik zei Annemie gedag en draaide me om naar achteren.

------------------
Dit is eventjes een kort stukje ...
Eline