Mijn aangeboren geheim [ON HOLD]

Luna

Tobias had me alle kamers laten zien. Ik had de tweede kamer gekozen. Het was een grote kamer met groene muren. De kleur van de muren zou hetzelfde blijven maar er zouden wel bloemen opgeschilderd worden. Mijn kamermeisjes had ik ook al ontmoet: Julia met haar ravenzwart haar en blauwe ogen- ik vond het een mooie combinatie, Amelia met haar blonde, korte haren en helder blauwe ogen en tot slot Suzanne met haar groene ogen en rode haren. Ze waren alle drie mooi op een bepaalde manier. Het was me opgevallen dat ze me nooit aankeken. Het leek wel alsof ze bang waren. Ik had besloten ze een beetje meer zelfvertrouwen te geven maar het moest wel wachten tot morgen aangezien mijn planning voor vandaag helemaal geplant stond. Ik was in mijn gedachten verzonken op weg naar Sterre haar kamer.
"We zijn er, mijn Lady.", zei Tobias toen we aan haar uitgekozen kamer aangekomen waren. Meteen was ik weer bij het hier en nu. Tobias klopte aan en Finn deed bijna meteen daarna de deur open. Snelle service. Ik liep meteen de kamer in naar Sterre.
"En hoe was je kamer inspectie?", vroeg ik. Ze zuchtte.
"Pff, elke kamer was ongeveer hetzelfde behalve het bed dat soms eens ergens anders stond. Ik snap echt niet waarom we elke kamer bekeken moesten hebben!" Ik moest lachen.
"Ik heb zo een vermoeden dat we de komende dagen veel onnuttige dingen gaan moeten doen dus ik zou er maar niet over in zitten." Ze liet weer terug vallen op haar bed. Ik ging naast haar liggen. Tobias en Finn waren op een gedempte toon aan het spreken, juist buiten gehoor afstand zodat wij het gevoel hebben dat we privacy hebben. Dat gevoel had ik dus helemaal niet maar ze mochten horen wat ik te zeggen had en ik moest hun eigenlijk zelf iets vragen. Maar dat was voor straks eerst zou ik mijn idee aan Sterre voorleggen om te zien of zij het een goed idee vond. Ik ging liggen op mijn zij.
" En hoe waren jouw kamermeisjes?", vroeg ik.
"Ze keken altijd naar de grond soms keken ze op als ik tegen hen sprak maar ze vonden hun schoenen toch nog altijd het interessants."
"Bij mij ook, wat zouden ze voor hebben of zou het hun aangeleerd zijn?"
"Ik weet het niet dat lijkt me nogal raar. Maar wat wil je eraan doen?" Onwillekeurig moest ik grijnzen, ze had me door.
"Ik denk dat we ze is een make-over moeten geven, als je begrijpt wat ik bedoel gewoon om hun zelfvertrouwen een beetje te vergroten en om te laten zien dat ze ons kunnen vertrouwen.", ik wist geen andere oplossing.
"Lijkt me een goed idee, maar mogen we dat wel doen?" Ik haalde mijn schouders op.
"Dat zullen we zo zien, een momentje.", zei ik. Ik wachtte een paar seconden en daarna riep ik:" Zouden jullie ons even kunnen helpen?" Tobias en Finn kwamen meteen aangesneld.
"Wat kunnen we voor jullie doen, mijn Lady's?", vroeg Tobias.
"We hadden een vraagje: mogen we onze kamermeisjes als vriendinnen zien?" Ze keken elkaar raar aan en Finn antwoordde: "Meestal zien leden van de koninklijke familie ze als slaven als ik het bruut mag zeggen, eens jullie koningin zijn zullen jullie hofdames hebben en die zullen dan jullie vriendinnen zijn maar u mag u kamermeisjes zien zoals u wilt."
"Keken ze daarom naar hun schoenen?", vroeg Sterre geschrokken. Tobias knikte en Finn antwoordde: "Jullie zijn uiterst beleefd tegen ons en jullie kamermeisjes, wij vergezellen ook gasten van het paleis en als ik zo vrij mag zijn...?" Hij vroeg het ons. We knikten allebei haastig om zijn vervolg te horen.
"... Jullie zijn de liefste die we ooit ontmoet hebben." We begonnen allebei te blozen. Ik kon dit onderwerp niet meer aan en stond op.
"Kom het is tijd dat we aan onze rondleiding beginnen!" Ik keek Sterre aan. Ze knikte, zuchtte en stond op. Finn moest grinniken om haar reactie toen hij mij zag kijken hield hij meteen op. Ze zagen ons echt als hun bazen. Wat zouden de gasten met ze uitspoken?

We kwamen langs de eetkamer en de woonkamer, die reusachtig is. Bij elke kamer gaven Finn en Tobias een beetje uitleg. Dit deel van het paleis kende we zo goed als ons huis in België dus was die een beetje saai. Onze begeleiders zijn vergeten dat wij hier ook op bezoek komen denk ik. Wat me wel opvalt is dat ik geen één van de twee ooit in het paleis rond zien lopen heb.
"Kunnen we dit deel niet overslaan?", vroeg Sterre. Tobias en Finn bleven staan en keken elkaar aan. Uiteindelijk draaide Tobias zich om.
"Het spijt ons maar de koningin heeft ons gezegd dat we jullie alles moesten laten zien!"
"Maar we kennen dit deel van het paleis beter dan jullie.", protesteerde ik.
"Sorry dat we niks voor jullie kunnen doen." Hij draaide zich weer om en we liepen verder. Na twee uur door het paleis gedwaald te hebben zat de rit er eindelijk op.

We moesten opsplitsen om naar onze kamers te lopen. We moesten ons klaar maken voor het avondeten. Ik zocht door mijn kast maar er leek niets geschiktst in te zitten. Aangezien er gasten in het paleis verbleven moesten we iets aandoen van onze "koninklijke" kast. Moeder had het Tobias en Finn opgedragen. Ik was wel benieuwd! Want ik zou papa eindelijk zien, ik zou hem ontmoeten! Ik zou ze zelf naast elkaar zien zitten. De gasten had ik ook nog niet ontmoet dus de enige die ik aan tafel zou kennen zijn: Sterre, moeder , Finn en Tobias. Ik ging ervan uit dat Tobias en Finn meeaten maar dat wist ik niet zeker.Ik kon het hem ook niet vragen aangezien ik hem een momentje had weg gestuurd zodat ik me kon omkleden en mijn haar enzo doen. Ik had eindelijk de perfecte jurk gevonden, Tobias had gezegd dat ik uit de jurken aan de linkerkant moest kiezen omdat de rechterkant voor overdag of-zo-iets was. Het was een blauwe jurk tot aan de grond, op bepaalde plaatsen waren er glinstertjes heel nauwkeurig op genaaid zodat ze bloemen vormde. De jurk deed me denken aan de nacht. Ik ging aan het raam zitten en keek naar de tuin. Er waren veel mensen die naar het eten gingen, ik wist niet met hoeveel we zouden zijn maar ik denk dat we toch met veel zouden zijn. Na een paar minuten werd er al op mijn deur geklopt, Tobias was daar. Ik liep naar de deur en deed hem open, Tobias was ook verkleed.

"Is deze jurk goed?", vroeg ik hem. Zijn blik ging over me heen, ik had het beter niet gevraagd zoals ik hier nu stond met zijn blik op me voelde ik me nogal naakt. Gelukkig was het moment snel voorbij.
"Ja, u ziet er goed uit." Hij knikte instemmend om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik begon te blozen.
"Eet je mee met ons? Omdat je omgekleed bent?"
"Nee, mijn Lady, wij, Finn en ik zullen jullie niet vergezellen aan tafel. Wel zullen we aanwezig zijn." Ik keek naar mijn voeten en zuchtte nu kende ik nog minder mensen. Ookal was dat niet mijn grootste zorg.
"Als ik zo vrij mag zijn... Wat doen jullie dan? Eten jullie ergens anders ofzo?"
"Nee, ik bedoel ja maar wij eten na jullie eten. Ondertussen jullie aan het eten zijn zullen wij opdienen."
"Oh.", was het enige wat ik kon zeggen. In stilte liepen we verder naar de eetzaal.