Mijn aangeboren geheim [ON HOLD]

Sterre

Het spijt me? Was dat het enige dat ze te zeggen had? Ze ging we mijn leven helemaal overhoop halen! Ik hoorde mijn moeder thuis komen en liep stampvoetend de trappen af.
"Hebben die trappen je iets misdaan?": vroeg mama.
"Nee, maar de man in de limo voor het school wel!" Ze keek verbaasd maar trok haar gezicht al snel weer in de plooi.
"Was het van je moeder?" Ik schudde mijn hoofd. Ik zag haar al denken wie heeft er nog een limo?
"Het was de koningin van Finland." Ik ging haar geen mama noemen na wat ze me zo juist had aangedaan.
"Wat heeft ze gedaan,Mary?" Vroeg ze bezorgd. Tranen stonden in mijn ogen.
"Ze liet deze brief me bezorgen." Ik gaf hem haar ondertussen ik naar de keuken liep. Ik had nood aan ijs. Ik trok de diepvriezer open en nam er een pot citroenijs uit. Dat ijs kon me altijd opvrolijken, hopelijk nu ook. Mama ging aan de keukentafel zitten ondertussen ze de brief aandachtig door las. Haar wenkbrauwen schoten af en toe eens omhoog. Toen ze klaar was legde ze de brief neer en ging ook naar de diepvriezer. Ze nam er een pot chocoladenijs uit. ik merkte dat het nieuws haar ook niet aanstond. Na een tijdje in stilte hebben gegeten begon mijn mam te praten.
"Weet je, je moet het doen!"
"Waarom?"
"Ik weet het niet hoor... Maar je vader is ernstig ziek. En trouwens ze komt je zelf ophalen dus veel keus heb je eigenlijk niet." Ik knikte ze had gelijk ik had niet veel keus.
"Je hebt gelijk. Ze liet me toen de keus en nu dwong ze me!" Ik zuchtte. Schuifelend liep ik de trap op en pakte mijn rugzak uit. Ik begon te leren voor mijn volgende vak :Frans. Bah, ik haatte het om het te leren. Ik kende al meer genoeg talen: Spaans, Engels, Schots, Fins. En dat is het ongeveer.

Na 5 uur was ik klaar. Ik ging douche en ging slapen.

Ik werd wakker van getuter. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en keek op de wekker. Shit was al acht uur en ik moest me nog omkleden. Ik keek uit het raam. Michael stond te wachten in zijn auto. Snel trok ik kleren aan en poetste mijn tanden. Om mijn haar te kammen had ik geen tijd het moest zo mar ik griste een rekker mee, voor mijn haar en zei mam dag, ik wachtte niet op antwoord en liep meteen door naar buiten.
"Hay, wat ziet je haar er mooi uit."
"Dank je wel om mijn wekker te zijn hè!" Ik stapte de auto in en hij begon te rijden.
"Was je nog aan het slapen?"
"Ja, kijk uit dat je ogen niet uit je kop rollen he!" Ik boog voorover en nam mijn haar bij elkaar. Ik wikkelde mijn haar in een slordige dot. Zo kon ik tenminste de schooldag door.
"Klaar voor Frans?"
"Nope, ik had wel iets anders aan mijn hoofd. Ik denk dat ik zo, ik weet het niet, voor een 50 gestudeerd heb. Jij?"
"Je parle trés bien Français!" Ik schoot in de lach. Zijn uitspraak was nog belabberder dan de mijne. Het lachen verging me snel toen hij verder sprak:" Wat stond er in die brief." Ik haalde mijn schouders op.
"Niets speciaal." Ik draaide me om en staarde uit het raam. Één traan rolde over mijn wang. Dat was de eerste en de laatste traan dat ik eraan verspilde. Snel veegde ik hem af.
"Blijkbaar wil je er niet over praten?" Ik negeerde hem. We ware. Bijna op school dus het zou me wel lukken.
De school doemde plots voor ons op. Ik hoorde veel lawaai. Iedereen stond bij elkaar in groepjes te praten. Iedereen draaide zich om toen we aankwamen rijden. Ik had zo geen zin in school vandaag. Ik wou niet bruut doen maar ik ging echt niet op hun vragen reageren. Misschien op die van Sophie enzo wel maar de rest? Nee dat dacht ik niet. Me eerst pesten en dan lief doen... Dat werkt bij mij niet! Zuchtend stapte ik de auto uit. Meteen haakte Sophie haar arm in de mijne. Snel liepen we het schoolgebouw binnen. We gingen op onze plaatsen zitten voor het examen toen ze me aankeek. Smekend keek ik terug. Vraag het alsjeblieft niet ik wil er niet over praten! Ze keek me begrijpend aan, ik keek haar dankbaar aan. Opdat moment stormde het lokaal vol met leerling. Toen ging de bel. Frans lukte niet. Ik kon me niet concentreren! Het enige aan wat ik dacht was: vluchten of blijven.
Vluchten? Of... Blijven?
Vluchten of blijven?
Vluchten of blijven?
Vluchten of blijven?
Blijven of gaan?
Thuis zijn of daar?
Weg zijn of daar?
...
Ik bleef het maar herhalen. Het was een dilemma waar ik niet zomaar een beslissing kon nemen.