Mijn aangeboren geheim [ON HOLD]

Sterre

Knipperend gingen mijn ogen open. Ik viel bijna van mijn stoel toen ik driepaar gezichten me zag aanstaren. Ze zeggen toch dat je meteen wakker wordt als mensen naar je staren? Ja... ik denk dat dat niet waar is. Hoe kan je nu weten of dat mensen je aan het aangapen zijn? Ik had zo is iets supr genant voor op de bus. Maar daar gaat het niet over. Finn trok zich terug door een naar achteren te gaan zitten. Daarna volgden al snel Luna en Tobias. 
"Hebben jullie hier een reden voor? Of dachten jullie gewoon we gaan Sterren eens de stuipen op het lijf jagen door haar aan te staren omdat we niets te doen hebben?", vroeg ik klaarwakker. Ik denk dat iedereen hier van klaar wakker zou zijn. Mijn hart was nog altijd niet normaal aan het kloppen. Ze schoten alle drie in de lach. Waarom was dat nu weer? Ik heb toch niets speciaal gezegd? Ik zuchte.
"Gaan jullie me nog vertellen wat er aan de hand is?" 
"We hebben iets gevonden... en nu weten we dus waarom je zo graag eventjes terug wilt naar België." Finn zijn gezicht betrok. Ik snapte hier niets van. Wat moest dit nu weer voorstelllen?
"En waarom zou ik dan zo graag terug willen naar België buiten om mijn vrienden opnieuw te zien en mijn stiefmama?", vroeg ik achterdochtig. Met een sprankeling in haar ogen keek Luna me aan, ook Tobias leek opgewonden maar Finn keek naar de grond. Afwachtend keek ik ze elke een seconde aan. Eindelijk begon Luna opnieuw te spreken.
"Ik moet wel zeggen dat ik het spijtig vind dat je me dit nog niet eerder hebt gezegd. Maar nu we het weten mag je het ons wel zeggen he. Ik heb liever dat je het me zelf zegt." Niets begrijpend keek ik haar aan. Moest ik hier iets van snappen? Ik bleef Luna aanstaren. 
"Maarten?", vroeg ze alsof alles daarmee duidelijk was. 
"Maarten?", vroeg ik. Langzaam begon het me te dagen en vervolgde ik;"De Maarten die me elke dag naar school brengt en één van mijn vrienden is die ik eigenlijk niet in grote aantallen heb? Bedoel je die?" Nu was het haar beurt om me nietbegrijpend aan te staren. Er verscheen een grijns op mijn gezicht. 
"Wat dacht je nu dat ik een geheim vriendje had waar ik je nog niet oververteld had?", vroeg ik. Ik vond het eigeblijk wel grappig dat ze dit dacht want het was absoluut niet zo, Maarten en ik gingen met elkaar om zoals broer en zus niet zoals vriendje en vriendinnetje. Luna haar wangen werden rood, ik begon te lachen.  
"Het is niets he zusje." 

Niet veel later landde we in België, in de tuin van Annemie. Als je daar zo over na dacht is het best wel raar. Luna stapte uit alsof ze elke dag in de tuin van haar tante landde, al was ik er redelijk van onvertuigd dat dat niet zo was. 
Ze vielen elkaar om de hals en knuffelde elkaar dood zo te zien. Finn,Tobias en ik stonden er nogal ongemakkelijk bij. Het waren nu niet de beste omstandigheden geweest de vorige keer dat ik hier was. En nu weer niet. Ik keek uit naar de dag dat ik eens gewoon binnen kon komen wandelen in mijn eentje maar nu ik daarover na denk is dat ook best wel een rare scene aangezien wij elkaar absoluut niet kennen. We keken elkaae ongemakkelijk aan, hoelang moest deze knuffe duren? Begrijp me niet verkeerd ik hou van knuffels maar nu was het zo vernederend. UIteindelijk kon ik het niet meer aan en kuchtte ik. Allebei keken ze op.
"Ik wil niet onbeleefd zijn maar wij staan hier he en dit is zo ongemakkelijk!", begon ik. Ik stopte toen Annemie haar hand opstak om me het zwijgen op te leggen.
"Je hebt helemaal gelijk weet je. Kom binnen. Wie zijn deze twee jongens Luna?" 
"Oh dat zijn Finn en Tobias zij zijn een soort van lijfwachten van ons maar in de eerste plaats onze vrienden." Daar was ik het volledig mee eens. We gingen allemaal achter elkaar het huis binnen. Ik  sliep bij Luna op de kamer en Tobias en Finn sliepen samen in de logeerkamer. Het was geen luxe ofzo maar het was goed voor nu. We waren er allemaal aan gewend niet in paleisbedden te slapen dat we makkelijk wendden. Luna haar kamer was ruim, er konden makkelijk twee twee persoonsbedden staan en nog ruimte over hebben. 
Er stond één tweepersoonsbed onder een groot ramen met een vensterbank. Recht tegenover haar bed stond een boekenkast. Ik had zelf thuis ook een boekenkast staan maar deze was echt enorm, daarmee vergeleken was mijn boekenkast niets. Ik zag veel bekende titels zoals De vanger in het graan en ook The chemical garden triologie.Ik had geen tijd om ze allemaal te lezen want ik kreeg een kussen tegen mijn hoofd geworpen.
"Waarom was dat?", vroeg ik Luna verbaasd. Ik raaptte het kussen op en legde het op het bed, zelf ging ik gaan zitten. 
"Ik heb een vraagje voor je."
"Nog één? Ja, vraag maar , maar als het over Maarten gaat ik zweer het je er is niets tussen ons... Oh en was dat kunnen echt nodig?" Ze haalde haar schouder op.
"Nee, maar ik heb al zolang niet meer met een kussen gegooid dat ik het nog is wou proberen om te zien of ik het nog niet verlerd ben. Maar daar gaat het nu niet over he! Wat ik je wou vragen. Wat was dat met moeder?" Ik slikte , wist niet wat ik moest zeggen. Ik keek haar in de ogen, ik zag een mengeling van vertrouwen en bezorgdheid in haar ogen - vooral het tweede. 
"Veroordeel me hiervoor alsjeblieft niet maar ma-ma-ma-ar ik kon er niets aandoen. Misschien ben ik jaloers? Ik weet het niet. En als ik jaloers zoou zijn waarom dan. Ik vertel je dit echt alleen maar omdat je mijn zus bent en ik je vertrouw maar ik weet niet wat ik moet doen", ratelde ik, "Je weet wat vader ons gezegd heeft he? Dat van mama met FInn? Het geen waardoor we mama anders zijn aan bekijken waardoor we eventjes wouden stoppen met dit hele gedoe?" Ze knikte. 
"Nu kan ik het niet meer aan. Ik vind het een walgelijke gedachten, ik moet er echt van kotsen. Elke keer als ik Finn wegstuur, elke keer dat hij niet bij mij is denk ik eraan dat hij misschien bij haar in bed lig. Ik haat haar ervoor. Ik haat papa ervoor omdat hij het toelaat maar het meest van alles haat ik mezelf omdat ik het niet erg wil vinden. Hij kan doen met zijn vrije tijd wat hij wil... Maar ik wil misschien dat hij ermee stopt omwille van respect voor mij? Wat waarschijnlijk heel verkeerd is. Iedereen moet doen om te overleven wat hij kan, misschien verdient hij daardoor wel meer geld maar daarom is het niet goed." Ik liet een stilte vallen.
"Misschien is het tijd dat ik toegeef aan mezelf dat..."