Mijn aangeboren geheim [ON HOLD]

Sterre

Onder het lopen praatte we niet veel. Ik was bang, bang voor wat we zouden eten , bang voor mijn vader te zien. Of zou hij er niet bij zijn aangezien hij ziek is? Of is hij niet ziek? Ik wist het niet. Zonder dat ik het door had begon ik sneller te lopen. Al snel waren we bij de eetzaal aangekomen. Ik was de laatste. Luna zat ongemakkelijk op haar stoel, de stoel naast haar was nog vrij dus ging ik daar maar zitten. Sofia was er ook naast haar zat Finns broer, ik dacht toch dat dat zijn broer was aangezien dat degene was met wie ze door de tuin gewandeld had. Mama en papa waren er nog niet dus technisch gezien was ik niet laatste. Aan de ingang zag ik Finn en Tobias naast de deur staan. Aten ze niet mee?
"Waarom zitten ze niet aan de tafel?", vroeg ik Luna naar Tobias en Finn wijzend.
"Ze eten niet mee met ons, ze staan daar omdat ze ons moeten bedienen!", antwoordde ze. Waarom? Ik wou dat ze aan tafel zaten ik besloot het meteen als ze binnenkwamen te vragen, ook al wist ik niet hoelang dat nog zou duren. Ik zag Finn staren naar Sofia. Ze zat schuin over me.
"Weet jij wie dat dat is?", vroeg Luna me. Ik knikte.
"Dat is de prinses van Hongarije, Sofia. Ik heb haar daarstraks gezien door het raam. Weet jij hoe de jongeman naast haar heet? Het is de broer van Finn!" Verbaasd keek ze me aan.
"Meen je het? Ze lijken helemaal niet op elkaar. Ik weet niet wie die gast naast haar is trouwens!", fluisterde ze terug. We hadden geleerd altijd te fluisteren bij het diner of welk eten dan ook, je mocht alleen luid op spreken als de koningin of koning je rechtstreeks aansprak. Ik staarde ze aan en voor ik het wist stelde Luna ons voor.
"Hallo Majesteit, het is me een eer u te ontmoeten. Wie is u gezelschap?" Luna was echt goed in vleierij. Sofia keek op, ze keek ons afkeurend aan. Ik besefte dat ze niet wist wie we waren.
"Heeft iemand jullie toestemming gegeven om met me te praten?" Haar vinnige opmerking verbaasde me omdat ze de liefde van Finn was. Ik had verwacht dat ze lief zou zijn, sympathiek.
"Ik heb het mezelf toegestemd. Ik wist niet dat ik iemand toestemming moest vragen om met u te spreken.", antwoordde Luna rustig. Sofia keek haar metgezel aan en lachte geheimzinnig.
"Dit is Fabian. Hij is uitstekend gezelschap. Als ik het mag vragen wie hij jullie?"
"Ik ben Sterre en dit is mijn zus Luna. Sorry dat we jullie gestoord hebben." Voegde ik er nog sarcastisch aan toe. Toen ze onze namen hoorde veranderde haar uitdrukking maar voor ze nog iets kon zeggen kwamen onze ouders binnen. Iedereen stond op dus volgde ik hun voorbeeld. Na een tijdje ging iedereen zitten en begon mam te spreken.

"Sterre, wat wil je vragen?" Ik was even verstomd: pap zag er kerngezond uit, hij keek ons niet aan én Anke had gezien dat ik haar iets wou vragen.
"Ik zou graag hebben dat Tobias en Finn mee-eten, is dat mogelijk?", vroeg ik. Luna haar hoofd draaide meteen naar me om. Ze keek me verschrikt aan, ik haalde alleen mijn schouders op.
"Natuurlijk liefje." Ze klapte twee keer in haar handen en twee bediende zetten er stoelen en borden bij. Zonder iets te zeggen gingen Tobias en Finn aan tafel zitten.
"Ik wil dat dit vanaf nu elke maaltijd zo is!", zei ik luid. Er viel een stilte, ik besefte dat ik mijn eerste bevel gegeven had.
"Zo, dat is ookal geregeld!", fluisterde ik Luna toe. De rest van het eten verliep normaal, behalve dat Luna en ik de hele tijd onze vader zaten aan te staren. Allebei wisten we er niets over te zeggen, soms wierp mama een ongemakkelijke blik op ons maar het enige wat wij deden was staren. Tobias en Finn fluisterde tegen elkaar, Finn wierp ook blikken op Sofia. Op het einde van de avond hadden ze zelf al een beetje gesproken ookal was het niet veel. Ik was blij dat ik deze kleine overwinning behaald had. Sofia probeerde ook soms eens met ons te praten maar we negeerde haar gewoon, ik had echt een zin om met haar te praten ze was nogal egoïstisch. Nadat we ons dessert op hadden gegeten stuurde mama iedereen weg behalve ons twee uiteindelijk bleven we nog maar met vier over.
"Ik dacht dat hij ziek was?", zei Luna.
"Dat dacht ik ook, of was het gewoon maar een trucje?"
"Nee, natuurlijk niet! Jullie vader was echt ziek dat kan je aan iedereen vragen!"
"Jij kan ze het ook gewoon allemaal hebben opgedragen om tegen ons te liegen!" We spraken tegen elkaar precies dat papa er niet gewoon bij stond, totdat hij zijn mond open deed: "Laten we dit een andere keer bespreken! Ik heb zo juist mijn dochters ontmoet!" Dat was waar,Luna vloog op hem af en gaf hem een stevige knuffel. Ik volgde ook. Eerst was hij een beetje verbaasd dat voelde ik aan zijn verstrakkende schouders daarna ontspande hij zich.
"Het is al zo lang geleden dat ik jullie gezien heb!" Ik knikte hij had gelijk, ik had hem ooit al eens ontmoet maar ik herinnerde me er niets van maar mama had me er ooit eens iets over verteld. Toch leek het alsof ik hem nu voor het eerst pas zag.
"Ik he b veel met jullie te bespreken. Mijn koningin mag ik je vragen de kamer te verlaten?" Ze knikte en liep de kamer uit. Zijn houding veranderde meteen, zo juist was hij ontspannen geweest maar nu was hij gespannen. Toen hij sprak was zijn toon ook anders.
"Zo nu we alleen zijn heb ik jullie iets te vertellen."