Part 7

1.4K 223 9
                                    

Zawgyi code

တစ္ကိုယ္လံုးကိုင္ရိုက္ထားသကဲ့သို႔နာက်င္မႈႏွင့္ပူေလာင္လွေသာခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္အားယူ၍မ်က္လံုးဖြင့္ၾကၫ့္ေတာ့ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးပိုက္ကာမ်က္ရည္က်လ်က္
ၾကၫ့္ေနသၫ့္ေမြးစားညီမငယ္ကိုေတြ့ရသည္

"ရာရာ...ရာရာဘာမွမျဖစ္ဘူးမလား မေန့ကျပန္လာေနာက္က်လို႔ထြက္ၾကၫ့္ေတာ့ သတိလစ္ေနတာေတြ့လို႔...အဟင့္...အီးးးးးးဟီးးးး စိတ္ပူလိုက္ရတာရာရာရယ္"

"အင္းပါ...အခုဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ..စိတ္ေအးေအးထား"

"အဟင့္.. ဒါနဲ႔ ဟိုဧၫ့္သည္အစ္ကိုႀကီးေတျြပန္သြားၾကၿပီ"

"အေစာႀကီးပါလား"

"မေစာေတာ့ဘူး ရာရာရဲ့ ေန့လယ္၁၁နာရီရိွၿပီ"

"ေအာ္"

ရင္ထဲကတဆစ္ဆစ္နာက်င္ျခင္းကအသက္ကိုေတာင္ႏႈတ္ယူေတာ့မလားထင္မွတ္ရသည္။ပူခ်စ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကိုေမ့ပစ္ကာရီေဝမူးေနာက္တဲ့ေခါင္းကိုလဲမသိဟန္ေဆာင္ရင္း ညီမငယ္ႏွင့္အတူ
ရုပ္ေသးရုပ္ဆိုင္ေလးကိုခင္းက်င္းရေတာ့သည္။

"ရာရာ"

"ဗ်ာ...ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"

"ဟိုေလ...ဟို.."

"ကဲ...ေျပာမွာသာေျပာပါ တဟိုဟိုနဲ႔"

"ဧၫ့္သည္အစ္ကိုႀကီးကို ခ်စ္ေနတယ္မလားဟင္"

"ငါထုလိုက္ရ...ကေလးက ကေလးလိုေနေရာေပါ့
လူႀကီးေတြကိစၥ ဝင္မရႈပ္နဲ႔"

ညီမငယ္ေလးေတာင္ကိုယ့္စိတ္ကိုခန႔္မွန္းမိသေလာက္ျဖစ္ေနရင္သူကေရာဘာလို႔မသိခဲ့တာလဲႏႈတ္ကေနဖြင့္ဟေျပာတိုင္းသာအခ်စ္စစ္ရေၾကးဆိုခ်စ္တယ္လို႔သာေအာ္ဟစ္ေျပာျပစ္ခ်င္လွသည္။

ရုပ္ေသးရုပ္တို႔ခ်ိတ္ဆဲြကာပုဂံအမွတ္တရပစၥည္းေရာင္းေသာကိုယ့္ရဲ့ဆိုင္ေလးအေရ႔ွ ဝါးကုလားထိုင္ေလးေပၚထိုင္လ်က္ အေတြးတို႔ကေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေတြးလ်က္မ်က္ရည္မ်ားလဲက်ဆင္းလာသည္။

"ခြန္း...ငါ..ငါဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ"

"ဆရာကဘာလုပ္ခ်င္လို႔တုန္း"

ရန္ကုန္သို႔အျပန္ကားေပၚတြင္အစမရိွအဆံုးမရိွေမးခြန္းေမးလာေသာဆရာ့ကိုျပန္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ပုဂံမြေမှအိုချစ်ရာ (Completed)Where stories live. Discover now