"ဂျောင်ကု"
သူအိမ်ပြန်ရောက်တော့သူ့အပြန်ကိုစောင့်နေပုံရတဲ့အဖေနဲ့ဧည့်ခန်းထဲမှာဆုံသည်။
"ခုနက.."
"ကျွန်တော်နဲ့တစ်ခွက်လောက်အတူတူသောက်မလား"
မထင်မှတ်ထားတဲ့သူ့စကားကြောင့်အဖေအံ့ဩသွားပုံရသည်။ ပြီးမှဝမ်းသာအားရပြုံးလိုက်ပြီး....
"အင်း..ဘာသောက်ချင်လဲ။ မနေ့ကမှလက်ဆောင်ရထားတဲ့ဝီစကီရှိတယ်။ အဲ့ဒါဖောက်လိုက်ရမလား"
"ဝိုင်မရှိဘူးလား...ကျွန်တော်အများကြီးမသောက်နိုင်လို့ပါ။ ပြီးတော့မနက်ဖြန်ရိုက်ကူးရေးရှိသေးတယ်"
"ဝိုင်လည်းရှိတယ်။ အဲ့ဒါဆိုအဖေအသင့်ပြင်ထားလိုက်မယ်။ ခြေလက်ဆေးပြီးရင်ဆင်းလာခဲ့"
"ဟုတ်"
"အမြည်းရောဘာစားချင်လဲ"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ရတယ်"
"အေးအေး..ပြင်ထားလိုက်မယ်"
သူကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးအောက်ကိုပြန်ဆင်းလာတော့အဖေကထမင်းစားခန်းထဲမှာအားလုံးအဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးသားဖြစ်နေပြီ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီးစကားမပြောဖြစ်တာဆယ်နှစ်ကျော်ကြာပြီဆိုတော့ဘယ်ကနေဘယ်လိုစပြောရမှန်းမသိ။ နှစ်ယောက်စလုံးအမြည်းစားလိုက်ဝိုင်သောက်လိုက်ပဲလုပ်နေလို့ထမင်းစားခန်းကြီးကတိတ်ဆိတ်နေသည်။
"ဂျောင်ကု..."
"ကျွန်တော်..ဘာလို့အမေနဲ့လိုက်မသွားဘဲဒီမှာနေခဲ့လဲသိလား"
"ဘာလို့လဲ"
"ကျွန်တော်ဒီမှာနေခဲ့ရင်ကျွန်တော့်ကိုမခွဲနိုင်တဲ့အမေကကျွန်တော့်မျက်နှာကြောင့်အဖေ့ဆီကိုပြန်လာလိမ့်မယ်ထင်လို့...အဲ့ဒါကြောင့်ဒီမှာနေခဲ့တာ။ ပြီးတော့အဖေကအမေ့ကိုမုန်းနေပေမယ့်ကျွန်တော့်ကိုမမုန်းလောက်ဘူးထင်လို့.."
"မင်းကိုအဖေမမုန်းပါဘူး"
"အဲ့ဒါဆိုဘာလို့မလာခဲ့တာလဲ"
YOU ARE READING
Sincerely, Yours (✔)
Fanfiction(Unicode) ဒီကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ မင်းဟာသာမန်လူသားတစ်ယောက်ဆိုပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာမှာတော့ တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့အဖိုးတန်လူသားလေးပါ။ ဒီအတိုင်း..မင်းရဲ့ဖြစ်တည်မှုလေးကိုချစ်တယ် Jeon Jung Kook 💜 Kim Seok Jin (Zawgyi) ဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ မင္းဟာသာမန္လူသာ...
