"ဒီမှာငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေနော်"
"ဟုတ်"
မေမေပြောတဲ့စကားကိုခေါင်းလေးညိတ်ပြီးနာခံလိုက်သည်။ မနာခံလို့လည်းမရ..သူ့ကိုထိုင်ခိုင်ထားတဲ့ထိုင်ခုံကသူ့အနေနဲ့ဆိုရင်တော်တော်လေးမြင့်နေသည့်အတွက်တစုံတယောက်ရဲ့အကူအညီမပါဘဲသူအတက်အဆင်းလုပ်ဖို့မလွယ်ကူပေ။သူဒီနေရာကိုအရင်ကလည်းရောက်ဖူးပါသည်။ ချိုသာတဲ့အသံပိုင်ရှင်အန်တီကြီးတစ်ယောက်ကသူ့ကိုဂျယ်လီကျွေးမယ်ပြောပြီးဒီနေရာမှာပဲသူ့လက်မောင်းလေးကိုအပ်ကြီးနဲ့နာအောင်ထိုးခဲ့ဖူးတယ်မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းကအသံပြဲကြီးနဲ့အော်ငိုခဲ့ရတာကိုသူမမေ့သေးပေ။
"ပျင်းနေပြီလား"
"ဟင့်အင်း"
သူညာလိုက်တာပါ။တကယ်တော့ထိုင်ရတာကြာလို့သူတော်တော်လေးပျင်းနေပြီ။ပျင်းလွန်းလို့ကြမ်းခင်းနှင့်လွတ်နေသည့်သူ့ခြေထောက်သေးသေးလေးကိုသာလှုပ်ကစားရင်းအပျင်းဖြေနေရသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲအင်္ကျီအဖြူဝတ်ထားသည့်လူတစ်ယောက်အခန်းထဲဝင်လာပြီးသူ့အရှေ့ကထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"သားသားနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ"
"ဆော့ဂျင်နီ"
"ဟုတ်လား...နာမည်လေးကချစ်စရာလေးပဲ။ လူလေးကလည်းချစ်စရာကောင်းတာပဲ"
သူ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကိုဖွဖွလေးဆွဲပြီးပြောလာတဲ့ထိုလူကြီးရဲ့အသံကကြည်လင်ပြီးနားထောင်လို့ကောင်းနေသည်။ ဟိုတခါတွေ့ခဲ့တဲ့အန်တီကြီးရဲ့အသံကလည်းအခုလိုနားထောင်လို့ကောင်းတာပဲလေ။ဒါပေမယ့်ဂျယ်လီကျွေးမယ်လို့ညာပြီးသူ့လက်မောင်းကိုနာအောင်လုပ်သွားတာပဲမဟုတ်လား။ ဒီတခါတော့သူအလိမ်မခံတော့ပေ။ဂျယ်လီစားမလားဟုမေးလာရင်လည်းမစားတော့ဘူးလို့သာပြန်ဖြေလိုက်တော့မည်။
"ဆော့ဂျင်နီ ဂျယ်လီမစားဘူးနော်...လက်မောင်းကိုနာနာလုပ်တာလည်းမကြိုက်ဘူး"
"စိတ်ချပါ..ဘဘ ဆော့ဂျင်လေးကိုဆေးမထိုးပါဘူး"
"တဂယ်နော်"
YOU ARE READING
Sincerely, Yours (✔)
Fanfic(Unicode) ဒီကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ မင်းဟာသာမန်လူသားတစ်ယောက်ဆိုပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာမှာတော့ တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့အဖိုးတန်လူသားလေးပါ။ ဒီအတိုင်း..မင်းရဲ့ဖြစ်တည်မှုလေးကိုချစ်တယ် Jeon Jung Kook 💜 Kim Seok Jin (Zawgyi) ဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ မင္းဟာသာမန္လူသာ...
