BELİS - Gerçek Ailem -

9. Bölüm (Final)

BELİS'TEN

Şuan hastaneye gidiyorduk. Hayatım için çok önemli olan bir gerçeği öğrenmeye gidiyor olabilirdik.

DNA testi..

Korkuyorum. Otuz dört yaşında özgür bir birey olsam da yeni bir aile fikri korkutuyordu. Stresimi hissedip beni sakinleştirmeye çalışan kocam ve çocuklarım korkumu bir nebze alıyordu.

----

Hastaneye varmıştık. Hep beraber içeri girip danışmanın söylediği odaya gittik.

İçeri girdiğimizde, içeride Soylu ailesi vardı..

----

Kanlarımız alınmıştı. Şuan sonuçları bekliyorduk. Onlar ile çok benziyorduk. Her onları incelediğimde gözüme benzerliğimiz çarpıyordu. Ha bir de çocuklarımızın birbirine attığı öldürücü bakışlar..

----

Sonunda doktor gelmişti. Herkes ağzından çıkacak cümleyi bekliyordu. Barış elimi sımsıkı tutmuş, çocuklarım destekleyici bir şekilde sarılıyordu.

----

Konuştu doktor. Cümlesi çok anlam içeriyordu;

Ailen var, abilerin var, yeğenlerin var, yengelerin var...

Bundan sonra bir yanın eksik olmayacak. Dedi sanki. Mutlu mu olmalıydım? Neden mutlu değildim? 

Herkes bana bakıyordu. Gergin hissediyorum. 

----

Bir hışım ile yerimden kalkıp koşarak hastaneden çıktım. Peşimden onlarda çıkmıştı. Sesleri geliyordu.

Hiç birini takmadım. Koştum, koştum, koştum...

Sonra ise bedenimde keskin bir acı hissettim. 

Kulaklarımda çocuklarımın, kocamın ve yeni bulduğum ailemin çığlıkları, ağlayışları uğulduyordu.

Bitmiş miydi her şey? Bitiyor muydu?

----

Yazardan

Belis hızla hastaneye kaldırılmıştı. Durumu ağırdı.

Tüm herkes kapıda perişan durumdaydı.

Bir kişi hariç.

Onları gülerek uzaktan izleyen o.

Bebekleri karıştıran kişi.

Belis'in annesini kendine aşık edip Belis'i yetimhane köşelerine attıran kişi.

İkisini yapan da aynı kişi..

Belis'in hiçbir suçu yoktu. O sadece bir bebek, o sadece bir çocuktu.

Nereden bilebilirdi ki öz babasının kardeşinin böyle bir şey yapacağını?

Sedat Soylu.

Hayatı boyunca abisini kıskandı. Hep abisi öndeydi. O daha zeki, daha saygılı, daha başarılı... Sedat'ın neyi eksikti ki?

Abisinin hep bir kız çocuğunun olmasını istediğini biliyordu. En ağırı bu olurdu abisine. Abisi üç yıl sonra ölse de, küçük kızın büyüdükçe abisine benzemesi canını sıkmıştı bir kere. Bırakmayacaktı küçük kızın peşini.

----

Barış perişan durumda, çocukların ağlamaktan gözyaşı kalmamıştı. Soylu ailesi perişandı.

Yeni bulmuşlardı kız kardeşlerini, biriciklerini...

----

Doktor çıktı ameliyathaneden. 

Söyledikleri kalbini parçaladı herkesin.

Belis...

O küçük kız için bu kadardı her şey...

----

Barış'tan

Doktorun söylediklerini algılayamadım.

Ta ki sevdiğimin cansız bedeni ameliyathaneden çıkana kadar.

Koştum yanına, tuttum sımsıkı elini, sarıldım, öptüm kokladım.

Kokuyordu..

Belis'in kendine özel bir kokusu yoktu.

Ama şuan kokuyordu..

Papatyalarda ölünce kokmaz mıydı zaten?..

İşte bu gerçek Dünya'daki bütün gerçeklerden ağırdı..

----

Yazardan

(...)

Belis öldükten sonra çok şey değişmişti. 

Çocuklar büyümüş,

Venüs, Türkçe Öğretmeni.

Uzay, Teknoloji Tasarım Uygulamaları Öğretmeni.

Alya, Dans Öğretmeni.

Aras, Tarih Öğretmeni.

Olmuştu.

Hepsi öğretmen olmuştu...

Poyraz Soylu, Toprak Soylu, Rüzgar Soylu, Murat Soylu ve Mert soylu uzun süre kendilerine gelememişlerdi.

Gözlerinin önünde biricikleri can vermişti. Kolay mıydı?

Yanlarında onlara destek olan sevdikleri vardı. Az da olsa toparlanmışlardı...

Barış için ise hiç kolay değildi.

Sevdiğini kaybetmişti o. Bebeğini, güzelini, küçüğünü, minik kızını..

Çocukları için vardı sadece.

Çocukları güç olmuştu ona.

Olmasaydı çocukları yaşayabileceğini de sanmıyordu zaten...

Belis ise, hatırlanınca yüzlerde acı bir tebessüm oluşturan bir anı olarak kalmıştı...

----

:')

Bitti...

Ah Belis, güzel kızım...

Hak etmedin bunca şeyi ama kitap işte :)

Final nasıldı?

Arkadaşlar kitabı bitirmek için yapmadım bu finali aklımda ilk taslağı oluşturduktan beri final olarak aklımda olanlar bunlardı.

Görüşürüz!

Sizi seviyorum <3