Enthralling Beauty (Antique Series #2)

Chapter 46

Chapter 46

"Slaine, are you okay?" I came back to consciousness when Crezst tapped my shoulders.

I saw Rafus' eyes were on me and every seconds had passed, my nervousness doubled. I drank all the wine that has left in my wine glass before nodding at Crezst's question.

"Yeah, I'm okay."

I simply glance at Rafus for the second time but I think it's a very wrong move because I meet his eyes again. Sa akin siya nakatingin kahit may kausap siyang businessman.

Tamang tama ang pagdaan ng waiter sa table namin kaya napakuha ako ng dalawang wine glass na may laman at nagpa-refill ng wine sa basong ginamit ko kanina.

Natawa si Crezst's sa tabi ko, "Hindi ka ba makapaghintay sa after-party?"

Umiling ako at napasimsim sa wine, "Hindi na siguro, medyo pagod pa kasi ako sa byahe papunta rito kanina."

"I thought you had your beauty rest earlier?" Helen asked me worriedly.

"Matapos mong umalis kanina sa hotel room ko, napagpasyahan kong pumunta sa pinakamalapit na mall para bumili ng pasalubong para kay Chan."

"Ah rich tita," natatawang sabi ni Crezst na sinang-ayunan naman ni Helen.

"Nangako kasi ako sa kaniya kanina nang umalis ako ng bahay."

"Ang swerte naman ni Chan, may Titang nang ii-spoil sa kaniya."

"Mag-asawa ka na kasi para maging ninang na kami ni Helen, Crezst!" Tukso ko sa kaniya at sa usapang ito ko itinuon ang atensiyon dahil ramdam na ramdam ko ang tingin ni Rafus mula sa malayo.

"Sinabi ko naman sa'yo noong nakaraan na gusto ko pang mag-explore at mag-travel!"

I kinda love this feeling being with my best friends. It's sad knowing that Lowell, Dom, Dani, and Jangkit couldn't make it because of their work and stuffs.

We only communicated through social media this past few years, updating the happenings in our lives to our group chat which exist up 'til now.

"Grabe, ilang taon rin noong mula tayong nagkita, kailan uli kaya tayo mabubuo?" Wala sa sarili kong tanong.

Lumamlam ang mga mata nila Crezst at Helen. Sobrang maraming nangyari sa buhay namin noon at hanggang ngayon ay naging kuryuso ako sa buhay nila.

The last time Helen, Crezt and I saw each other, that was when we were still second year college. So it's been five years now.

"Ang hectic naman kasi ng schedule ni Jangkit. Graduating na kasi sa law school kaya medyo hindi na natin gaanong ma-communicate," Helen said after putting her phone down.

"Yeah," Crezst's agreed. "But I'm really proud of Jangkit! Siya pa naman ang madaling sumuko sa atin noong senior high school tayo!"

"May potential kasi talaga siya," sabi ko. Naalala ko pa noon na iyon talaga ang gustong-gustong pangarap ni Jangkit. "So we have to cheer him up during the time he'll review for the bar exam to strengthen his fighting spirit."

"Grabe nga! Seven years na natin silang hindi nakikita, surprise kaya natin sila? Padalhan natin ng bomba sa condo nila para sabog!"

Helen pulled Crezst's hair, "Ikaw ang sama mo! Lumipas ang maraming taon, ganiyan parin ugali mo."

"Ikaw rin naman ah!" Umirap si Crezst sa kaniya.

"Anyways, may gagawin ba kayo bukas?" Pag-iiba ni Helen at agad na umiwas ng tingin si Crezst sa kaniya.