𝐘Ü𝐑𝐄Ğİ𝐌İ𝐍 𝐒𝐄𝐒İ

7. BÖLÜM

'Keyifli okumalar'🍃

☘️❣️

Birkaç gündür Berçin' e ulaşmaya çalışıyorum ama bir türlü ulaşamıyordum. Nerede bu kız. İçimde zaten huzursuz eden bir şeyler vardı. Umarım durumu iyidir. Şu an tek umudum o yönde. Evde durumlarda karmaşık oldu. Abim iki gün önce Diyarbakır' a gitti. Gelecek çarşamba günü ise benim fizik tedavi için gidecektim Bursa' ya. Hatta abimsiz gidecektim, abimin yerine ise amcamın oğlu olan Adar abiyle gidecektik babamda bizimle birlikte gelip tekrar buraya geri dönecekt i. Çünkü içine sinmiyormuş. En azından babam vardı yanımda. Adar abiyle de iyiydi ama babamın benimle gelmesi daha hissetmemi sağlayacaktır. Şimdilik bir sıkıntı yoktu, sadece içimde bir sıkıntı vardı şu an telik sorun o. İnşAllah' ta bundan sonra bir sorun çıkmaz. Ne yalan söyleyim biraz heyecanlıyım bu konuda belki ayağa tekrar kalka bilecek ya da kalkmayacaktım? Bu soruyu çok merak ediyorum. Bunu zamanla göreceğiz. Bu fizik tedavi işe yarayacak mı? Doğrusu orasını da bilmiyordum. Ayaklarım riskte taşıyabilir. Çünkü bacağımdaki zedelenmeler çok kötüymüş. Damarlarım ezildiği için zormuş bu durumlar. Yani riskli işte ya tekrar ayağa kalkıyacağım ya da ömür boyu bu tekerlekli sandalyeye mahkum olacaktım. Bu benim son şansım. Şansım olmalı. Oldu olmadı kaderimde bu da varmış deyip ebediyen susmaktır en iyisi. Boş yere herkesi -üzmek istemiyorum- kandırmayalım. Bazen umut edip sonra hüsrüna uğruyan biriyimdir. Umut tükenir mi? Cevabı çok kolay mı? Yoksa çok zor mu cevabı. Bana göre kolay. Çünkü tükenir. Umut yoksa tükenir. Ama her zaman umut var, vardır. Nedense içimdeki umut gün geçtikçe yavaş yavaş yok tükeniyordu. Ya da psikolojik mi bu hissettiklerim. Fakat nefesim kesiliyor, etrafımı bir sıkıntılar basıyordu. Kalbim artık yorgun düşüyordu. Bu yarım kalmış hayatımın yükü çok büyüktü. Fakat ailem için hep dayanmak zorundaydım. Çünkü onlar benim için hiç pes etmediler. Şimdi onlar için sıra bende. Bende onlar için asla pes etmeyeceğim. Yinede ayağa kalkmasam bile inansam da yine de bu son şansımı denemek istiyorum. Zaten bundan sonra başka şansımda yok. Bu deneyimi ailem için yapacağım onların benim yüzünden üzülmelerine artık dayanamıyorum. Bir nebze olsun mutlu olmalarını istiyorum Çocukluğumda ki gibi gülerek ve özgürce koşuçağım. Derin bir nefes alıp yüzümü gökyüzüne doğru -çevirdim- kaldırdım. Sonumuz, sonum nasıl bitecek nasıl ilerleyecek bilmiyorum ama her şeyin bir gün yoluna gireceğine hep inanmıştım -bir inancım vardı- . Allah' ım sen sonumu, sonumuzu hayra eyle. Bizi doğru saptırtırma Allah' ım. Sen çok büyüksün. Dermanı veren sensin. Ne zaman dua etsem içimdeki tüm sıkıntılar bir anda yok oluyor. İşte bu çok güzel bir mucize. Gülümseyerek gözlerimi kapatım.

***

Hayat gerçekten çok tuhaf. Bir gün ağlarız, bir gün güleriz, bir günde acılarla geçeriz. Tuhaf işte. Çocukken hep düşünürdüm. Hayatım nasıl olacak güzel mi ya da kötü mü geçecek diye düşünürdüm. Bide hemen de büyümek isterdim koca bir kız olup önce anneme sonra da çevremde ki muhtaç olan insanlara yardım eli uzatmak isterdim. Hayal işte aslında çocuk aklı. Ama nereden bilebilirdim hayatım böyle yarım kalacağından. Şimdi keşke o masum çocuk olsaydım diye düşünüyor değilim. Ne yapalım benim sınavım da bu. Mücadele etmek, sabırla beklemek ve isyankar olmamak. Beklerim hatta beklerdim. Umudum olmasa da yine de beklerdim. Çünkü bu hayatı bana bağış eden Rabbim' di. Bir bildiği vardır diye sonucu beklerdim. Çok şükür ki ailemle birlikteyim. Böyle düşünülerek zaman hiç geçmiyordu. Avludan tek başıma durmaktan sıkılıp konağımızın güvenliğinden sorumlu olan Cemil amcaya beni odama çıkarmasını istemiştim. Şimdi de odamda yatağımda uzanıp annemlerin gelmesenini bekleyecektim. Berçin de zaten aramadı. Belki müsait değildir. Ya da yeni ailesiyle tanışma heyecanına girmişte olabilir. Böyle zaman geçmez ki. Biraz kitap okuyayım ki zaman çabucak geçsin. Yatağımın yanı başında ki çekmeyi açtım. Gülümseyerek en sevdiğim kitaba uzanıp aldığımda kitabın altında benim eskiden yazdığım günlüğüm duruyordu. Uzun zamandır yazmayı bırakmıştım. Belirli bir yaşa geldiğimde yazmayı tamamen bıraktım sebebini bilmiyorum ama içimden yazmak gelmiyordu. Çünkü içine acılarımı akıtmıştım. Ama onu burada çekmecemde bulmayı beklemiyordum. Kaşlarım kendinden kalktı. Çünkü günlüğümü saklamıştım. Buraya nasıl geldi ki. Ah! Belki Sahra abla etrafı temizlerken bulup çekmeceye koymuştu. Elimdeki kitabı ayaklarımın dibine bırakıp günlüğüme uzandım. Elime aldığımda içimde bir yerlerde kıvılcımlar gün yüzüne çıktığını hatırladım. O günlere gitmek bile acı veriyordu artık bana. O yükün altında kalmak gibisi yoktu.