Close Your Eyes

Κεφάλαιο 1

"Μαμά;" με ρωτάει η μικρή μόλις καταπίνει την κουταλιά με τα μακαρονάκια.

"Τι είναι μωρό μου;"

"Ο μπαμπάς ποτέ θα γυρίσει;" συνεχίζει και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου για να μην κλάψω.

Από τότε που το διαλυσαμε δεν μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα. Ξυπνάω από εφιάλτες ή δεν κοιμάμαι καθόλου.

"Δεν ξέρω αγάπη μου. Ο μπαμπάς ήταν λίγο μπερδεμένος. Αλλά είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα θελήσει να σε γνωρίσει"

"Εγώ φταίω που δεν είναι εδώ μαζί μας; "ρωτάει και δακρύζει ελαφρώς.

"Όχι! Μην το ξαναπείς αυτό. Είσαι υπέροχη και ξέρω πολύ καλά πως αν σε συναντήσει θα είναι περήφανος για σένα"

Ανάθεμα σε Στέφανε.
Ανάθεμα το ξερό σου το κεφάλι.

4 χρόνια πριν:

"Συγγνώμη που σας διακόπτω αλλά, Ελενα χτυπάει το κουδούνι. Πρέπει να φύγουμε."λέω ευγενικά στην κολλητή μου που φλερτάρει με τον σερβιτόρο της καφετέριας απέναντι από το σχολείο.

Αχ αυτός ο Βασίλης. Θέλω δεν θέλω, κάθε πρωί εδώ με τραβολογάει η τρελή για χάρη του.

"Ωραία, ναι πάμε. Χάρηκα που τα είπαμε, μπορεί να περάσω στο σχόλασμα αν είσαι εδώ" του λέει με ένα πλατύ χαμόγελο και εκείνος παίρνει ακριβώς την ίδια έκφραση.

"Εντάξει. Καλό μάθημα όμορφες" λέει δίνοντας μας όπως κάθε μέρα από ένα καφέ. "Κερασμένοι" κλείνει το μάτι στην κολλητή μου και μας χαιρετάει.

Εχουμε πρόοδο σε όλο αυτό ή μου φαίνεται;
Για να μας κεράσει τους καφέδες πάει να πει πως κάτι καλό έγινε.

"Ξέρασε τα όλα μουσίτσα"αναφωνώ μόλις μπαίνουμε μέσα στο προαύλιο και με κοίτα ενθουσιασμένη.

"Εχτές βγήκαμε μια βόλτα στο πάρκο και....Με φίλησε!" σιγοφωνάζει ενθουσιασμένη και την κοιτάω με ανοιχτό το στόμα.

Πότε πρόλαβε η αθεόφοβη;

"Και τώρα τι θα κάνετε;"την ρωτάω ενώ εκείνη την ώρα χτυπάει το κουδούνι.

"Δεν ξέρω. Έφυγα βιαστικά χτες γιατί με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου όμως όταν σχολάσουμε, θα μιλήσουμε" μου απαντάει χαρούμενη και βάλε θεέ μου το χέρι σου να βγει κάπου όλο αυτό γιατί έχω μάθει τα πάντα για τον Βασίλη.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ένα δυνατό ταρακούνημα και καταλαβαίνω πως έπεσα πάνω σε κάποιον.

"Πρόσεχε που πας κοπέλα μου!"φωνάζει κάποιος αλλά αυτή τη φωνή την ξέρω. Την ξέρω πολύ καλά.

"Συ-συγνώμη" τραυλίζω μόλις αντικρίζω μπροστά μου τον Μάριο. Από όλους που θα μπορούσα να πέσω επάνω, σε αυτόν βρήκα;

"Έλεος Άντα, έλεος. Είσαι πολύ ηλίθια, βλέπε και λίγο μπροστά σου γαμώτο" σχεδόν φωνάζει μέσα στο πρόσωπο μου αλλά προσπαθώ να μείνω ήρεμη και να μην του δείξω τον φόβο και την λύπη μου.

Είναι στενάχωρο να σου φέρεται έτσι κάποιος που κάποτε αγάπησες. Που κάποτε είχατε σχέση.

"Μάριε σου είπε συγγνώμη. Τέλος. Δεν το ηθελε" τον σταματά η Έλενα πριν αρχίσει να μου λέει και άλλα.

"Τι θέλω και ασχολούμαι" αναφωνεί σπρώχνοντας με τον ώμο του όταν περνάει από δίπλα μου.

Ξεφυσάω.

"Μη στεναχωριέσαι κορίτσι μου, ένας μαλάκας είναι" μου λέει η φίλη μου αλλά κοιτάζω κάπως απογοητευμένη το πάτωμα του διαδρόμου.

"Δεν ήθελα να ήταν έτσι τα πράγματα αφότου χωρίσαμε. Μου συμπεριφέρεται λες και είμαι εχθρός του νεω του είχα πει πως μπορούμε να κρατήσουμε επαφές"παραπονιέμαι μόλις μπαίνουμε στην τάξη.

"Ναι αλλά σου δείχνει με κάθε τρόπο πόσο σωστή ήταν η απόφαση σου να τον χωρίσεις. Μην ασχολείσαι. Δωστου και καμιά άμα λάχει"μου λέει γελώντας παρασερνοντας και εμένα.

Αν δεν είχα και εκείνη, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα τώρα.

Κάθομαι στην θέση μου και οπως κάθε χρόνο φροντίζω να είναι δίπλα στο παράθυρο.

"Θα σε ενημερώσω το απόγευμα για περισσότερες λεπτομέρειες πάντως." μου ψιθυρίζει η Έλενα μόλις έρχεται η στρίγγλα που μας κάνει φυσική κατεύθυνσης.

Γνέφω και το βλέμμα μου πέφτει στο προαύλιο που μια παρέα αγοριών μπαίνει γελώντας μέσα λίγο πριν κλείσει ο επιστάτης την καγκελοπορτα.

Την ξέρω αυτή την παρέα. Είναι από το Γ3, και δεν ακούγονται τα καλύτερα γι'αυτούς. Γενικά όποιον ρωτάς σου λέει το πολύ απλό "Μην μπλέξεις" αλλά ποτέ δεν το κατάλαβα.

Δεν φαίνονται αγόρια που μπορούν να σου κάνουν κάτι. Φυσιολογικά τα βλέπω. Βέβαια συχνάζουν πίσω από το σχολείο στα διαλείμματα οπότε δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το τι κάνουν εκεί.

Παντως...
Σιγά τα αυγά.

-oliaaaa