Close Your Eyes

Κεφάλαιο 6

Περπατάω για να πάω σπίτι μου. Είναι γύρω στις 4 το απόγευμα. Οι γονείς μου θα δουλεύουν μέχρι τις 10 στο νοσοκομείο οπότε θα είναι μόνη σπίτι.

Αλλάζω το τραγούδι στο κινητό μου και σταθεροποιώ καλύτερα τα ακουστικά στο κεφάλι μου. Σιγοτραγούδαω αμέριμνη μέχρι που καταλάθος πέφτω πάνω σε κάποιον.

"Συγγνώμη" λέω γρήγορα κρεμώντας τα ακουστικά στον λαιμό και σηκώνω το κεφάλι μου για να αντικρίσω τον άνθρωπο μπροστά μου.

"Μα το θεό βλέπε που πας!" φωνάζει ενοχλημένος ο Μάριος και χαμηλώνω το βλέμμα μου.

"Συγγνώμη" επαναλαμβάνω χαμηλόφωνα και πάω στοίχημα ότι έχω γίνει κατακόκκινη.

"Απλά πρόσεχε" λέει πιο ήρεμος και περνάει από δίπλα μου για να φύγει.

Εκείνη τη στιγμή παίρνω το θάρρος να τον ρωτήσω αυτό που θέλω τόσο καιρό.

"Γιατί μου συμπεριφερεσαι έτσι;"τον ρωτάω με τρεμάμενη φωνή και σταματάει απότομα αλλά δεν γυρίζει να με κοιτάξει. Έχει γυρισμένη την πλάτη και σφίγγει τις γροθιές του.

"Βγαίνεις μαζί του;" ρωτάει στο άσχετο και σμίγω τα φρύδια μου.

"Με ποιον;" τον ρωτάω μπερδεμένη την στιγμή που το βλέμμα του συναντά το δικό μου.

"Με τον Στέφανο, Άντα!" λέει κάπως έντονα και ξεροκαταπίνω.

"Τι; Οχι. Δεν τα πηγαίνουμε καν καλά, θα βγαίνουμε κιόλας;"απαντάω με πολύ προσπάθεια να μην τραυλίσω. "Δεν απάντησες όμως σε αυτό που ρώτησα" συνέχισα και κυριολεκτικά κρεμόμουν από τα χείλη του.

"Δεν έχει σημασία" σοβαρά τώρα; Από όλες τις απαντήσεις που θα μπορούσε να μου πει, επέλεξε αυτή;

" Έχει Μάριε! Σου είχα ζητήσει κάτι εκείνη την μέρα"

Του είχα πει ότι θα τον αγαπάω και ότι θα ήθελα να κρατήσουμε επαφές γιατί αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στην ζωή μου. Ήξερε και εκείνος ότι η σχέση μας δεν πήγαινε άλλο. Τώρα, μόνο που δεν με βρίζει όταν με βλέπει.

Δεν καταλαβαίνω τι τον έχει πιάσει.

" Απλά άστο Άντα. Γάματο, τελείωσε" μου λέει αδιάφορα καθώς απομακρύνεται. Σταματάει λίγα μέτρα πιο πέρα, σα να σκέφτεται κάτι αλλά κουνάει το κεφάλι του δεξιά-αριστερά και συνεχίζει τον δρόμο του.

Σκύβω το κεφάλι μου απογοητευμένη και ξανά φοράω τα ακουστικά μου. Δεν καταλαβαίνει...δεν καταλαβαίνει πως με πληγώνει;

Ποτέ δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη με το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να πληγώσει κάποιον και να μην το αντιληφθεί. Δηλαδή, βλέπεις πως κυριολεκτικά κάνεις τον άλλον ένα με το πάτωμα και συνεχίζεις. Συνεχίζεις να τον πληγώνεις.

Σταματώ στο πεζοδρόμιο και κοιτάω τον δρόμο απέναντι που οδηγεί στο "στέκι" όπως το αποκαλώ εγώ. Είναι μια παλιά οικοδομή που αν ανέβεις επάνω, βλέπεις όλη την Αθήνα μπροστά σου. Πηγαίνω εκεί καμιά φορά για να χαλαρώσω. Αυτό θα κάνω και τώρα.

Περνάω απέναντι όσο είναι το φανάρι κόκκινο και παίζω νευρικά με το μανίκι της μπλούζας μου.

[...]

Κάθομαι οκλαδόν στην άκρη και στηρίζω την πλάτη μου στον τοίχο. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως αν κάνατε κάτι διαφορετικά μπορεί όλο αυτό που γίνεται μια συγκεκριμένη στιγμή να μην γινόταν;

Ένα απαλό αεράκι χτυπάει το πρόσωπο μου και κλείνω τα μάτια μου.

"Ε δε το πιστεύω. Παλι η τρελή, τι σου έχω κάνει και με τιμωρείς έτσι;" ακούω μια γνώριμη σπαστική φωνή αλλά αυτή τη στιγμή όλη η συζήτηση με τον Μάριο με έχει πάρει από κάτω και δεν θα κάτσω να ασχοληθώ μαζί του.

Τελικά, δεν είμαι η μόνη που έρχεται εδώ. Αλλά και από όλη την Αθήνα που θα μπορούσε, έπρεπε να ήταν αυτός;

Δεν λέει τίποτα άλλο και πάει να 2-3 μετά πιο μακριά μου αντιγραφοντας την στάση που κάθομαι.

Ξεφυσαω και γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πλάγια. Κοιτάζω κάτω αλλά μόλις βλέπω σε τι ύψος βρίσκομαι, το ξανά γυρίζω μπροστά.

"Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι δεν σου κάνει καλό το κάπνισμα; Καταστρέφει την υγεία σου" του λέω μόλις μυρίζω τον καπνό και γυρίζω να τον κοιτάξω.

"Δεν κόβεται εύκολα τώρα" απαντάει με το ζόρι γιατί φαίνεται πως δεν έχει ιδιαίτερη όρεξη. "Εκλαιγες;" συνεχίζει.

"Τι;Οχι"του απαντάω γρήγορα γιατί είμαι σίγουρη πως αν του δείξω την ευαισθησία μου, θα βρει πάτημα.

"Τα μάτια σου αλλά λένε όμως"

"Απλά κάτι μπήκε μέσα και επειδή το ετριψ-"

"Ξέρεις, είσαι έξυπνη στις ατάκες που μου πετάς αλλά καθόλου καλή στα ψέματα"λέει χαχανίζοντας κοιτώντας με στιγμιαία και ξαναγυρίζει το βλέμμα του μπροστά.

-oliaaaa