Close Your Eyes

Κεφάλαιο 37

"Στέφανε..."ένας αναστεναγμός ξεφεύγει από το στόμα μου όσο τα χείλη του αφήνουν σημάδια στο στήθος μου.

"Μμμ" μουγκρίζει τρίβοντας με περισσότερο πάνω στο ήδη ερεθισμένο του σημείο. Τα χέρια του στην μέση μου με σφίγγουν. Τραβάω ελαφρώς τα μαλλιά του.

"Ε-εκεί"ψιθυρίζω όταν το χέρι του τρίβει την περιοχή μου πάνω από το εσώρουχο μου.

Την υπέροχη αυτή στιγμή χαλάει ο ήχος από τα κλειδιά στην πόρτα. Γουρλώνω τα μάτια μου και κοιτάζω τον Στέφανο.

Γαμώτο ο Βασίλης!

"Οο φακ" ακούγεται η φωνή του μόλις κρύβομαι πίσω από την γυμνή πλάτη του αγοριού μου.

"Τι χαλάστρας που είσαι ρε"αναφωνεί ο Στέφανος και αισθάνομαι τα μάγουλα μου να φλέγονται.

"Σορρυ, δεν κοιτάω, ντυθείτε. Πάω στην κουζίνα" λέει χασκογελώντας και κοιτάζω σιγά σιγά για να βεβαιωθώ πως έφυγε.

"Βγες μωρό μου, οι δυο μας είμαστε" μου λέει χτυπώντας μου απαλά το μπούτι.

"Γίναμε ρεζίλι!" γκρινιάζω ενώ φοράω γρήγορα τα ρούχα μου.

"Με έχει δει και σε πιο προχωρημένες καταστάσεις" μουρμουρίζει όλο νόημα και τον αγριοκοιτάζω.

Ήμουν σίγουρη.
Αρσενική τσούλα.

"Ντρέπομαι τόσο πολύ"ψιθυρίζω όταν κάθομαι δίπλα του και με βάζει στην αγκαλιά του. Φιλάει το μέτωπο μου και χαμογελάει.

"Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι. Δεν θα πει κάτι"με καθησυχάζει και χώνω περισσότερο το κεφάλι μου στο λαιμό του.

Εισπνέω το άρωμα του.
Απλά υπέροχο.

"Σου υπόσχομαι ότι εκείνη η μέρα θα είναι αξέχαστη."ψιθυρίζει αισθησιακά στο αυτί δαγκωνοντας τον λοβό μου.

Ανατριχιάζω ολόκληρη.
Ανάθεμα σε Στέφανε.

[...]

Πίνω λίγο από τον καφέ μου όσο κοιτάζω το Γ3 που κάνει γυμναστική. Έχω κενό, η Έλενα λείπει οπότε όλη μέρα είμαι με την γνωστή παρέα.

Την επόμενη ώρα έχω εγώ γυμναστική αλλά θα φύγω γιατί δεν παλεύεται τελευταία ώρα.

"Δεν με άφησες να ολοκληρώσω εχτές" μια γνωστή και πλέον εκνευριστική φωνή ακούγεται πάρα πολύ κοντά μου.

Γυρίζω το κεφάλι μου και τον κοιτάω αγριεμένη.

"Τι θες πάλι; Νομίζω ήμουν ξεκάθαρη εχτές" τον ρωτάω στην προσπάθεια μου να κρύψω την νευρικότητα μου.

"Γαμώτο σου Άντα έκανα μαλακία εντάξει;Δεν έπρεπε να σου είχα φερθεί τόσο σκατά. Μετάνιωσα και θέλω να επανορθώσω" μου λέει εντελώς σοβαρός και εγώ δεν πιστεύω σε αυτά που ακούω.

Οταν έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη δεν έκανε τίποτα. Τώρα δεν υπάρχει γυρισμός.

Το κεφάλαιο Μάριος για μένα έχει κλείσει.

"Όντως μου φέρθηκες σκατά. Σε είχα ρωτήσει γιατί μου συμπεριφερόσουν έτσι και εσύ μου γύρισες την πλάτη. Το θυμάσαι;" τον ρωτάω κοφτά με εκείνον να κατεβάζει ελάχιστα το κεφάλι του.

Τώρα σε έπιασαν οι τύψεις.

"Απλά Άντα...εγ-"

"Δεν έχει απλά Άντα. Εμείς οι δύο τέλος. " αναφωνώ και πάω να φύγω αλλά το χέρι του με τραβάει ξανά κάτω.

Ένας πόνος διαπερνά το σώμα μου και τον κοιτάω εχθρικά.

"Συγγνώμη, αλλά δεν κάθεσαι να μιλήσουμε. Θέλω να σου εξηγήσω" ζητάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Θέλω να σταματήσει να με ενοχλεί επιτέλους.
Να σταματήσει να ασχολείται μαζί μου.

"Δεν θέλω να σε ακούσω Μάριε! ΤΕ-ΛΟΣ" φωνάζω και ίσως να τράβηξα μερικά βλέμματα πάνω μας αλλά αυτή την στιγμή δεν με νοιάζει τίποτα.

Το χέρι του περνάει πίσω από το κεφάλι μου και με μια κίνηση κολλάει τα χείλη μας. Γουρλώνω τα μάτια μου και προσπαθώ να τον απομακρύνω από πάνω μου.

Χτυπάω με δύναμη το στήθος του και προσπαθώ να τον σπρώξω.

"Σταμ-σταματα" λέω σφραγίζοντας τα χείλη μου για να μην μπορεί να κάνει τίποτα.

"Αντα" αναφωνεί σα να με μαλώνει και κολλάει περισσότερο τα σώματα μας.

Προσπαθώ να τον σπρώξω με τα χίλια ζόρια και τότε ακούγεται μια φωνή που θα ευχόμουν να μην είχα ακούσει.

"ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΔΩ;"

-oliaaaa