Close Your Eyes

Κεφάλαιο 61

Άντα

"Τι έχεις;" η φωνή της Έλενας με βγάζει απο τις σκέψεις μου και αφήνω το κουταλάκι που τόση ώρα ανακάτευα τον καφέ μου.

"Μμμ; Τίποτα τίποτα! Απλώς σκεφτόμουν" μουρμουρίζω βαριεστημένα και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Τον Στέφανο;" με ρωτάει σα να ξέρει ήδη την απάντηση ενώ με κοιτάει καλά καλά.

"Μου έστειλε μήνυμα, να βρεθούμε. Δεν ξέρω αν θέλω να πάω" παραδέχομαι τραβώντας τα μαλλιά μου προς τα πίσω. Έχω κουραστεί με όλη αυτή την κατάσταση. Πραγματικά.

"Δεν θα σταματήσει μέχρι να μάθει η μικρή την αλήθεια, Άντα. Και το ξέρεις πολύ καλά" μου λέει.

"Νομίζω ότι και εγώ πρέπει να μάθω μια αλήθεια. Εκείνη που με βασανίζει τόσα χρόνια. Γιατί τόσο ξαφνικά, από την μία μέρα στην άλλη άλλαξε;" την ρωτάω με έντονο ύφος. Φυσικά και θα είχε απάντηση να μου δώσει.

"Τα έχετε κάνει και οι δύο σκατά"μουρουρίζει καθώς πίνει καφέ.

"Εγώ δεν έκανα τίποτα. Μόνος του τα έκανε όλα"διαμαρτύρομαι χτυπώντας ελαφρώς το χέρι μου στο τραπέζι.

Μερικά βλέμματα πέφτουν πάνω μας και για μια στιγμή νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται.

"Αν μου άφηνες να σου εξηγήσω ίσως με καταλάβαινες" ακούω την βραχνή φωνή του και αλήθεια ορκίζομαι να κάνουν πουλάκια τα αυτιά μου γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να τον αντιμετωπίζω.

Γυρίζω το κεφάλι μου κυριολεκτικά 180 μοίρες και τον κοιτάω για λίγα δεύτερα. Έχει βάλει τα χέρια του στις τσέπες του όσο το βλέμμα του με καίει.

Γυρίζω το κεφάλι μου ξανά μπροστά στην κολλητή μου, της οποίας θα βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα, που σηκώνεται αθόρυβα και μαζεύει τα πράγματα της.

Την έκανες την μαλακία σου και τώρα φεύγεις.
Αν η ματιά μου μπορούσε να σκοτώσει, θα ήταν ήδη νεκρή.

"Εγώ να πηγαίνω σιγά σιγά" αναφωνεί.

"Θα τα πούμε άλλη φορά εμείς οι δύο" της απευθύνομαι τσιτωμένα ενώ εκείνη χαμογελάει αθώα.

Ηλίθια.

Τον βλέπω να κάθεται στην θέση της και τον κοιτάζω με μισό μάτι.

"Τι ακριβώς νομίζεις ότι κάνεις;" τον ρωτάω με νεύρο.

"Περιμένω την κόρη ΜΟΥ να σχολάσει"τονίζει το μου ενώ δείχνει τον αντίχειρα του τον παιδικό απέναντι.

"Τώρα την θυμήθηκες; Υπάρχει εδώ και τέσσερα χρόνια αν το ξέρεις" η γλώσσα μου στάζει ειρωνεία αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ.

Τον παρατηρώ που σφίγγεται και δαγκώνει νευρικά τα χείλη του.

"Ξέρεις, υπάρχει εξηγ-"

"Δεν το κόβεις αυτή την καραμέλα με την εξήγηση; Έπρεπε να την είχες δώσει τότε Στέφανε, όχι με χρονοκαθυστέρηση."συνεχιζω να είμαι ειρωνική απέναντι του αλλά δεν μετανιώνω.

"Γαμώ το ξερό σου το κεφάλι Άντα." μουρμουρίζει σε τόνο ικανοποιητικό για να τον ακούσω." Αν δεν της το πεις εσύ θα της το πω εγώ"συνεχίζει με ένα περίεργο ύφος.

"Με απειλείς;"

"Σε ενημερώνω. Δεν θα ανεχτώ κανέναν να με κράτα μακριά από την κόρη μου, κατάλαβες;"το ύφος του ξαφνικά αγρίεψε και πλέον φοβάμαι πως έχει αλλάξει για τα καλά. Δεν είναι εκείνος που γνώρισα και δείχνει πως για μένα έχει πάψει να ενδιαφέρεται. Το δείχνει μέσα από τον τρόπο που μου μιλάει.

"Να ήσουν εδώ να την μεγάλωνες γαμώτο! Αντιθέτως, είμαι σίγουρη ότι αφού με έβγαλες από την ζωή σου, πηδούσες από εδώ και από εκεί." του λέω με σκληρότητα και σηκώνομαι βιαστικά από την θέση μου αφήνοντας χρήματα πάνω στο τραπέζι.

Οχι που θα με συγχύσει εμένα ο Στέφανος.

"Κάποια στιγμή θα μάθεις...και όταν μάθεις θα μετανιώσεις για κάθε πίπα που πετάς τώρα"γρυλλίζει ενώ έρχεται δίπλα μου και τον κοιτάω με σηκωμένο φρύδι.

"Για μια φορά γίνε ξεκάθαρος στην ζωή σου και πες τα πράγματα όπως έχουν. Τι θα μάθω;" τον ρωτάω μα εκείνος κουνάει απαξιωτικά το κεφάλι του.

"Τα μικρά βγήκαν, πάμε"ειναι το μόνο που ξεστομίζει κάνοντας μου νόημα να κοιτάξω στην αυλή του παιδικού.

Αδιαφορώ μιας και άκρη δεν πρόκειται να βγάλω μαζί του και βγαίνω έξω.
Δυστυχώς για μένα με ακολουθεί.

-oliaaaa