Close Your Eyes

Κεφάλαιο 20

"Πολύ ωραίο όνομα" ψιθυρίζω όσο τον έβλεπα σκεπτικό να κοιτάζει μπροστά.

"Όντως ήταν. Τέλος πάντων, ας μη συζητήσουμε άλλο για μένα, πες εσύ κάτι" με παρότρυνε για να αλλάξει θέμα μάλλον και να βγει από την δύσκολη θέση.

"Εμένα η ζωή μου είναι χαλαρή γενικά , προσπαθώ βασικά να την κρατήσω χαλαρή" του λέω τρώγοντας λίγη πίτσα και κοιτώντας την ώρα στο κινητό μου.

Κοντεύει 11. Είμαστε εδώ από τις 8 και προς μεγάλη έκπληξη όλων έχουμε αναλύσει πολλά θέματα.

Τελικά δεν είναι τόσο δύσκολος άνθρωπος όσο φαινεται. Απλώς θέλει λίγο κούρδισμα.

" Γιατί δεν αντιδράς σε ότι σου κάνει;" με ρωτάει στο άκυρο και συνοφρυωνομαι.

"Ποιος; Ο Μάριος;" γνέφει και ξεφύσαω "Σου εξήγησα στο σχολείο, θέλω απλά τα άτομα που είναι κοντά μου να μην τον πιστεύουν. Οι υπόλοιποι δεν με νοιαζουν" συνεχίζω εντελώς ήρεμη και έχοντας υπό πλήρη έλεγχο τις ανάσες μου.

"Λέει πολύ άσχημα πράγματα Άντα. Μου έρχεται να τον σπάσω στο ξύλο. Μη το πάρεις πάνω σου αλλά νομίζω λέω νομίζω, πως έχω αρχίσει να σε συμπαθώ" εξομολογειται και χασκογελάω." Στην αρχη νόμιζα πως κάπου χτύπησα το κεφάλι μου"

"Αντε ρε!" του φωνάζω χτυπώντας τον στο μπράτσο και γελάει." Θα το φας αυτό; "ρωτάω στη συνέχεια δείχνοντας του το τελευταίο κομμάτι πιτσα. Το κοιτάει και σκέφτεται.

" Μισό-μισό" μου λέει και γνέφω καταφατικά. Το παίρνει προσεκτικά στα χέρια του και το κόβει οσο μπορεί στον μέσον δίνοντας μου το ένα κομμάτι.

"Μην χτυπήσεις τον Μάριο" ζητάω αναφερόμενη σε ότι είχε πει πριν και με κοιτάει σχεδόν ανέκφραστος.

"Γιατί; Πρέπει να φάει ένα ξύλο να έρθουν τα μυαλά του στα καλά τους"

"Θα βρεις μπελάδες πάλι και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να συμβαίνει αυτό εξαιτίας μου"του εξηγώ ήρεμα και ωραία και ξεφυσάει.

"Γιατί χωρίσατε;"

"Άλλαξε πολύ απότομα η συμπεριφορά του και άρχισα να τον φοβάμαι σε υπερβολικό βαθμό"

"Αλλος ένας λόγος να τον σπάσω στο ξύλο" ψιθύρισε αλλά το είπε τόσο χαμηλόφωνα που δεν μπόρεσα να ακούσω και να καταλάβω.

"Είπες κάτι;"

"Όχι όχι κάτι δικά μου" απαντάει γρήγορα και τρώει την τελευταία μπουκιά από την πίτσα.

[...]

"Δεν περίμενα να το πω αυτό αλλά πέρασα πολύ όμορφα"παραδέχτηκα όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι μου.

"Τελικά υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι σπαστικιά και μπορεί ένας άνθρωπος να συνεννοηθεί μαζί σου" κάνει ένα από τα γνωστά κρύα αστεία του και τον βλέπω με σηκωμένο φρύδι.

"Το ίδιο ισχύει και για σένα"του λέω ειρωνικά και χασκογελάει.

"Υποθέτω θα τα πούμε αύριο..."ξεκινάει να λέει ενω με κοιτάει.

"Ναι"

" Ωραία, καληνύχτα, τα λέμε"αναφωνεί με ένα τεράστιο χαμογελάω και ανοίγω την σιδερένια πόρτα της αυλής.

"Καληνύχτα Στεφανε"τον αποχαιρετώ χαρίζοντας του ένα χαμόγελο και ξεκλειδώνω την κεντρική πόρτα. Έκατσα 4:30 ώρες μαζί του και δεν τσακωθήκαμε. Αυτό και αν είναι θαύμα.

"Αχ τι όμορφος που είναι!" ακούω την φωνή της μάνας μου και τρανταζομαι ολόκληρη καθώς από εκεί που επικρατούσε απόλυτη ησυχία, πετάχτηκε μπροστά μου.

"Στο καλό, με τρόμαξες!" της λέω πιάνοντας την καρδιά μου και με κοιτάζει πονηρα.

"Το αγόρι σου ήταν αυτός ο πανέμορφος νεαρός;"με ρωτάει με μια ελπίδα στην φωνή της αλλά γνέφω αρνητικά.

"Είναι ένας φίλος μου" της ξεκαθαρίζω αλλά συνεχίζει να με κοιτάει με αυτό το βλέμμα.

"Καλά φίλο τον λέμε τώρα. Και τον μπαμπά σου φίλο τον παρουσίαζα στον παππού και την γιαγιά"

-oliaaaa