Στέφανος
Κοιτάω σοκαρισμένος τον γιατρό όσο μιλάει και νιώθω τα χέρια μου να τρέμουν.
"Κοίτα παιδί μου, ψέματα δε θα σου πω...ο οργανισμός σου είναι αδύναμος για να αντιμετωπίσει την αρρώστια" αναφωνεί διστακτικά κοιτώντας τα χαρτιά από τις εξετάσεις.
"Είσαι 18 σωστά; Συνήθως η λευχαιμία εμφανίζεται σε μικρότερες ηλικίες. Εκτός και αν..."κουναω το κεφάλι μου δεξιά αριστερά πριν μιλήσω.
"Είναι κληρονομικό"του απαντάω ενώ με κοιτάει στα μάτια και το στόμα του νοιγει ελάχιστα. "Είχε ο πατέρας μου όταν ήταν πιο μικρός από εμένα"συνεχίζω με τον λαιμό μου να έχει πραγματικά ξεραθεί και μπροστά μου πέρασαν χίλια δυο πράγματα.
Ο Βασίλης, η Άντα, ο Χάρης, ο Γιώργος, ο Μάνος, η Ελενα.
Η αντίδραση τους...
"Αγορι μου, το κάπνισμα και το αλκοόλ έχει ρίξει σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις σου."μου λέει ενω βγάζει τα γυαλιά του και αφήνει κάτω τα χαρτιά.
"Θα μπορέσω να ζήσω όμως...έτσι;" παρόλο που μου είπε στην αρχή ότι θα είναι δύσκολο, ρωτάω με μια ελπίδα στην φωνή μου.
" Οι πιθανότητες είναι λίγες λόγω της αδυναμίας σου αλλά γιατί να μην ελπίζουμε σε εκείνο το 1%; Όσο πιο γρήγορα ξεκινήσεις τις χημειοθεραπείες τόσο περισσότερο θα αυξηθεί και πολύ πιθανόν να έχουμε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα"
Κλείνω για λίγο τα μάτια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω.
Έπρεπε να συμβεί τώρα αυτό;
Για μια φορά στην ζωή μου έφερα μια ισορροπία και καταστράφηκαν όλα.
" Εντάξει, ευ-ευχαριστώ. Θα σας ειδοποιήσω για να τις ξεκινήσουμε. "ψελλίζω όταν σηκώνομαι από την καρέκλα και τρίβω το μέτωπο μου.
"Σε όλη τη διαδικασία χρειάζεται αισιοδοξία. Μην τα παρατήσεις. Να σταθείς στα πόδια σου για να το αντιμετωπίσεις. Θα βγεις πιο δυνατός από όλο αυτό"
Αν βγω...
[...]
"Ειμαι εγώ εδώ μικρέ. Μ'ακούς; Τίποτα δεν θα πάθεις" ο Βασίλης πιάνει με τα χέρια του το πρόσωπο μου αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω.
"Ναι αλλά ο γιατρός..."
"Ο γιατρός είναι βλάκας. Μη τολμήσεις να κάνεις καμιά μαλακία. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Μαζί θα είμαστε" φαίνεται ότι έχει αγχωθεί, η φωνή του τρέμει και μιλάει πολύ γρήγορα.
"Βασίλη...Η Άντα δεν πρέπει να μάθει τίποτα."ειναι το μόνο που ξεστομίζω μετά από λίγα λεπτά ησυχίας.
"Εκείνη είναι που πρέπει να το μάθει πρώτη για να μείνει δίπλα σου όπως όλοι μας. Τι λες τώρα;!" σιγοφωνάζει ενώ κάθεται δίπλα μου και ξεφύσαω.
"Άκουσε με...θελει να φύγει από εδώ, να πάει Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδές και όνειρα. Αν μάθει πολύ φοβάμαι ότι θα τα παρατήσει και αυτό θα την ακόλουθα για όλη της την ζωή. Δεν θέλω να είμαι υπαίτιος γιαυτο"του εξηγώ χωρίς να πάρω ανάσα και κοιτάζω το πάτωμα.
"Σου έχω πει πολλές φορές ότι σκέφτεσαι βλακειες. Θα πληγωθεί πολύ περισσότερο αν την χωρίσεις με μια φθηνή δικαιολογία ή χωρίς, από το να μάθει τι συμβαίνει"
"Το ξέρω αλλά βλέπω το μετά, και το μετά για εκείνη πρέπει να είναι υπέροχο το καταλαβαίνεις;! Ούτε να μαραζώνει δίπλα μου θέλω ούτε τίποτα. " συνεχίζω και ρίχνω το κεφάλι μου προς τα πίσω στο καναπέ.
Γαμώ την γκαντεμιά μου γαμώ!
"Να δω τι θα σκεφτείς για να την χωρίσεις. Να δω θέλω. Όλο μαλακίες είσαι γαμώτο, χειρότερα θα την κάνεις από το να μάθει"
-oliaaaa
YOU ARE READING
Close Your Eyes
Teen Fiction"Κλείσε τα μάτια σου" μου λέει στο άσχετο και πλέον ήρεμος. Προσπαθώ να χαλαρώσω τις ανάσες μου από την ένταση της στιγμής. "Τι;" τον ρωτάω στην προσπάθεια μου να καταλάβω γιατί μου ζητάει κάτι τέτοιο. "Κλείσε τα μάτια σου, Άντα" επαναλαμβάνει σοβα...
