GİRDAP'IN SONU

11. BÖLÜM

VOTE SAYISINDA ARTIŞ VAR VE İNANIN ÇOK MUTLU OLUYORUZ. UMARIZ YB NİN GEÇ GELDİĞİNİ DÜŞÜNMÜYORSUNUZDUR ELİMİZDEN GELDİĞİNCE ÇABUK YAZIYORUZ VE YAYIMLIYORUZ. AMA HAFTAYA SINAVLAR BAŞLIYOR. ŞİMDİDEN GEÇ YAYIMLARSAK ÖZÜR DİLERİZ. NEYSE SİZE İYİ OKUMALAR. VOTE UNUTMUYORUZ...

BU ARADA BÖLÜM İTHAFI ykb_odds 'YE GELSİN. melike1759'A YİNE VE YİNE TEŞEKKÜRLER. BİZCE EN BÜYÜK DESTEKÇİMİZ... (;

Bir anlık onu görmemin verdiği heyecanla kollarımı boynuna doladım ve elleri ne kadar kelepçeli olsada onun da bana sarılmaya çalıştığını fark ettim. Bu mutluluğum kısa sürdü ama. Çünkü arkadan güçlü eller geldi ve beni Özgür'den ayırdı. Arkamı sinirle döndüğümde Murat'ı gördüm. Bana hem öfkeli ama bir o kadar da özlem dolu gözleriyle bakıyordu.

Sonra Özgür'den zorla ayırdığı kollarımı kendi boynuna doladı ve o da bana sarıldı. Tabi bu sırada polisler durur mu. Benim Özgür'den ayrılmamı fırsat bilerek onu her nereye götürüyorlarsa sürüklemelerine devam ettiler. Ben sadece arkasından bakakaldım. Yanaklarımda bir ıslaklık hissedince elimin tersi ile gözyaşlarımı sildim.

Aklımdaki soruların cevabı sanırım sadece polislerde değildi. Babamın yanına gidip " Özgür'ü nereye götürüyorlar? Napıcaklar ona?" dedim. Babamın sinirlendiğini anlındaki damarların belirginleşmesinden anlayabiliyordum. Babam bana sinirli olduğunu belli etmemeye çalışarak "Benim kızımı kaçırmak neymiş görsün bakalım. Özgür daha ne ki asıl iş o adamı bulmakta. O hele bir saklandığı yerden çıksın ben asıl o zaman onu..." dedi. Söylendi mi yoksa sorumu mu cevapladı anlamadım.

Şu an aileme kavuşmanın heyecanı ya da mutluluğu umrumda değildi. Sadece Özgür'ü kurtarmak istiyordum. Ona yardım etmek zorunda hissediyordum kendimi. Çünkü o bana en zor anımda yardım etmişti ve kendi öz babasından kurtarmıştı beni. Koşarak annemlerin yanından uzaklaştım ve Özgür'ü götürdükleri tarafa yöneldim.

Bulduğum ilk polise yerini sordum ve nezarethanelere doğru götürülmüş olabileceğini söyledi bende yerini öğrenip hayatımda girmediğim ve girmeyi de düşünmediğim o yere girdim.
Özgür ilk hücredeydi ve yanında da kimse yoktu. Burası biraz soğuktu sanki acaba o da üşüyor muydu? Özgür'ün hücresine yöneldim ve ellerimi parmaklıklara geçirdim. Hiç vakit kaybetmeden direk konuya girdim. " neden buraya getirdiler , niye tutukladılar ?" derin bir nefes aldım ve "sen iyi misin?" Dedim fısıltılı sesimle.

Özgür iyi görünmeye çalışarak gülümsedi ve "seni kaçırdığımı sandığı için baban beni buraya tıktırdı bücür. Ayrıca beni bu kadar merak ediyorsan söyleyeyim buraya ilk girişim değil alışkın da sayılırım o yüzden bir problem yok. Sadece biraz soğuk o kadar ama dediğim gibi ben alışkınım. Sen beni kafana takma bücür hadi ailenin yanına git sen ben başımın çaresine bakarım." Dedi ve arkasını dönerek hücrenin en arka tarafında duran banka doğru yürüdü.

Ben de artık toparlayabildiğim sesimle " Özgür" dedim. Arkasını döndü. "Al bunu üşütme burada. " dedim ve üstümdeki ince hırkayı uzattım. Özgür bana ilk kez masum bir çocuğun gülümsemesiyle gülünce dayanamadım ve ben de ona karşılık verdim. Sonra ardıma bile bakmadan çıktım ordan.

Şu konunun aslı astarını bir öğrenmem gerekiyor artık. Özgür beni kaçırmamıştı ki sadece bana seçenek sundu ve ben de onunla kalmayı tercih ettim. Tamam kibar falan değildi bu seçenekleri sunarken ama en azından beni kurtarmıştı. Bu yetmez miydi? Babama gidip eğer şikayetçi olmadığımı söylersem o zaman Özgür'ü bırakabilirlerdi. En azından televizyonda böyle oluyordu.

Şansımı denemekten zarar gelmezdi nasılsa. Ama iyi düşünmeliydim. Eğer babama şikayetimi geri aldığımı söylersem bir ihtimal kabul etmeme şansı da vardı. Eğer böyle olursa Özgür'e yardım edemezdim. O yüzden bunu tek başıma halletmeliydim. Direk olarak kapısında başkomiser yazan odaya -tabi ki kapıyı çalarak- girdim. İçeri geçtiğimde her ne kadar yaşlı birini beklesemde babam yaşlarında biriyle karşılaştım. Sonuçta babam o kadar da yaşlı değildi işte 40'larındaydı. Başkomiserde o civarlarda olmalıydı.