Aidan sabah erkenden kalktı ve üstünü değiştirip okula doğru gitmeye başladı. Kahvaltı bile yapmamıştı. Belkide kendini aç hissetmiyordu. Ama hayır, tek neden bu değildi.
Eskiden her sabah Jully ile birlikte kahvaltı yapıp okula giderlerdi. Evde yiyecek vakit olmasa bile fırından poğaça alırlardı. Jully ile yediği poğaçanın bile tadı daha güzel geliyordu.
Düşüncelerinden uzaklaştı ve yürümeye devam etti. Erken çıktığı için arabaya ihtiyaç duymadı.
Yolda küçük bir çocuk ve annesini gördü. Kız yere düşmüştü ve ağlıyordu. Annesi ise onunla ilgileniyordu. O an aklına Jully geldi.
flashback
Aidan's pov
Elimizde kahvelerle okula giderken küçük bir çocuk gördük. Hava yağmurluydu ve çocuk sulara atlarken kayıp yere düştü. Annesi hemen yanına koştu. Bir şeyi olup olmadığına bakmaya başladı.
Gözüm Jully'e kaydı. Ciddiyetle onları izliyordu. Kafamı tekrar onlara çevirdiğimde ise annesinin çocuğu yerden kaldırdığını ve üstünü düzelttiğini gördüm. Hafifçe gülümsedim ve Jully'e döndüm.
"Çok tatlı değiller mi?"
Ama o an onun ağladığını gördüm. Gözünden birkaç damla düştü. Anlam veremedim. Çocuğa çok mu üzülmüştü? Bir şey dememeye karar verdim ve yürümeye devam ettik.
Aidan's pov son
Küçük bir çocuğun yağmur suyuyla oynarken düşmesi. Annesinin onunla ilgilenmesi. Tatlı bir aile görüntüsü. Aidan bunu görüyordu. Peki ya Jully ne gördü bu olayda? Neden ağladı? Bir çocuğun suyla oynaması üzücü bir şey miydi?
Jully's pov
Çocuğun düştüğünü gördüğümde gülümsedim. Bir gün böyle bir çocuğum olabileceğini düşündüm. Hemde Aidan ile.
Annesi çocuğun düştüğünü gördüğünde hemen yanına geldi. O an bir şey farkettim.
Annesinin yüzündeki korumacı tavrı, korkuyu, üzüntüyü, endişeyi.
Bütün bu duygular bunun için mi?
Dedim kendi kendime.
Alt tarafı düştü. Bir şey olacak değil ya.
Bu gereksiz tepkiler beni düşünmeye zorladı. Kendi annemi düşünmeye. Çocukken düştüğümde ne yapmıştı? Ne kadar korkmuştu? Bir süre zorladım kendimi ama aklıma gelen tek şey birkaç cümle oldu.
"Alt tarafı düştün Jully. Ağlamayı kes. Bir şey olmadı ya."
O an farkettim gerçeği. Anormal olan onlar değildi. Bendim, bizdik.
Gözümden yaşlar akmaya başladı ama kendimi tutmayı başardım. Bu günüde hatırlamamak üzere silmeye çalıştım. Tıpkı diğerleri gibi.
flashback son
Jully bu tepkileri abartılı görmekte haklıydı. Alışık olduğu bir şey değildi bu. İlgi, sevgi, önemsenme...
Bunu farketmek üzmüştü onu. Ailesinin onu çocukken bile sevmemesi. Bunu bir kez daha farketmişti. Aslında zihni olanları çoktan kaydetmişti. Jully'nin düşüncesi ve annesinin eskiden söylediği şey gibi.
~
Aidan o gün okuldan sonra ders çalışmaya karar verdi. Böylece zaman hızla geçmişti. Yorulduğunda kalktı ve üstünü değiştirip yatağa girdi. Sonra mektuba baktı. Son mektup. Endişeyle eline aldı ve okumaya başladı.
~Merhaba Aidan! Her mektup farklı bir giriş yapacağımı söylemiştim ama hayal gücümün sonuna geldik. Tıpkı her şeyin sonuna geldiğimiz gibi. Bu mektupta nasıl intihar etmeye karar verdiğimi yazacağım. Okuyup okumamak senin kararın. Üzülmeni istemiyorum sevgilim. Hele ki benim yüzümden üzülmen.
Yine her akşam olduğu gibi geçmişti. Yine ağlıyordum. Kendimden, vücudumdan tiksiniyordum. Bir süredir aklımda her şeyi bitirmek vardı. Tek dayanağım sendin. Ama artık o adamın sözlerine, yaptıklarına dayanamıyorum. Her gece işini bitirdikten sonra bulunduğu pis imalara, iğrenç gülüşleri, yüzüme para fırlatmasına... Affet beni. Bu dünyada değil ama başka bir evrende, dünyada her neresiyse orada buluşacağız sevgilim.
Bugün 25 Ekim pazartesi ve ben, iki gün sonra gidiyorum Aidan. Her şeyden kurtuluyorum. Artık her gece işgence çekmeyeceğim. Artık huzura kavuşacağım. Affet beni.
Sevgilerle, Jully...
Aidan hıçkırıklarına engel olamadı. Bütün kağıt ıslanmıştı. Göz yaşlarına hakim olamıyordu. Hergün mutluluk saçan sevgilisinin bunları yaşamış olacağına inanamadı. Bu kadar kör olduğuna inanamadı.
~
27 Ekim Çarşamba 2020
Aidan elinde tuttuğu kutuya mutlulukla baktı ve evden çıktı.
Bu kadar geç geldiği için üzgünüm. Ama diğer bölüm 27 Ekim'de kesin geliyor. Finale az kaldı. Umarım beğenirsiniz.
<3
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geçmişten Mektuplar ~ Aidan Gallagher
Fanfiction"Özür dilerim sevgilim. Beni bir daha sevemeyeceğinden korktum." Aidan, göz yaşları akarken mektubu kapattı ve son kez konuştu: "Seni seviyorum Jully."