De nu volgende beelden zijn een reconstructie
RAUF
Ik bedoel, ik ben vijftien. Iedereen maakt fouten, vergeven en vergeten. Er is niets gebeurd. Ze beeldt het zich alleen maar in. Laten we hier even aan mijn toekomst denken, mijn hele leven is al naar de Filistijnen.
Rauf keek me schuin aan en ik hield mijn stapelde papieren stevig vast. In feite, hij was geen vijftien en ook geen rotzak. De collegezaal was met alle klassen uit het leerjaar. Ik slikte.
RAUF
Mara, requisitoir.
MARA
Uhm, ik kom tot een afronding. Voor het bepalen van de hoogte van de straf wordt gekeken naar een richtlijn. Die richtlijn eist een gevangenisstraf van maximaal acht jaar of een geldboete van de vijfde categorie. Maar aangezien de verdachte minderjarig is, zou twee jaar gevangenisstraf en TBS het meest passend zijn. Rechter, het vonnis.
FAMKE
Hij heeft letterlijk gezegd dat hij het niet heeft gedaan, Mara. Wat ga je straf eisen?
Tot mijn verbazing realiseerde ik me dat dit niet de eerste keer was. Ik was op het randje van overgeven, maar er kwam niets uit. Ik bracht het met emotie, zoals ik David had beloofd, zoveel emotie dat het in de prullenbak nog te zien was.
RAUF
Dus zo voelt het.
"Ik denk niet dat ik." fluisterde ik tegen de lerares. Er zat een vervelende ruis in mijn oren. Alsof er ook leuke ruis is. "Ik moet, ik kan niets horen, echt."
"Ga maar even zitten, pak wat water."
Ik ging op de stoel naast me zitten, maar de misselijkheid ging niet weg. Ik keek de klas in en mijn oren werden rood. Het zou niet zo erg zijn geweest als mijn klasgenoten niet in elkaar gedoken naar de tafel keken. Maar dat deden ze wel. (Lees: Pieter, Ezra.)
FAMKE:
Is ze serieus?
SUUS:
Geen idee.
Mijn huid gloeide en alles gloeide. Zweet droop over mijn hele lichaam heen. Het lokaal was nooit zo warm. En schuin. En scheef. En leeg. En leeg.
"Ik kom zo terug." zei ik.
Ik liep snel de ruimte uit. Ik kom zo terug. Ik heb een goed cijfer nodig. Ik had al zoveel moeite gedaan. Herhaal dagelijks: Duizelig worden hoort bij het proces van traumaverwerking en achtbanen. Ik, ik moest gewoon naar buiten. Frisse lucht, vogels, frisse lucht.
Tot mijn geluk hoefde ik geen trappen af en kon ik rechtstreeks de straat op lopen. Ik liep een paar meter tot het plein. Alles was zo leeg.
En toen werd alles zwart terwijl Taylor Swift op de achtergrond speelde.
JE LEEST
Weird Girl | ✔️
Hài hướcMara Huang Lee, laatste school jaar, laatste kans om wat geluk op liefdesgebied te krijgen. Alleen haar trauma en verlangen naar wraak, maken Mara het er niet makkelijker op. Ze moet een keus maken: los laten of haar klasgenoten een spekkoek van eig...
