Weird Girl | ✔️

Aflevering 22: Crying wolf

"Ik denk dat jij de enige bent die me zou begrijpen." zei Willemijn.

Willemijn woonde in een iets ruimere buurt dan ik. Een groot huis, grote oprit. Wanneer we even een uurtje vrij hebben gaan we naar haar huis. Eten wat, schreven wat, kletste wat. Willemijn is een van de meest gepassioneerde meisjes die ik ken. Ze is een actrice, maar voor mij doet ze het gratis.

"Hè hè." zei ze. "Daar zitten we dan." Ze schonk de mokken thee overvol.

Ik zou niet snel zeggen dat we veel gemeen hebben, maar ik ben van gedachte veranderd.

Ik lachte. "Ik bescherm liever een mogelijke Jane Doe dan een mogelijke Jack de Ripper."
"En daar drinken we op."

Proost.

"Ik ben niet stom." zei ze en nam een grote slok. "Ik had niet naar hem toe moeten gaan. Maar wat is het tienerleven zonder een leuke film date? Ik had het kunnen ruiken en dat deed ik. Hij liep achter Casper aan als een opgehitste hond. Ik wilde gewoon aardig zijn. En hij kan gewoon weglopen alsof er niets is gebeurd. Snap je?"

"Ik ken dat." zei ik. "En ik ga je helpen."

Ik voelde me slecht voor Willemijn en waar ze door heen moest gaan. Zij had nog het geluk dat niemand behalve ik wist wat er gebeurd was. Vijftienjarige Mara had dat geluk niet. Ik voelde een naar gevoel in mijn maag opbollen. Alsof mijn alarm niet genoeg was geweest. Het was niet genoeg. Bijna vijf jaar lang hebben ze me belachelijk gemaakt, bekogeld met etensresten en openbaar vernederd. En na al die jaren begreep ik nu eindelijk dat ik het probleem niet was, maar hun.

"Wanneer je Mara naar beneden haalt, gaat iedereen met haar mee."