Weird Girl | ✔️

Aflevering 46: Slecht met cijfers

"Ik heb dit nog nooit eerder gedaan." zei mevrouw van Lenen en schoof zenuwachtig heen en weer met haar pen. "Beschrijf zelf in één woord."

"Slecht met cijfers."

Mevrouw van Lenen is nog jong, niet veel ouder dan 27. Ze doet me denken aan Rebecca. Niet alleen de haren (die van Rebecca hebben meer pluis). De manier waarop ze loopt en staat. Een heilige Birmaan.

"Ik zie het probleem niet echt." zei ze. "Je lacht altijd en bent zo positief. En hier staat dat je zelfmoordneigingen hebt."
"Niet alles wat staat geschreven is ook waar." Ik lachte. "Niet alle mensen die verdrietige dingen meemaken zijn altijd verdrietig."
"Je bent gewoon jij."
"En niet iedereen kan dat hebben."

Alhoewel het leven me weer flink tegen zat, staat opgeven niet mijn woordenboek. Ik ben van de derde klas naar de vierde klas gegaan met de helft van mijn cijfers in het rood. Als ik het in me heb, dan heb ik het in me. En zo niet, dan zorg ik er wel voor.

"Hoe gaat het met je hart?" vroeg mevrouw Kiggen.
"Het zijn meer mijn longen en mijn keel blijkbaar."

Dankjewel Casper.

"Je cijfers zijn gewoon goed, je hebt vriendinnen en Lotus komt weer naar school hoorde ik." zei ze en schudde wat enveloppes tegen elkaar. "Wacht maar even voor het lokaal, dan kijken we wat we aan de typefouten in je cijferlijst kunnen doen."

Ik knikte en pakte mijn rugzak op. De spijkerstof begon er steeds slechter uit te zien, maar de tas was mijn trouwe vriendin. Ze heeft alle gezien en gehoord, gevoeld en geweten. Ik kon haar niet inruilen voor een andere.

"Ik zie u morgen dan, denk ik."

De uurtjes vrij bestede ik aan het borduren van onzin en bloemen. De tafels op de eerste verdieping waren leeg op mijn vriendinnen na.

"Leentje moet gewoon niet zeuren." zei Willemijn en nam een hal van haar broodje. "Als ze hem niet wil, prima, maar dan moet je niet alles en iedereen lelijk noemen."
"Over wie hebben we het?"
"Zie het zelf."

Willemijn wees naar de grote aula. Hij zag er wel leuk uit. Misschien is het omdat ik mijn bril niet op had, maar hij kwam me bekent voor.

"Hij is wel schattig."
"Nu je het zegt." Willemijn lachte. "Wie niet waagt, wie niet wint."
Ik stond van mijn stoel op en trok mijn shirt recht. "Hoe heet hij?"
"Jonathan." zei de jongen naast Willemijn. "Maar jij wil Jonathan dus wel beter leren kennen?"

Ik glimlachte. "Wil is een groot woord."

De jongen zwaaide naar Jonathan en hij pakte zijn spullen en liep naar ons toe.
"Dit is Mara." zei de jongen. "Ik haat elke centimeter van die meid, ze is me er eentje."

Een nieuw vriendje stond allang niet meer op mijn verlanglijstje. Jonathan had iets wat ik niet helemaal kon plaatsen. Hij zag er niet zelfvoldaan uit zoals Pieter of zo opgehitst als Casper. Ik denk dat ik hem wel zou mogen. Als een goede vriend. Een mens kan niet alleen blijven. En een Mara ook niet.