Weird Girl | ✔️

Aflevering 28: Een kwestie van wat zou Mara doen

Fantastisch, dacht ik, helemaal fantastisch. Jonathan was dan misschien niet mijn vriendje, maar hij is een levend, ademend, persoon. Mijn haar zat flink in de krul en korte broekjes maken alles beter. De wind, de zon en een fietstocht in het buitengebied. Alleen het was denk ik niet genoeg.

"Hey!" hoorde ik iemand roepen en ik deed mijn koptelefoon af.

Casper Spilzucht.

Ik glimlachte (ik wilde kotsen) en stapte van mijn fiets af. "Cześć, Casper. Hoe gaat het met je?"

Ik probeerde zo natuurlijk mogelijk te klinken. En vooral omdat hij nog steeds geloofd dat ik Pools spreek, lees en luister.

"Fantastisch, ik ben."

"Ik wist dat al, gefeliciteerd."

Hij gebaarde dat ik zijn oprit mocht opkomen. Het voelde als het begin van een slechte kwaliteit thriller. Het had zo kunnen zijn. Langzaam wandelde we (ik met fiets in de hand en hij een schop) over het stenen pad.

De schapen lagen in het gras en de kat op het schuurtje was geobsedeerd met een duif die het niet zo door had.

"Mara, had je nog steeds gevoelens voor mij toen we een jaar geleden gepraat hadden? Zo klinkt het wel."

Zoals we al weten, luisteren naar mij is niet zijn beste kwaliteit.

"Ik denk dat we daar nooit echt achter zullen komen." grapte ik om mijn zenuwen niet te verraden.

"Voel je nu nog iets? Dacht je dat we ooit weer samen zouden komen?"

Ik wenste van niet.

"Je was een belangrijk punt in mijn leven. Tweede liefde en dat soort onzin." zei ik kortaf.

Het was nog meters tot de deur en ik was niet echt van plan om daar binnen te wandelen.

"Sorry, maar ik heb me een tijdje geleden verloofd met mijn tweede liefde."

"Gefeliciteerd." zei ik opnieuw.

"Misschien had ik niets moeten zeggen, maar je was er toch wel achter gekomen."

Een van mijn sterkste kwaliteiten.

"Je wist het al."

Ja, zoiets.

"Ik weet niet wat te zeggen."

"Toekomst plannen, blijdschap."

"Dat zou alleen maar rot voor jou zijn, dan doe ik je pijn."

Iets knapte in mij, ik kon het ophoren alsof het vlak naast me gebeurde. Een scheur, een laatste draadje. Zonder na te denken dumpte ik mijn fiets bij het raam en liep het huis binnen. Ik wuifde zijn Wodka Redbull af.

"Nou, je hebt al ervaring."

En dat was de knap. De letterlijke knap. Casper kneep het blikje samen en zette wat er van over bleef op de bijkeuken tafel. Hij zette een stap in mijn richting en ik een stap weg van de zijne.

"Ga geen oude koeien uit de sloot halen. Ga door met leven, zoek een nieuwe jongen. Bouw een toekomst op."

Ik schudde mijn hoofd en liep achterstevoren richting de woonkamer. "Jij mag misschien je eigen leven hebben, maar ik zal dat nooit. Dat heb je van me af gepakt."

Ik kneep mijn lippen samen. Mijn hart klopte in mijn linkerarm. Het was nu of nooit.

"Mijn middelbareschooltijd is een heksenjacht. Ik word nog steeds nageroepen door mensen die ik niet eens ken. Met woorden die ik niet wil weten, Casper! Hoe zou jij het vinden om zo publiekelijk vernederd te worden? Het was te lezen op de tafels en muren. En ik ging naar school, liep daar elke dag en deed alsof het niets was. Ik ben niet bang van je Casper. Als dat het ergste is wat je kan."

Met elke stap vielen er nieuwe zinnen van m'n tong. Ik lachte in me zelf, maar mijn hand trilde. Ik haalde mijn schouders op.

"Laat het zo zijn." zei ik en liep de kamer uit, kokend van woede.

Ik zuchtte diep en liet mijn hand langs de muren van de hal gaan. Met mijn rug naar hem toegekeerd zei ik:

"Oh, en voor volgende keer, haal meteen het bloed van de deurpost af en beetje dekkende concealer voor je meisje, voordat je schoonouders komen. Je wilt geen verkeerde indruk maken, toch?"