Μαθιός - Βασιλική: Μετά την καταιγίδα

Το τέλος...

Θα έβαζε σε εφαρμογή το σχέδιο της τώρα, τώρα που ο Νικηφόρος έλειπε για τις σπουδές του στο Ηράκλειο. Όσο πιο μακριά ήταν τόσο το καλύτερο για εκείνον. Τουλάχιστον όταν επέστρεφε στο χωριό όλα θα είχαν τελειώσει. Άνοιξε το συρτάρι του δωματίου της, ανασήκωσε τον πάκο με τα σεντόνια, και πήρε από τον πάτο το πιστόλι. Το έβαλε στην τσάντα της και με γοργό βήμα κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Έτσι θα τελείωναν λοιπόν... Εκείνος το διάλεξε έτσι...

........................................................................

Τσαπιζε το χωράφι και την σκεφτόταν. Μόνο εκείνη, τίποτα άλλο δεν τον ένοιαζε. Προσπαθούσε να κλείσει γρήγορα τις εκκρεμότητες του, για να παραδοθεί όπως του ζήτησε. Είχε υπερβεί βέβαια την προθεσμία που του είχε δώσει, μα δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να τακτοποιήσει ορισμένα επείγοντα ζητήματα. Και φυσικά όφειλε με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει εκείνη και το Νικηφόρο, φυσικά χωρίς οι ίδιοι να μάθουν ποτέ κάτι. Ήταν βέβαιος ότι ποτέ δεν θα δέχονταν τίποτα από το φονιά. Θα τον μισούσαν, και αυτό θα τον πονούσε μια ζωή, μα τον πόνο αυτό θα απαλυνε το γεγονός ότι, τουλάχιστον, θα ζούσαν, για να τον μισούν. Αν ο Στεφανής ήταν ακόμη ζωντανός, ακόμη και αυτό θα ήταν αμφίβολο. Όσο θα ανέπνεαν οι δύο τους, θα ήταν βέβαιος ότι είχε κάνει το σωστό.

Άξαφνα το βλέμμα του εθωρησε την Βασιλική να έρχεται προς το μέρος του. Τα μάτια της ήταν σκοτεινιασμένα και γεμάτα μίσος. Τρόμαξε. Η όψη της κομμάτιασε ό τι είχε απομείνει όρθιο μέσα του. Τι τραγική που ήταν η ζωή μερικές φορές. Εκείνος τη λάτρευε, για χάρη της έφτασε στο φόνο, για να ζήσει, για να μην πάθει κακό, για να την προστατεύσει, και εκείνη τον μισούσε. Πώς θα ζούσε με αυτό το βάρος;; Πώς θα άντεχε γνωρίζοντας ότι είχε μετατρέψει την αγάπη της σε μίσος;;

Έφτασε κοντά του και τον κοίταξε κατάματα.

"Το παιχνίδι σου τελείωσε! Σχόλασες την οικογένειά μου και εγώ σήμερα, εδώ, θα τελειώσω εσένα! Από μία σφαίρα για κάθε ψέμα σου, για κάθε σφαίρα που έριξες στον άντρα μου, για κάθε μέρα που το παιδί μου έκλαψε εξαιτίας σου. Εδώ είναι το τέρμα για σένα!"

Την είδε να βγάζει από την τσάντα της ένα περίστροφο και με αργές κινήσεις το έστρεψε επάνω του. Τότε μόνο κατάλαβε σε τι σημείο την είχε φέρει. Έπαιρνε εκδίκηση εκείνη για να μην τη γυρέψει ο γιος της. Θα γινόταν και κείνη δολοφόνος. Εκεί την είχε οδηγήσει. Θα κατέστρεφε τη ζωή της, οριστικά και αμετάκλητα, για να προστατεύσει το παιδί της. Μα όχι, αρκετό κακό της είχε κάνει, δεν θα την άφηνε να προκαλέσει και άλλη ζημιά στον εαυτό της. Όχι όσο ζούσε εκείνος. Αφού δεν κατάφερε να την κάνει ευτυχισμένη, θα φρόντισε τουλάχιστον να συνεχίσει τη ζωή της όσο πιο φυσιολογικά μπορούσε μετά από όλα αυτά.

Την πλησίασε με θάρρος και αποφασιστικότητα.

"Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Δώσε μου το όπλο και τα υπόλοιπα θα τα κάνω εγώ."

Έσφιξε το πιστόλι στα δύο της χέρια καθώς τον σημάδευε. Μα τι έκανε τώρα; Προσπαθούσε να την μπερδέψει, αλλά δεν θα τον άφηνε. Δεν θα έπαιζε ξανά το παιχνίδι του.

"Κάνε πίσω! Πίσω είπα! Μη με πλησιάζεις!", ούρλιαξε.

"Αυτό που θες να κάνεις, θα το κάνω εγώ. Μην καταστρέψεις τη ζωή σου, σκέψου το Νικηφόρο..."

"Το παιδί μου δεν θα το ξαναπιάσεις στο στόμα σου! Εσύ μας κατέστρεψες! Εσύ βύθισες τον γιό μου στη θλίψη! Όσο για τη ζωή μου δεκάρα δεν δίνω. Να πάω φυλακή δεν με νοιάζει. Αλλά ο κύκλος αίματος θα κλείσει εδώ! Εσύ τον άνοιξες και εγώ θα τον κλείσω!"

Έβαλε το δάχτυλό της στη σκανδάλη. Δεν θα την έπειθε ό τι κι αν της έλεγε. Είχε πάρει την απόφασή της.

"Περίμενε!", της είπε απελπισμένα.

Έβαλε το χέρι του στην αριστερή πλευρά του παντελονιού του και έβγαλε το όπλο του. Το έστρεψε, ώστε η κάννη να σημαδεύει το κεφάλι του και την κοίταξε ευθεία στα μάτια.

"Κανείς δεν θα τολμήσει να σε πειράξει", της δήλωσε...