Ałł Ør Nøthinğ

All Or Nothing ||75||

Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω τι σκεφτόταν. Ίσως εκείνη την στιγμή να μην μου απάνταγε κι όλας. Αλλά δεν είχε και πολύ σημασία. Γιατί μισό δευτερόλεπτο μετά, το κτήριο άρχισε να καταρρέει.
..................................................................................

Mel's pov

Όταν ήμουν μικρή, είχα μια έντονη φοβία για τον θάνατο. Δεν τον καταλάβαινα. Ακόμη δε τον καταλαβαίνω, αν θέλω να είμαι ειλικρινής. Η ιδέα του να μην έχεις κάποιον πλέον κοντά σου δεν καθόταν καλά με εμένα. Πως μπορεί τη μια στιγμή να τον έχεις δίπλα σου και την άλλη να μην τον έχεις καθόλου? Πως μπορεί τη μια στιγμή να υπάρχει και την άλλη όχι? Και από τη στιγμή που δεν βρίσκεται πλέον μαζί σου, τότε που είναι?

Θεωρίες και θεωρίες, συνωμοσίες, κηρύγματα της εκκλησίας, ισχυρισμοί της επιστήμης, άπειρες εκδοχές του ίδιου πράγματος. Το τι επιλέξει να πιστεύει ο καθένας είναι δική του υπόθεση. Η αλήθεια ωστόσο είναι μια : δε θα μάθουμε ποτέ.

Και έπειτα τι?

Είτε παράδεισος είτε κόλαση, είτε σκορπισμένη στα άστρα είτε αναγεννημένη στην ίδια Γη, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Έχει φύγει.

Φίλος, γνωστός, συγγενείς, εραστής, καλός, κακός, νέος, μεγάλος, ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις και αυτό δημιουργεί τρόμο.

Τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά? Τι θα άλλαζα αν ήξερα το αποτέλεσμα?

Η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για τον θάνατο. Η έκπληξη είναι αυτό που σε χτυπάει πιο δυνατά από όλα. Σαν ένα χαστούκι από την ίδια την ζωή, η οποία σε τιμωρεί επειδή δεν ήσουν προετοιμασμένη. Ένας τρόπος να σε επιπλήξει επειδή πήγες για ύπνο χωρίς να στείλεις "Καληνύχτα", επειδή βιαζόσουν να φύγεις και δεν ανταπέδωσες όπως θα έπρεπε στην αγκαλιά, επειδή ήθελες να πεις "σε αγαπώ" αλλά δείλιασες τελευταία στιγμή, επειδή είχες δεδομένο το γεγονός πως θα τους δεις αύριο, ή μεθαύριο, επειδή είχες την ψευδαίσθηση ότι οι δυστυχίες δεν σε άγγιζαν.

Παρακολούθησα με προσοχή τα τέσσερα παιδιά, καθώς επέστρεφαν πίσω στο εκκλησάκι.

Με τα δάκτυλα μου, προσπάθησα να σκουπίσω τα δάκρυα που μούσκευαν τα μάγουλα μου. Ένιωθα τα μάτια μου ακόμη πρησμένα από το κλάμα της χθεσινής νύχτας. Νόμιζα θα είχαν στερέψει μέχρι τώρα, αλλά από ότι φαίνεται με περίμενε ακόμα ένας χείμαρρος έτοιμος να ξεχυθεί.

Σταμάτησα να προσπαθώ μετά από λίγο, αφήνοντας δύο ακόμη δάκρυα να κυλίσουν αργά πάνω στο αναψοκοκκινισμένο μου δέρμα.