Sabah alarmım sesiyle uyandım. Kendimi zar zor yataktan çıkardım. Üstümü giyinip saçlarımı yandan ördüm. Her zamanki gibi hafif bir makyaj yaptım. ( Bunları yapmadan önce tabiki yüzümü yıkadım.) Yine evde tek başımaydım. Tek başıma kahvaltı yapmak istemiyordum. Ama karnında çok acıkmıştı. Mutfağa gidip süt ısıttım. Annemi dün akşam yaptığı kurabiyelerden yedim. Sütümü içtikten sonra dışarı çıktim. Yolda yürümeye başladım . Arkamdan biri kolunu tuttu. Arkama dönünce kimi göreyim!
-Mert! Senin ne işin var burada?!
-Beni silip atamazsın. Dün beni engellemişsin. Sana bu yaptıklarının hesabını ödetcem!!
Ben ona ne yaptımkı? Altıüstü yazdıklarına cevap vermedim ve engelledim. Bu çocuk galiba tam bir mal!
Hemen kolunu çektim.
-Bana yaptıklarından sonra karşıma geçmiş hesap mı soruyorsun?! Bana dokunma! Buradan defol git!
-Peki sen bilirsin. Ama yine karşına çıkacağım!
Arkasını döndü ve hızlıca uzaklaştı. Gerçekten çok şaşırmıştım. O bana hiç birşey yapamaz. Söylene söylene okula gittim.
Daha ders başlamamıştı. Sıraya oturdum ve olanları düşündüm.
Samet'in beni sarsmasıyla kendime geldim.
-iymisin İnci?
-İyiyim dalmışim.
-Galiba bir sorun var?
-Yook, hayır. Yani şeyy... Of evet var.
-Ne oldu?
-Samet, benim eski sevgilim Mert.. Benimle sırf eğlenmek için sevgili olduğunu öğrendiğimde ondan ayrıldım. Olayın üstünden bayağı zaman geçti. Dün bana seni unutamadım beni affet diye mesaj atmış. Bende engelledim. Bu sabah yolda yürürken karşılaştık. Kolumdan tutup işte beni engelleyemezsin filan dedi. Bende kolunu çektim. Sonrası yine karşına çıkacağim dedi. İşte böyle.
-Peki ben bu durumda ne yapayım? Sen de ondan korkma ben sana yardım ederim.
Gözlerinin içine baktım. Mavi gözleri parlıyordu.
-Teşekkür ederim.
Aslında benim aklıma Mert'ten kurgulamak için bir fikir geliyordu. Ama belki Samet yapmak istemezdi. Yinede her fırsatı denemeliydim.
-Samet, aslında benim aklıma bir fikir geliyor. Ama kabul edermisin bilemem.
-Niye etmeyim? Sen söyle.
-Birkaç günlüğüne sevgilim olurmusun?
Öyle birşey söylemiştimki sanki ona çıkma teklifi ediyordum. Hemen düzelttim.
-Yani Mert'i kandırmak için rol yapacağız.
-Yok anladım. Tabiki olurum.
Mutlu olmuştum. Beraber bahçeye indik. Mert'in okula gelmesinden korkuyordum. Bir banka oturduk.
Aslında gerçek sevgilim de olsa fena olmazdı. Çünkü ben onu seviyorum.
-Sevgilin varmı?
Hiç böyle bir soru beklemiyordum.
-Sen varsın ya.
İkimizde güldük.
-Peki senin?
-Yoktu bugün oldu.
İçimden bir ses galiba bu çocuk senden hoşlanıyor diyordu. Umarım öyledir. Sanki bana bakarken gözlerinin içi parıldıyordu.
- İnci, okulda da rol yapacakmıyız?
-Bilmem buraya filan gelirse..
-Peki.
Biraz daha oturduktan sonra zil çaldı. Derse girdik. Hoca sınıfa girdi. Yanında bir çocuk vardı.
-Evet çocuklar. Bu Efe. Sizin yeni sınıf arkadaşınız. Efe İnci'nin yanı boş oraya oturabilirsin.
Efe yanıma oturdu. Allah'ım ya ben tek başıma oturmayı seviyorum ama! Neyse artık kalk diyemem. Hoca sınıf defterini doldurmaya başladı. Efe elini bana uzatarak.
-Selam. Ben Efe.
Oo sandığından aceleci çıkmıştı. Ben onun yerinde olsam çıtımı bile çıkarmazdım.
-Selam. Ben inci.
Elini sıktım. Arkama dönüp Samet'e baktım. Efe'ye çok pis bakıyordu. Off.. Galiba işler karışacaktı.
Arkadaşlar, bu bölümde sanırım biraz saçmaladım. Kötü olan yerleri söyleyin. İleriki bölümlerde ne olabileceği hakkında bilginiz varsa yorum olarak atabilirsiniz :))))
