My Haunted Memories

[6] The Broken Hearts

Nabigla si Bryan sa sambit ni Sophie…

“hah?, ahh oo naman.. bihira lang naman kase , busy din” (sabay kamot sa ulo) …
“ganun ba..” napangiti lang si Sophie at sabay yuko, matapos titigan si Bryan.

“alam mo nakakatakot ka na ahh.” Sabay tawa ang binata.
“ahh”
“joke lang yun…, so san na ba tayu… “putol nito “alam mo kase,iniisip ko kase sa kasal natin…”

(song) [DARE TO BELIEVE :BOYCE AVENUE]

*It's feelin' like the time's run out
But the hour glass just flipped itself over again
The sun is slowly sinking down
But on the other side a new day awaits to begin*

“Bryan… may isa pa akong gustong sabihin saiyo…”at this time seryoso si Sophie, humugot ng lakas para sabihing…

“… B-Bryan.. I’m sorry, hinde ko na kaya itong ipapagpatuloy , ‘tong relasyon..”binigay ang sing sing at sabay iwas ng tingin.

Natulala si Bryan…”b-abakit?! … hinde totoo yan diba? mahal kita Sophie..okay naman tayo di ba???, ano bang problema?!, sabihin mo aayusin…”

“wala na , im so sorry, hinde mo alam ang nangyayare, I can’t explain, may mga bagay na dapat ko pang ayusin sa sarili ko…”

*If you dare to believe in life
You might realize that there's no time for talkin'
Or just wait around while the innocent die*

“Sophie… please!, don’t do this to me!” makaawa na mahinahon ni Bryan, sabay hawak sa kamay ng dalaga ng mahigpit. *just look in my eyes* sa isip pa ni Bryan.
Pero hinde na muli tumingin si Sophie. Sa halip pumiglas ito, upang bitawan siya.

(CHORUS)
No more, we're gonna lose everything
If we believe all the lies
I may fall but I swear that I'll help you believe

No more, this one's runnin' on empty
And there's no reason why
You may fall but I know that you'll help me believe

“I’m sorry, Bryan…” sabay umalis ang dalaga…
Hinde makapaniwala si Bryan, na iniwan siya ng kanyang minamahal , tulala, at luhaan.

SAMANTALA:

Naglalakad mag isa ang dalaga dahan dahan, at iniisip parin ang nangyari kanina.
*Masyado ba akong marahas* ani nito sa isip na halong guilty.
“okay lang iyun, tama lang ang ginawa ko… hinde ko dapat pinatagal tama lang ang sinabi ko sa kanya…” ani nito sa sarili.

Napahinto siya at tumingin siya sa kalangitan. – makulimlim at tila magbubuhos nanaman ng malakas na ulan, at na sagi sa isip niya na buwan na pala ng tag ulan.

Naisip niya rin dahil sa mga nangyayari sa kanya, nakalimutan niya na ang mga taong nag mamalasakit – pero wala siyang magawa, siguro makasarili siya sinosolo niya ang mga problema ngunit, kailangan lalo na wala nang makakatulong sa kanya, isa pa ayaw niya din magalala ang auntie niya.

Kahit pa umagang iyun ay madilim dahil sa makakapal na ulap. Parang takip silim na. habang nag iisa ang dalaga. Nakabistidang kulay rosas, long sleeve, naka doll shoes. Black long Wavy hair,siya napaka simple, ngunit litaw parin ang kanyang kagandahan sa kabila ng tila malungkot na panahong iyun.
Kasama din ang kanyang nararamdaman.

Maya maya lang bumuhos na nga ang malakas na ulan. Napatakbo siya para sumilong. Sa isang inabandonang gusali siya ay napadpad mag isa. At kumonti na rin ang mga taong nakakasabay niya dahil sa ulan. Nagtatakbo sila.