Kaderin Gözyaşları _ Cin Bebek(Seri1)Watty2021

Bölüm:6 "Gerçekler"

Merhaba arkadaşlar yeni bölümle karşınızdayım, uzun bir aranın ardından yeniden yazma kararı aldım. Umarım desteklerinizi benden esirgemez ve herhangi hikayeyle ilgili düşüncelerinizi bana mesaj yoluyla iletirsiniz..
Şimdiden destek olup olmayanlara şükranlarımı sunuyor sizleri bölümle baş başa bırakıyorum.

İyi okumalar...(:
______________________________________

"Bir çiçeğe su vermediler ki açılsın...
Bir insana dini öğretmediler cennette çiçek olup açsın!"

(Uykusuz_geceler33)

Hayat bazen karanlığa sürükler inasanı bazen de aydınlığa. Bazen acıya yakıştırır insanı bazen mutluluğa ama illaki birşeyle sınar insanı bazen o aydınlıkta bile karanlık görürsün herşeyi o karanlıkta da aydınlığı...

Hayatta hep dik bir şekilde yürümek istersin hayatının yıllarını. Ama bir kere mutluluğu getiren hayat bir çok üzüntüylede başımızı eğdiriyor hep. Kınarsın bu hayatı ama bilemezsin ki kınadığın hayat seni gerçek insanlarla gerçek bu dünyanın yaşantısıyla yüzleştiriyor.

Belki bu çok ağır gelir sana ama bilmezsin ki mecbursun bu dünyada bu imtihanla yaşmaya.
Yıkılırsın,kırılırsın belkide çok yaralanırsın ama ölmezsin çünkü ölmekten beter olursun...
Belki de bu yaşadıklarımızı hakketmişte olabiliriz çünkü bizler Allaha sığınacağımıza hep şeytana sığındık!
Çünkü biz insanlar aydınlığa sığınacağımıza hep karanlıkta kaldık!..

Çünkü bizler ölmeyi hep unuttuk...

Yüzüm bembeyaz kesilmişti sanki, ellerim titriyor ayaklarım dermanı kalmamış gibi isyan bayraklarını çekiyordu. Ne geri adım atabiliyor nede hareket edebiliyordum donmuş gibiydim. Karşımdaki insan olmadığını artık anladığım varlığın yüzü korkunç bir hal almaya başlarken ben çığlık atmak istiyordum ama sanki kendimde o gücü bulamıyor gibiydim.

Gri renge dönmüş yüzü, simsiyah gözleri kurumuş dallara benzeyen bedeniyle oldukça korkunç görünen bu varlık karşısında korkudan konuşamıyordum .

"Çık o bahçeden hemen Esila!"
Yılan tıslamasına benzer sesi ve emir içeren konuşması ile kendime gelmeye çalışarak geri geri gitmeye başladım.

Her geri doğru adımımda bana bir adım daha yaklaşıyordu. En son bahçenin duvarına yaklaşmasıyla yüzünü buruşturup duvardan uzaklaşması bir oldu. Ben hala olayın şokundan çıkamazken o ise sinirle ibranice olduğunu düşündüğüm bir dille bağırıp birşeyler söylemeye başladı.

"Ölümün benim elimden olacak Esila,ister kaç ister kaçma gün gelecek bana acılar içinde yalvaracaksın!"

Benden ne istiyordu bu mahlukat hala anlamış değildim. Ben ona ne yapmıştım ki bana bulaşıyordu? Böyle şeylere inanmazken bile şuan da gördüklerim karşısında ne tepki vereceğimi bile bilmiyordum. Sadece Korkuyordum, hemde çok...

"Uzak dur benden ben sana birşey yapmadım!" Kekeleyen sesime engel olamamıştım. Konuşmamı nasıl yaptığımın farkında bile değildim. Tek farkında olduğum şey bu cinin bu bahçeye bazı sebeplerden ötürü girememesiydi ve açıkçası bu azda olsa içimi rahatlatıyordu. En azından ben bu bahçeden çıkmadan bana yaklaşması olanaksız gibi görünüyordu.