Twenty Sixth Hour | Jin × Kook | Completed

1st Hour

Jungkook's POV

හැමදාම වගේ අදත් ටීචර් උගන්නපු බොරුව පෙන්නන්න ගිහින් මාව ක්ලාස් එකෙන් එලියට දැම්මා.එයා උගන්නන්නේ වැරදියට කියලා මම කොච්චර කිව්වත් එයාට තේරෙන්නේ නෑ. ඕනේ පොඩි ළමයෙක්ට තේරුම ගන්න පුලුවන් එයා උගන්නපු ගාණ ඒ විදිහට හදන්න බෑ කියලා. ඒත් මගේ ක්ලාස් එකේ ඉන්න මෝඩ ළමයි ඒක තේරුම් ගන්නෙ නෑ. ඇත්තටම මෝඩයි ඒ අතින්.

මම එලියේ කරන්න දෙයක් නැති හන්දා ලයිබ්‍රි එකට ආවා. හැමදාම මැත්ස් පීරියඩ් එකේදි මම එලියේ, සයන්ස් පීරියඩ් එකේදි  මට කට අරින්න තහනම්. කොරියන් භාශාව පිරීයඩ් එකේදි මම නිදි. පී.ටී. පීරියඩ් එකේදි මම ලයිබ්‍රි එකේ. ඊස්තටික් පීරියඩ් එකේදි මම කැන්ටින් එකේ.  කට වහගෙන හරි මට සයන්ස් පිරීයඩ් එකේ ක්ලාස් එකේ ඉන්න දෙන එක ගැන මම සයන්ස් ටීචර් ජිමින්ට ගොඩක් ස්තූතිවන්ත වෙනවා.

මම ජියොන් ජන්ග්කුක්. ලෝක ප්‍රසිද්ධ විද්‍යාඥ ජියොන් යුන්ගිගෙයි , ලෝක ප්‍රසිද්ධ ගායක ජියොන් හෝසොක්ගෙයි එකම දරුවා ජියොන් ජන්ග්කුක්. පපායි අප්පායි ලෝක ප්‍රසිද්ධ මිනිස්සු වෙනකොට මම ස්කූල් එක ඇතුලේ ප්‍රසිද්ධ උනා 'හැමදාම එලියේ ඉන්න ළමයා' විදිහට. අප්පට වත්, පපාටවත්  ස්කූල් එකෙන් කොච්චර මගේ ගැන කිව්වත් ගනන් ගන්නෙ නැති හන්දා ස්කූල් එකේ අයත් මම එහේ මෙහෙ කරක් ගැහුවට ගනන් ගත්තේ නෑ. එයාලා දන්නව අනිවාර්‍යෙන්ම මාව එලියට දාලා ඇති කියලා.

මම ලයිබ්‍රි එකට ඇවිල්ලා ෆිසික්ස්  සෙක්ශන් එකට ගිහින් අලුත් පොත් හෙව්වා. ස්කූල් එකට ආව දවසේ ඉදන්ම ක්ලාස් එකෙන් එලියට දානකොට මම ලයිබ්‍රි එකට ඇවිල්ලා කරන එකම දේ ෆිසික්ස් පොත් හොයාගෙන කියවන එක හන්දා මම දැන් හැම පොතම වගේ දෙවනි පාරටත් කියවලා ඉවර කරලා තිබ්බේ. කෙමිස්ට්‍රි සෙක්ශන් එකට අත තියන්න ගියත් මගේ කකුල් හැමදාම යන්නේ ෆිසික්ස් වලට විතරයි. ඒ හන්දා ඒක කවදාවත් කෙරෙන්නේ නැති වැඩක් උනා.

අන්තිම පීරියඩ්ස් දෙකම මැත්ස් තිබ්බ හන්දා මම අන්තිම දෙකම ලයිබ්‍රි එකට වෙලා ඉදලා ස්කූල් ඉවර වෙන බෙල් එක වැදුනට පස්සේ ක්ලාස් එකට ගිහින් බෑග් එක ගත්තා. මගේ මොලේ වැඩියි කියලා කවදාවත් ළමයි මාත් එක්ක වැඩි යාලුකමක් තිබ්බේ නෑ. වැඩි යාලුකමක් නෙවෙයි මාත් එක්ක වචනයක් වත් කතා කරේ නෑ.

මාත් ඒකට ගොඩක් කැමති උනා. කච කච ගාලා හැමවෙලේම කියවන අය මට පේන්න බෑ. මම පොඩ්ඩක්වත් ආස නෑ එයාලට. ඉතින් කවුරුත් කතා කරන්නේ නැති ජීවිතේට මම ගොඩක් ආස කරා. මොකද මම හොයන නිදහස මට ඒකෙන් හම්බුන නිසා. ..

බෑග් එක අරගෙන ගේට් එකෙන් එලියට එනකොට හැමදාම වගේ ඩ්‍රයිවර් යොන්දෝ කාර් එක අරන් ඇවිල්ලා තිබ්බා. මම නැග්ගට පස්සේ එයා දොර වහලා අනිත් පැත්තෙන් ඩ්‍රයිවින් ශීට් එකට නැගලා කාර් එක එලවන්න කලින් හැමදාම අහන ප්‍රශ්නේ මගෙන් ඇහුවා..

"යන්ග් මාස්ටර්ට වෙන කොහේ හරි යන්න තියනවද  ? "

"නෑ."

මම දන්නෙ නෑ ඇයි කියලා හැමදාම මගේ උත්තරේ නෑ කියන එක උනත් ඩ්‍රයිවර් යොන්දෝ මගෙන් ඕක ඇහුවා. හැමදාම කියන්නේ දැන් අවුරුදු පහයි මාස 3යි දවස් 24ක් හරියටම එයා ඕක මගෙන් අහනවා.

ගෙදර ආවට පස්සේ මම කාමරේට ඇවිල්ලා වොශ් එකක දාගෙන කන්න ආවා. මම දන්නේ නෑ අපේ ගෙදර තුන් දෙනෙක් ඉන්නකොට දාසය දෙනෙක්ට වාඩි වෙන්න පුලුවන් තරම් ලොකු කෑම මේසයක් තියෙන්නේ කියලා.  ඇත්තටම එක පුටුවකුයි පොඩි මේසෙකුයි තිබ්බ නම් ඇති හොදටම.

පපා කෑම ගන්නේ එයාගේ ලැබ් එකේ. වතුර කියලා මොන මොන කෙමිකල්ස් බොනවද දන්නේ නෑ. එතකොට අප්පා. එයා කන්නේ නෑ. මොන වෙලාවේ ඇහුවත් එයා කියන්නේ ඩයට්, ඩයට්, ඩයට්. මම දන්නේ නෑ අප්පා නොකා නොබී කොහොම ජීවත් වෙනවද කියලා. මට විතරක් කන්න ඇත්තටම මේසයක් , පුටුවක් විතරක් තිබ්බ නම් හොදටම මට ඇති.

කෑම මේසේ පිරිලා තියන කෑම ගොඩ දිහා බලාගෙන මම කල්පනා කරේ ලගම තියන ඩිශ් වලින් මොන කෑමද තෝරගන්නේ කියලා. කෙලවරේම තියන ඩිශ් එකට යන්න මට පුටුවෙන් නැගිටින්න වෙනවා. ඒ තරමට මේසේ පිරිලා කෑම තිබ්බා  ඒත් මම හැමදාම කරන්නේ ලගම තියන ඩිශ් එකක් අරගෙන ඒකෙන් කෑම පොඩ්ඩක් කන එක විතරයි.

කෑම කාලා ඉවර වෙලා මම ඊයේ ඕඩර් කරපු පොත් ටික අරගෙන  ඇදට වැටුනේ ඒ ටික කියවලා ඉවර කරනවා කියලා හිතාගෙන.රෑ වෙනකන්ම මම කරේ ඇදට වෙලා පොත් කියවපු එක.