මම උදේ නැගිටිනකොට කිම් සොක්ජින්ව මුලින්ම දැක්කේ..දවසම ඉවරයි කියලා හිතාගෙන මම එයාට කතා කරන්නේ වත් නැතිව බාත් රූම් එකට යනකොට මට ඇහුනා එයා ගුඩ් මෝනින් කියනවා. ඒත් මම ඒක ඇහුනේ නෑ වගේ බාත් රූම් එකට ඇවිල්ලා දොර වහගත්තා.
බ්‍රශ් කරලා මගේ උදේ වැඩ ටික ඉවර කරගෙන එලියට එනකොට එයා ටවල් එකත් අරගෙන බාත් රූම් එකට යන්න ආවා.මම එයාව ගනන් ගන්නේ නැතුවම ටව්ල් එක ඇද උඩට වීසි කරලා ඇදුමක් අරගෙන ඇදගන්න හදනකොට එයා බාත් රූම් එකෙන් ඔලුව එලියට දාලා මට කතා කරා.
"ජන්ග්කුකී.මම එනකන් කන්න යන්න එපා. මාත් එක්ක යමු. "
මම එයාව ගනන් ගන්නේ නැතුවම ඉක්මනට ඇදගෙන බෑග් එක අරගෙන එලියට ආවේ එයා මට කැෆටේරියා එකේදිත් වද දෙන්න ආවොත් මම මොනවා කරයිද කියලා මට විශ්වාසයක් නැති හන්දා..
ඒත් මගේ දෛවය එච්චර හොද නෑ. මම වාඩි වෙනකොටම එයත් ඇවිල්ලා මගේ එහා පැත්තෙන් වාඩි උනා. මම දන්නේ නෑ එයා කොහොම මෙච්චර ඉක්මනට ආවද කියලා ඒත් එයා කන ගමනුත් කරේ මාව පුලුවන් තරම් කේන්ති ගස්සපු එක.
"අපේ ඔම්මා කියන්නේ මේවා කන්න හොද නෑ කියලා..මොකද මේවට ඇගේ ෆැට් එක වැඩි වෙනවලු...."
කිම් සොක්ජින් කියවනකොට මට මතක් උනේ අප්පාව. අප්පාත් ඔය වගේම කන කෑම කනකොට කෑම එකට දාහක් දේවල් කියවනවා. ඒත් මායි පපයි ඒ එකක් වත් ගනන් ගන්නේ නැතුව අතට අහු වෙන දෙයක් බඩට දාගන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ.
පපා, අප්පා ගැන මතක් උනොත් මට දුක හිතෙයි කියලා හිතුනට මට දුක හිතුනේ නෑ. එයාලගෙන් ඈත් වෙලා ඉන්න ජීවිතේ මම හිතපු තරම් අමාරු ජීවිතයක් උනේ නෑ. අඩුම තරමේ කිම් සොක්ජින් කියනකන් එයාලා ගැන මට මතකයක් ආවෙම නෑ
එයාලා ගැන මතක මට වද දුන්නේ නැති උනාට කිම් සොක්ජින් යන යන තැන මගේ පස්සෙන් ඇවිල්ලා මට වද දුන්නා. කැෆටේරියා එකේ ඉන්න වෙලාවේ එයා කොච්චර කියෙව්වත් මම ඇහෙන්නෙ නෑ වගේ හිටියට , ලෙක්චර් හෝල් එක ඇතුලේ මට එහෙම ඉවසන්න පුලුවන් උනේ නෑ..
ලොකු ඉන්ඩක්ශන් පෝග්‍රැම් එකක් තිබ්බේ නෑ. ප්‍රොෆෙස එයාගේ නම කිව්වා ඊට පස්සේ පොත පෙරලගන්න කියලා උගන්නගෙන උගන්නගෙන ගියා. භෞතික විද්‍යාවේ මූලික මූලධර්ම ටික අපි ස්කූල් එකෙන් ඉගෙන ගෙන ඇත්තේ කියලා හිතලා එයා 106 වෙනි පිටුවේ ඉදන් ඉස්සරහට පලවෙනි දවසේ පටන් ගත්තා.
"ඔයා දන්නවද මේ ලෙක්චරර් තමයි මෙහෙට අඩු වයසෙන්ම ඇවිල්ලා තියන කෙනා. එයා ඒ දවස් වල එයාගේ හොස්ටල් රූම් එකෙන් එලියට යන්නේ නැතුව පාඩම්-"
".කට වහගන්නවද ?"
ටික වෙලාවක් මට ලෙක්චර් එක අහගෙන ඉන්න පුලුවන් උනාට කිම් සොක්ජින් ආයෙමත් මට වද දෙන්න පටන් ගත්තා. මුලු ලෙක්චර් හෝල් එකම නිශ්ශබ්දව ඉන්නකොට කතා කරේ ප්‍රොෆෙස සර් යි, කිම් සොක්ජිනුයි විතරයි.
"ඔයා දන්නවද ජනග්කුකී අද හවස ලෙක්චර් එක තියෙන්නේ..-"
"කට වහගෙන ඉන්නවද. ඔයා මට ඔය දේවල් කියන්න ඕනේ නෑ මම ඔය හැමදේම තමුන්ට වඩා හොදට දන්නවා."
මුල ටික මම හෙමින් කිව්වට අන්තිම ටික මම හයියෙන් කියලා කියලා මට තේරුනේ මුලු හෝල් එකම මගේ දිහා බලන් හිටපු හන්දා. හෝල් එක විතරක් නෙවෙයි ප්‍රොෆෙසත් මගේ දිහා කට ඇරගෙන බලාගෙන හිටියා.
"නැගිටිමු බලන්න මම කියලා දෙන්න ඕනෙ නැති ඒත් හැමදේම දන්න කෙනා!"
ප්‍රොෆෙස මට නැගිටින්න කියනකොට මට තේරුනා මම ඉවරයි කියලා. දෙවනි පාර නැගිටින්න කියන්නද කොහෙද එයා කට අරිනකොට මම ඉක්මනට ශීට් එකෙන් නැගිටුනා.
"ඔය පොඩි ප්‍රොෆෙසර්ගෙ නම කියමු බලන්න. "
"ජියොන් ජන්ග්කුක්."
"ඇහෙන්නේ නෑ. හයියෙන් කියමු බලන්න."
"ජියොන් ජන්ග්කුක්."
"ඕහ්.ජියොන් ජන්ග්කුක්. මුලු කොලේජ් එකම කතා කරන්නේ ඔයා ගැන. ජියොන් යුන්ගිගේ පුතා අඩු වයසෙන් කොලේජ් යන එක ගැන ටීවී එකේ විතරයි මම හිතන්නේ යන්නේ නැත්තේ... ඉතින් ජියොන් ජන්ග්කුක්. කියන්න බලන්න මම කියන්න ඕනේ නැති ඒත් ඔයා දන්න දේවල් මොනවද කියලා. "
මුලු හෝල් එකම මට හිනා වෙනවා ඇති කියලා හිතුන හන්දා මම බිම බලාගත්තා. මට ඇත්තටම ලැජ්ජා හිතුනා ප්‍රොෆෙස කිව්ව දේවල් වලට. මම උත්තරයක් දෙන්නේ නැති හන්ද්ද කොහෙද ප්‍රොෆෙස ආයේ මට කතා කරා.
"මාස්ටර් ජියොන්. ඔයා දක්ශ හන්දා තමයි මේ කොලේජ් එකට ඔයාට වයස 17ක් වගේ පොඩි කාලෙකින් එන්න හම්බුනේ. ඒත් ඔයාගේ දක්ශතාවයෙන් වැඩක් නෑ ඔයා ඔය වගේ ඔලුව උදුම්මගෙන ඉන්නවා නම්.... මොකද ඔයා වගේම දක්ශ ළමයි ටිකක් මෙතන ඉන්නේ. ඔයා එක පාරක් තරග කරලා බලන්න කොච්චර ලොකු තරගයක්ද මෙතන තියෙන්නේ කියලා. එතකොට ඔයාගේ තාත්තා ලෝක ප්‍රසිද්ධ විද්‍යාඥයෙක් උනාට වැඩක් නෑ ඔයා මෙතන මෝඩයෙක් වගේ වැඩ කරනවා නම්... ඒ නිසා ලොකුකම් පෙන්නන්නේ නැතුව කට වහගෙන වාඩි වෙලා මම උගන්නන දේවල් ඉගෙන ගන්න "
YOU ARE READING
Twenty Sixth Hour | Jin × Kook | Completed
Fanfictionජිනී 'විසි හය වෙනි පැය' ගැන කියනකොට මගේ හිතට ලොකු සතුටක් ආවා. මම ජිනීට අයි ලව් යූ කියන හැමවෙලේම එයා මට කවදාවත් හරි උත්තරයක් දුන්නේ නෑ. එයා හැමදාම කිව්වේ 'විසි හය වෙනි පැයේදි' මට උත්තරයක් දෙන්නම් කියලා. අද අන්තිමට එයාගේ 'විසි හය වෙනි පැය'...
