Twenty Sixth Hour | Jin × Kook | Completed

8th Hour

එදා උන සිද්දියත් එක්ක මම කිම් සොක්ජින්ට හොදටම බැන්නා. බනින්න පුලුවන් නරකම විදිහට බැන්නත් එයා මට වද දෙන එක නැවැත්තුවේ නෑ. එදා දවසට පොඩ්ඩක් මාත් එක්ක කතා කරන එක අඩු කරාට රෑ ආයේ එයාගේ කච කචය පටන් ගත්තා.

මොන හේතුවකටද මන්දා එයා මගේ පස්සෙන්ම ඇවිල්ලා මට වද දුන්නා. වෙන අය එක්ක කතාවට ගියේ නැති උනාට එයා මගේ පස්සෙන් කියව කියව දිගටම වද දිදී හිටියා. කොලේජ් ආවම මට මෙච්චර වද විදින්න වෙනවා කියලා මම දන්නවා නම් කොලේජ් එන්නේ නැතුව වැරදියට උගන්නන මැත්ස් ටීචට් කියන දේවල් අහගෙන ඒ ස්කූල් එකටම වෙලා ඉන්නවා. ඒ තරමට කිම් සොක්ජින් මට වද දුන්නා.

කිම් සොක්ජින් මගේ අනිත් පැත්ත. එයා ආසයි ඊස්තටික් සබ්ජෙක්ට්ස් වලට ඒත් මට ඊස්තටික් පේන්න බෑ. එයා ආසයි ගොඩක් මිනිස්සු එක්ක කතා බහ කරන්න ඒත් මම පොඩ්ඩක්වත් ආස නෑ. එයා හරිම ෆෝවර්ඩ් ඒත් මම ඇන්ටිසෝශල්. එයා හරිම පිලිවෙලට වැඩ කරනවා ඒත් මගේ පොත් පත් තැන් තැන් වල. එයා දවසට පැය ගාණක් ගෙදර අයට කතා කරනවා ඒත් මම .... මම මේ වෙනකන් එක දවසක් කතා කරලා නෑ.

සම්පූර්ණයෙන්ම මගේ අනිත් පැත්ත එයා.

මේ යන්නේ මම එයත් එක්ක ඉන්න 28 වෙනි දවසේ 7 වෙනි පැයේ 26 වෙනි විනාඩිය. මෙච්චර දවස් මම එයාව මරන්නේ නැතුව ඉන්නවා කියන එකත් මට ලොකු පුදුමයක් වගේ දැනුනේ. මොන දේ උනත්, කොච්චර බැන්නත් කිම් සොක්ජින් මගෙ පස්සෙන් කියව කියව ඇවිදින එක නතර කරේ නෑ.

පෙරේදා තිබ්බ අසයිමන්ට් එකේ අද ළකුනු දෙන හන්දා මම ඉස්සරහා ශීට් එකකින් වාඩි උනේ ලකුණු අඩු නම් ප්‍රොෆෙස බැන්නොත් පිටිපස්සේ ඉන්න අයටත් මට බනිනවා ඇහෙයි කියලා හිතලා. ස්කූල් වලට වඩා කොලේජ් එකේ වැඩ ගොඩක් අමාරු උනා. ඒ ඔක්කොටම වඩා අමාරු උනේ කිම් සොක්ජින් හැමවෙලේම උගන්නන වෙලාවටත් මාත් එක්ක කියවන්න පටන් ගත්ත එක. මට ඒ වදෙන් බේරෙන්න කිසිම දෙයක් කරන්න බැරි උනා. නෑ. නම කරපු කිසිම දේකට කිම් සොක්ජින්ව නවත්තන්න බැරි උනා.

"ජියොන් ජන්ග්කුක්. ලකුණු 27යි. මට පේන්නේ ජියොන් ජන්ග්කුක් මට වඩා දේවල් දන්නවා කිව්වට ඒවා එක්සෑම් වලට හරියන්නේ නෑ වගේ."

ප්‍රොෆෙස නෝක්කාඩුවට මට ලකුණු කියලා මගේ පේපර් එක දුන්නම මට හිතාගන්න බැරි උනා මගේ ලකුණු ගැන. 200න් 27යි. මගේ ජීවිතේට මම 100 න් බලන පේපර්ස් වල 95ට වඩා අඩුවෙන් අරන් තිබ්බේ නෑ. ඒත් කොලේජ් පේපර් එකට 27ක් තියනකොට මට මගේ ගැනම කේන්තියක් ආවා. 

ඒත් මම කේන්තිය පිට කරන්න තෝරගත්තේ කිම් සොක්ජින්ව..

මම අපේ රූම් එකට ඇවිල්ලා බෑග් එක මේසේ උඩින් තියන්න යනකොට මම දැක්කා මේසේ උඩ තිබ්බ කිම් සොක්ජින්ගේ අසයිම්නට් එක.200න් 187යි. මම මෙච්චර පාඩම් කරලත් 27ක් ගන්නකොට එයා එච්චර ලකුනු ගන්න එයාට මොන තරම් මොලයක් ඇතිද කියලා මම කල්පනා කරා. ඒත් මගේ කල්පනාව බිදින්න පුලුවන් උනා බාත් රූම් එකේ ඉදන් එලියට ආව එයාට.

"ජන්ග්කුකි. ඔයා ආවද? කොහොමද අද අන්තිම ලෙක්චර්ස්. මට ඔලුව රිදුන හන්දා මම කලින් ආවා. සොරි කුකී ඔයාට කියනන් බැර්----"

"නවත්තගන්නවද ?  තමුන්ගේ ඔය විකාරේ නවත්තගන්නවද ? මම කවුරු කියලා හිතාගෙනද මගේ පස්සෙන් ඇවිල්ලා වද දෙන්නේ.? තමුන් මට මහ වදයක්. මගේ ජීවිතේට මම ලකුණු 95ට වඩා අඩුවෙන් අරන් නෑ..ඒත් පලවෙනි පාරට ලකුණු 27ක් ගත්තා..ඒකත් 200න්..ඒ ඔක්කොම තමුන් හන්දා. තමුන් මට උගන්නන වෙලාවේ  ඇවිල්ලා වද දෙන හන්දා. මට පාඩම් කරන්න නෑ, ඉගෙන ගන්න නෑ, නිදාගන්න නෑ, කන්න නෑ හැම වෙලේම තමුන් ඇවිත් මට හොදටම වද දුන්නා. ඒකයි මගේ ලකුණු අඩු. මගේ ස්ටඩීස් වලට කරදර කරලා තමුන් අන්තිමට තමුන්ගේ වැඩේ කරගෙන. මට වද දෙන්න එපා..මගේ ජීවිතේට තමුන් සාපයක්..යනවා යන්න මගේ ජීවිතෙන්."

කිම් සොක්ජින්ගේ ඇස් වල මම මාවම දැක්කා..ඒ එයාගේ කදුලු වලින්. එයා ඇස් වල කදුලු පුරවගෙන මගේ දිහා බලන් හිටියා. මට පුලුවන් උනා පලවෙනි පාරට එයාගේ කට වහන්න. එයාගේ කට වහන්න ලේසිම ක්‍රමය මේක කියලා මම කලින්ම දැනගත්තා නම් මෙච්චර දවස් අපරාදේ කරන්නේ නෑ කියලා මගේ හිත කිව්වා.

ඇස් වල කදුලු පුරවගෙන හිටපු කිම් සොක්ජින්ගේ ඇස් වලින් කදුලු වැටුනා. ඔව්. එයා ඇඩුවා. මගේ මූණ දිහා බලාගෙනම එයා කදුලු වලට වැටෙන්න දීලා එක පාරටම රූම් එකෙන් එලියට දුවගෙන ගියා. එයා ආයේ ඇවිල්ලා කතා කරයි කියලා හිතුවට එයා ආවේ නෑ. මම පැය 3ක් විතර බලන් හිටියත් එයා ආවේ නෑ.

මම ඇත්තටම කේන්තියෙන් හිටියට එයා අඩපු හන්දද මන්දා මගේ හිතේ අමුතු දුකක් තිබ්බා. මට එයාව අඩවන්න ඕනේ උනේ නෑ  ඒත් මට එයාට බනින්න ඕනේ උනා. පැයක්, දෙකක් තුනක්.... නෑ. රෑ 12.00 උනාට පස්සේවත් කිම් සොක්ජින් ආයේ රූම් එකට ආවේ නෑ.