Catch Me Babe

Cali

Chapter 44
Eula

It was past three years ago when I remember the heartaches, failures, and being alone. I didn't know that mayroon palang isang lugar here in this world that can heal all those aches I've felt.

I still remember when we were already at the airport, ready to attend our flight pero I was in doubt. I assume that he would ran over me and make me stay but there's the thought again that he will never come back because he's the one who leave me. I can't go all martyr, sometimes I just have to stop caring. Para rin naman sa ikabubuti ko.

We already arrive in Cali and there was Enrico, waiting for us dahil he insisted na siya ang susundo saamin ni Mama.

I wander my eyes sa palagid, I know, this isn't the same with the country I used to live. Lahat bago sa paningin ko, somehow, I felt relieve, I know I'm taking the right path, this isn't about love anymore, iniwan ko na ang love sa maynila and this is all about my journey. I just have to care for myself every once in a while.

"Tara na?" It was Enrico who was smiling from ear to ear.

"Tara." Maikling sagot ko at kinuha na niya ang bagahe ko at nilagay sa kotse niya.

We drove safely papunta sa apartment ni Mama, lahat ng dadaanan namin ay napapalingon ako, nasa ibang lugar na talaga ako.

We stopped sa isang mataas na bricks apartment. Sinalubong rin kami ng dalawang kaibigan ni Mama who happend to be our neighbors.

Binuhat ni Enrico ang dala dalang maleta ko at ipinasok sa loob ng aparment, I don't know but I remained silent kahit nung nasa sasakyan palang kami. Siguro dahil namamahay pa ako.

"Thank you, Hijo sa pagsundo saamin." Masayang saad ni Mama at tinapik ang balikat ni Enrico.

He smiled and said, "no worries, Tita. Just call me if you need something nasa kabilang apartment lang ako."

Wait, what?! Kabilang apartment? Anong kalokohan ang pinagsasabi ng lalaking 'to.

"Diba nakatira ka lang malapit dito?" Nagtatakang tanong ni Mama.

"Uhm, yes po. Pero I decided na lumipat po para may makakasama rin si Eula dito." Pormal niyang sagot. Napangiti si Mama at parang nagustohan ang sagot ni Enrico.

"Ohsiya, maiwan ko muna kayo at aayusin ko lang itong mga gamit namin." Ani ni Mama at pumunta na sa kwarto.

Naiwan kami ni Enrico sa sala ng apartment yet I still remain silent.

"Ang tahimik mo, ah." He said.

"Namamahay lang."

"Ah," aniya at tumango,"anyway tawagan mo lang ako pag may kailangan ka, ah? You know, I'm always here for you." He said and I smile.

Yes, maybe. Siguro, Enrico is the one I can say na siya ang superman ko. I know it only sounds for romantic but no, ayoko. All I know is, he is the one na makakasama ko creating memories here in Cali.

I smiled at the memory. I was vulnerable then pero natuto na ako, I learned from my mistakes and now, I can't say the 'New Eula' because this is still me. But I can say, here I am, improved and ready to face the problems na iniwan ko sa Maynila.

I already finished my architecture here in California and I'm working as a Interior designer sa isang condo dito. At first it was real hard, walang pumapasok sa utak ko pero habang tumatagal nasasanay na ako at mas nagiging maganda lahat ng gawa ko. I'm already three months working, nevertheless I enjoy my job. Though sometimes, there are some demanding clients pero hindi rin naman maiiwasan 'yun.

I'm packing my things para sa pag-uwi ko Pilipinas. Sapat na ang three years na inilagi ko dito para matakbuhan ang mga bagay bagay. I was already half way para matapos sa pag i-impake when Enrico pop-out nowhere.

"Hi there, gorgeous." He said winking.

"Oh, hi!" I utter. Umupo siya sa upuan na nasa tabi ng kama ko at nagpaikot-ikot.

"Ready ka na talagang bumalik?" He asked, I know he's still concern pero may mga bagay na kaya ko mag-isa.

"Alam ko namang hindi forever ang pagtira ko dito. Kailangan ko ring bumalik."

"You know, pwedi ka namang hindi na bumalik, eh. But still, it's your choice." He said. Yup, always my choice that sometimes I choose the wrong way.

"You're right. Pero hindi mo parin ako mapipigilan. Uuwi pa rin ako." Sabi ko that made us laugh.

Matagal na rin kasi niya akong pinigilan sa pag-uwi ko. But may mga na-iwan ako sa Pilipinas na hindi ko kailangan kalimutan. Some maybe a bad one but it teaches me how things goes on, and some brings lesson.

"Anyway, I was about to ask you a walk? Care for it?"

"Uhm, okay. Pero aayusin ko muna 'tong mga gamit. Just give me ten minutes." I said.

I fold all my clothes na nasa kama ko at inilagay na sa kabinet. Nagpalit rin ako ng damit and wear a jacket dahil medjo may kalamigan pa dito.

Less than ten minutes I was already finished and nasa sala si Enrico waiting for me.

"Saan tayo pupunta?" Untag ko sa kanya ng makalabas na kami ng apartment.

"Sa favorite mong place, State Park." Aniya. Napangiti ako.

I remember nung depressed na depressed ako dahil nahihirapan ako sa course ko, nagtatakbo ako palabas, ewan ko kung saan ako papunta nun at hindi ko na namalayan nawala na pala ako. Nakikita ko nalang mga puno ng pine tree. Natakot ako nun. Tinawagan ko si Enrico, asking kung anong lugar ang pinasok ko, they were all panicking dahil nawala ako dito sa Cali. Pero less than one hour nakita ko na si Enrico, running towards me at alalang alala.

Dahil dun lagi na akong bumabalik sa State Park. It's as if, yung place na 'yon yung nagtatanggal ng mga kadepressan ko sa buhay.

Nasa park na kami, hindi ganon kadami ang tao ngayon, siguro dahil sa malamig na panahon.

"So, paano na ako kung umalis ka?" Untag niya saakin. Nakatitig lang siya saakin habang naglalakad kami.

Ngumiti ako sa kanya at ginulo yung buhok niya, "gago. Dalawang linggo lang naman ako sa Pilipinas. Uuwi rin ako dito."

Sumimangot niya at kumunot yung noo. Ang isip bata lang ng lalaking 'to.

"Eh, kahit na. Matagal rin yung dalawang linggo." Wika niya.

"Oh, edi sumama ka. Pero 'wag na. Nag papa-miss ako sayo, eh." Nangingising saad ko at niyakap yung braso niya.

Natigilan niya, at napapatitig ulit sakin. Tinaas ko ang tingin ko sakanya at namumula siya. Shet! Ang bading lang.

"O-oy! Chansing ka nanaman saakin!"

Tinanggal ko yung pagkakayakap ko sa braso niya niya at pinalo ng malakas yung braso niya. "Chansing mo mukha mo!"

Natawa naman siya at tumigil sa paglalakad. Yumuko niya ng konti at pinantay yung tingin namin. Umiwas ako ng tingin dahil hindi ako komportable pag ganito yung akto niya.

"Eula." Malambing niyang sambit sa pangalan ko at ibinalik ko yung tingin sa kanya.

Inayos niya yung bangs ko habang titig na titig parin. Hindi ko mapigilan na hindi mamula.

"Babalik ka, ah? Mami-miss kita. Pag may nagyaring masama sayo do'n, tandaan mo, tawagin mo lang ako, lilipad ako papunta sayo. Okay?" He gave me his sweetest smile and I nodded.

I couldn't hep but to pinch his cheeks. Nanggigil ako kay Enrico dahil mamimiss ko siya. Bukas uuwi na ako sa Pilipinas, babalikan ko na ang alaalang minsan ko ng ibinaon.

Bukas. Bukas.