NieDobrani

Początek

Dwa lata wcześniej
To nie jest prawda. To tylko koszmar, z którego się za chwile obudzę. Nie mogę uwierzyć co właśnie się stało. Wszędzie była krew, kolor bordowy na jego ciele, na moich rękach.  Człowiek stojący koło nas z uśmiechem na twarzy. Krzyczę, aby się obudził, potwór obok mnie coś stara się do mnie mówić.
Siedzę niedostępna dla całego świata na krześle czas się dla mnie zatrzymał. Nie dociera do mnie słowa człowieka, który stanął naprzeciw mnie. Chciałam wszystko naprawić, a wszystko się zepsuło. Dlaczego wszystkiego co dotknę więdnie jak zepsuta roślina. Jestem jak człowiek, który zamiast dawać miłość przynosi śmierć.
-Przepraszam proszę panią-wzdrygam się na głos mężczyzny obok-jest pani kimś z rodziny.
-Tak jestem narzeczoną-to tak ładnie brzmi. Szkoda tylko, że to słowo zniszczyło wszystko- co z nim?
-Z przykrością zawiadamiam, że pański narzeczony nie przeżył-świat się zapada. Umieram w środku. Zapadam się w coraz mroczniejszą odchłan. Upadam, upadam i jeszcze raz upadam. Zapuściłam korzenie w otchłani mroku, a jedyne co jest w mojej głowie to proste pięć słów. On nie mógł mnie zostawić.
*
Siedzę i czekam, aż ujrzę twarz tego potwora. Zniszczył wszystko co kochałam, a to wszystko niby w imię jego miłości. Widzę go wchodzi do pomieszczenia. Wygląda marnie, ale dobrze mu tak.
-Kochanie dlaczego przecież jesteśmy sobie pisani.
-Dlaczego, dlaczego?-zaśmiałam się gardłowo-zniszczyłeś mnie, a teraz ja zniszczyłam ciebie, kochanie-wstałam pozostawiając potwora, który dla mnie już nie istnieje.
*
Ręce się trzęsą, ale wiem, że to nic wszystko się ułoży. Po chwili zamiast irytującej melodyjki mogę usłyszeć ten dobrze znajomy mi głos. Głos dzięki, któremu od razu na mojej twarzy pojawia się uśmiech.

-Halo-odzywa się po drugiej stronie telefonu
- Hej-czuje jak głos mi się załamuje- nie uważasz, że pora się spotkać.

Teraz wszystko się zmieni, zaczynam nowy etap, nowe życie. Może to będzie nowy lepszy początek, lub totalny jego koniec.